Rozdział 3

Od kilkunastu minut kobiety siedziały w ciszy w niewielkiej kuchni. Aniela tępo wpatrywała się w ścianę, a po policzkach co jakiś czas spływała jej samotna łza. Po wydarzeniach, które miały miejsce na szlaku w milczeniu dotarły do domu. Zofia tylko co jakiś czas zerkała na nią podczas schodzenia i zabrała od niej plecak, bo widziała, że dziewczyna, mimo bardzo długiego odpoczynku, jest wycieńczona. Zdawała sobie też sprawę, że przejście odcinka, który pozostał im do autobusu sprawia bratanicy dużą trudność. Dojście na przystanek zajęło im blisko półtorej godziny. 

Półtorej godziny w totalnym milczeniu, któremu towarzyszyło tylko ciche pochlipywanie Anieli. Półtorej godziny, w trakcie której Zofia z przejęciem, co i rusz zerkała na bratanicę. Półtorej godziny, podczas której każda starała się zebrać myśli i bała się powiedzieć cokolwiek. Potem obie wsiadły do pojazdu i mimo, że zajęły miejsca koło siebie, to żadna z nich nie odważyła się wypowiedzieć słowa. Gdyby nie podobieństwo, to poboczny obserwator mógłby stwierdzić, że w ogóle się nie znają. Po wejściu do domu ciotka od razu wstawiła wodę na herbatę i kazała jej usiąść, a sama zajęła miejsce po drugiej stronie stołu. Teraz blondynka siedziała pełna obaw na krześle i czuła się, jakby oczekiwała na wyrok. Atmosfera robiła się coraz gęstsza, a milczenie tylko potęgowało negatywne odczucia dziewczyny. Nie wiedziała co w zasadzie powinna powiedzieć. Nawet bała się spojrzeć w kierunku ciotki. Nerwowo zerkała w stronę czajnika z wodą, modląc się by gotowała się ona jak najdłużej. Przez jej głowę przelatywało mnóstwo myśli, jednak wszystkie dotyczyły tego co się z nią stanie, i jak sobie teraz poradzi w życiu. A było już tak dobrze… Dlaczego zawsze coś musi się spieprzyć? Dlaczego?

Nela wiedziała, że zrobiła dobrze, tam na szlaku, kiedy użyła swoich zdolności by je ochronić. Czuła, że bez tego na pewno byłoby kiepsko, i którejś z nich stałaby się krzywda. Zrobiła to w dobrej wierze, a mimo wszystko czuła się teraz przez to okropnie. Nie potrafiła się do tego ustosunkować. Gdy przypominała sobie wydarzenia sprzed zaledwie dwóch, może trzech godzin, towarzyszyły jej dwa skrajne uczucia. Z jednej strony była to radość i ulga, że żadnej z nich się nic nie stało, że wyszły cało z tej beznadziejnej sytuacji. Poniekąd też odczuwała ulgę, że Zofia już wie,  a dzięki temu nie musi się dłużej przed nią ukrywać. Ale ulga ta była okupiona smutkiem i żalem, a także całą masą obaw. Nie wiedziała jak sobie z tym wszystkim poradzi, obawiała się tego co zaraz może jej powiedzieć Zofia. Bała się co ona sobie o niej pomyśli. Zaczynała też żałować, że nie powiedziała jej nic wcześniej. Może wtedy to wszystko byłoby dla Zofii mniejszym szokiem? Zaczęła zastanawiać się co by było gdyby. Gdyby się nie wybrały w góry, gdyby poszły inną trasą, gdyby nie pojawiły się te cholerne kamienie, gdyby powiedziała jej wcześniej, gdyby nigdy nie odkryła swoich umiejętności? Przez to gdybanie Weles coraz bardziej kuliła się na krześle. Chciała tylko zaszyć się pod kocem i cofnąć czas. Chciała, żeby to wszystko się nie wydarzyło. Ale niestety, nie umiała cofnąć czasu i musiała podejść do tego dorośle. Czekała, aż woda się zagotuje, bo wiedziała, że wtedy Zofia zacznie mówić. Nagle zagwizdał gwizdek przerywając panującą ciszę. Aniela jęknęła cichutko.

– Co to było? – Było tak jak przypuszczała. Gdy tylko ciotka skończyła zalewać herbatę i postawiła przed nimi parujące kubki, zaczęła rozmowę. Aniela spodziewała się tego pytania, jednak mimo wszystko trochę się wzdrygnęła. Co prawda, wbrew tego, czego się obawiała nie było one zadane tonem szorstki czy surowy. Głos ciotki przepełniony był ciekawością pomieszaną, z czymś czego nie umiała do końca nazwać, ale chyba była to troska. Mimo wszystko dalej bała się spojrzeć jej w oczy i powiedzieć cokolwiek. Spuściła głowę i uporczywie przyglądała się czubkom swoich butów.

– Powiedz mi co tam się właściwie wydarzyło… – jeszcze raz powtórzyła delikatnie kobieta kładąc swoją dłoń, na zimnej ręce dziewczyny. – Proszę.

– Sama nie wiem – załkała Aniela, dalej patrząc tępo w kubek. Gest ciotki ją zdziwił i początkowo chciała zabrać dłoń, ale szybko wycofała się z tego pomysłu. – To był impuls.

– Impuls? – Zofia dopytywała patrząc czułym wzrokiem na zmęczoną bratanicę.

– No tak… Bałam się…, bałam się, że coś ci się stanie i…, i postanowiłam działać – dziewczyna pociągnęła nosem, a ciotka podała jej chusteczkę. Dopiero teraz Aniela odważyła się unieść wzrok.  Zofia wpatrywała się w nią z przejęciem i troską. – Czasami mi się to zdarza.

– Czasami? – dopytywała nie spuszczając wzroku z bratanicy – Co to znaczy czasami? Co masz dokładnie na myśli?

– Och! Ostatnio to… nawet często. Ciociu ja…, ja naprawdę nie wiem co ci powiedzieć – spuściła ponownie wzrok. Po jej policzku spłynęła kolejna łza. – Nie odsyłaj mnie. Proszę! Ja…, ja… naprawdę nie chciałam.

– Ależ kochanie… – Zofia próbowała wejść jej w słowa, ale dziewczyna tylko co raz częściej pociągała nosem.

– Ja już nie będę! Naprawdę spróbuję nad tym zapanować – otarła wierzchem dłoni kapiące łzy i znów spojrzała na ciotkę. – Obiecuję. Tylko… tylko mnie nie odsyłaj.

– Och kochanie… – wyszeptała łamiącym się głosem kobieta. Podniosła się z krzesła i podeszła do blondynki. Przykucnęła koło niej na podłodze i objęła rękami jej kolana. – Ja chcę ci pomóc, nie zamierzam… Oczywiście, że nie zamierzam cię nigdzie odsyłać – zakończyła dobitnie.

– Naprawdę? – wychrypiała i przytuliła się do ciotki – Pomóc? I nie odeślesz mnie? Serio?

– Oczywiście, że cię nie odeśle głuptasku – powiedziała do niej serdecznie i mocniej ją przytuliła. – Naprawdę chcę ci pomóc, tylko musisz mi wszystko opowiedzieć. Szczerze.

– Och… Dobrze, spróbuję powiedzieć ci o wszystkim. – powiedziała już nieco pogodniej i zmarszczyła czoło – Ale ja naprawdę nie wiem jak. Daj mi chwilkę. Muszę zebrać myśli.

– Skarbie, nie spiesz się. Mamy czas – Zofia uśmiechnęła się pokrzepiająco i potargała jej włosy by nieco rozładować napięcie. Dolała im herbaty i ponownie przykucnęła przy Anieli. – Gdy będziesz gotowa, po prostu zacznij mówić. Nie stresuj się. Spokojnie.

– Łatwo ci mówić – mruknęła Nel, a po dłuższej chwili zaczęła cichutko swoją opowieść. – No więc wtedy, tam w górach, ja schodziłam za tobą i nagle usłyszałam twój pisk. Bardzo się wtedy przestraszyłam, a potem zobaczyłam te kamienie. Bałam się, że coś ci się stanie i postanowiłam działać. To była chwila. Moment. Po prostu wiedziałam, że muszę je zatrzymać. I na tym skupiłam swoje myśli. I zadziałało. Wiesz… Ja naprawdę nie do końca wiem jak to zrobiłam. Po prostu czułam, że to jedyne rozwiązanie. Że jeśli tego nie zrobię, to… to będzie źle. Czułam tylko ogromny strach i chęć działania. Wyciągnęłam ręce przed siebie i… i zaczęłam myśleć, o tych kamieniach. Że muszą się zatrzymać, zmniejszyć. Starałam się wyobrazić sobie jak robią się coraz mniejsze i jak znikają. Albo jak się zatrzymują. Nie pamiętam dokładnie przez te emocje. Wiem, że intensywnie o nich myślałam. No i podziałało.

– Zatrzymać? – dopytywała Zofia, gdy dziewczyna szybko opowiadała swoją historię.

– Tak… Zatrzymać… Wydawało mi się, że jak je zatrzymam, to nic nam…, tobie…, się nie stanie – poruszyła się niespokojnie na krześle i dodała nieco ciszej – już kiedyś mi się to udało.

– Jak to? – Zofia uniosła w zdumieniu brwi i spojrzała zdziwiona na dziewczynę. – Co chcesz przez to powiedzieć?

– Och… - znowu poczuła się zakłopotana. Ze stresu zaczęła wykrzywiać palce rąk. – Ale naprawdę obiecujesz, że się mnie nie pozbędziesz?

– Tak, obiecuję – kobieta powtórzyła nieco głośniej i jedną rękę położyła piersi, a drugą wystawiła przed siebie krzyżując dwa palce. Zupełnie jakby składała przysięgę. – Mówiłam, że chcę ci pomóc. Ale, żebym mogła to zrobić potrzebuję twojej pomocy. Domyślam się, że to dla ciebie trudne, ale musisz mi to dokładnie wyjaśnić, kochanie.

– Bo widzisz... Od jakiegoś czasu, czuję się trochę dziwnie – zaczęła bawić się włosami. – Jakbym…, jakbym miała jakieś moce. Nawet nie wiem jak to nazwać.

– Moce? – dopytywała zdziwiona. Podniosła się z klęczącej pozycji i usiadła na krześle tuż obok bratanicy, po czym złapał ajej dłonie w swoje ręce. – Jakie moce?

– Ech, wiem, że to głupie. Że coś takiego nie istnieje.  – Aniela wstała gwałtownie od stołu i zaczęła nerwowo chodzić po pomieszczeniu. – Ale ja naprawdę coś takiego czuję. Mam wrażenie, że umiem więcej niż inni. Że jestem jakaś wyjątkowa. Jakaś dziwna.

– Na pewno nie jesteś dziwna! – Zofia wyprostowała się na krześle. – Może usiądziesz?

– Nie, dzięki – Aniela pokręciła przecząco głową i podeszła w stronę okna. Wyjrzała przez nie tęsknie i ponownie odwróciła się w stronę ciotki. – Zgoda. Opowiem ci wszystko. Tylko mi nie przerywaj, dobrze ciociu?

– Dobrze – Stokłosa pokiwała szybko głową i poklepała oparcie krzesła chcąc ją znów zachęcić do siedzenia. Nel jednak znowu pokręciła przecząco głową, a Zofia westchnęła – Ech… Mów.

– Więc… Więc od kilku miesięcy czuję się jakoś dziwnie. Na początku to wszystko było bardzo delikatne. Machnęłam ręką i dzięki temu zwiększał się ogień we włączonym palniku. Gdy leciała woda z kranu, to jak odpowiednio poruszyłam dłonią, strumień był silniejszy lub słabszy. Na początku myślałam, że mi się wydaje. Zresztą podobne rzeczy udawały mi się już wcześniej. Jak byłam młodsza zdarzyło mi się to kilka razy. Jednak nigdy nie robiłam tego przy innych. Ale teraz zauważyłam w tym jakąś zmianę. Jakbym… jakbym musiała mniej myśli i skupienia w to włożyć. Nawet przez chwilę myślałam, że mi się to wydaję. Potem… potem zaczęłam zauważać inne rzeczy – przystanęła na chwilę by zebrać myśli, a widząc zdziwione spojrzenie ciotki zaczęła dokładniej tłumaczyć – Pomyślałam o czymś i to nagle się działo. Na przykład, gdy chciałam zgasić światło, to o tym myślałam i ono nagle się wyłączało. Czasami też miałam wrażenie, że przedmioty same wpadają mi w ręce albo przysuwają się do mnie. Momentami myślałam, że wariuję. Czasami też…

– Jak to same?! – wykrzyknęła Zofia zdumionym głosem.

– Miałaś mi nie przerywać – powiedziała z wyrzutem, ale widząc minę rozmówczyni zaczęła znów wyjaśniać. – Chodzi mi o to, że… Że na przykład na biurko leżał ołówek, a ja chciałam go wziąć do ręki i jak tylko wystawiałam ją nad nim, to on magicznie się w niej znajdował. Albo… O! Książka mi trochę przeszkadzała i chciałam ją przesunąć o kilka centymetrów, a gdy na nią spojrzałam zaczynała sama się przesuwać. Naprawdę myślałam już, że głupieje i postanowiłam to sprawdzić. 

– Och – Zofia z przejęcia zakryła usta dłonią, a Weles wyraźnie się zasmuciła i zwolniła krok. Oparła się biodrami o szafkę kuchenną.

– Zresztą… – Aniela spojrzała w stronę żyrandola, a ten po chwili zaświecił się i zgasnął. – Coś takiego.

– Nie… to niemożliwe. – Zofia powiedziała cicho i z przejęcia również wstała. Chciała jeszcze coś powiedzieć, ale Aniela w tym momencie, jakby odczytując jej myśli pokręciła tylko przecząco głową, więc się powstrzymała.

– Poszłam na taką polankę i tam powiedziałam sobie, że raz się żyje, i że pewnie mi się wydaję, ale czułam, że muszę spróbować. Ukucnęłam na ziemi i zaczęłam intensywnie myśleć. Najpierw mi nie wyszło. Potem myślałam, że coś się zmieniło, ale znowu bez rezultatu, a potem… zaczęłam przywoływać w myślach różne obrazy tego co chcę, hmmm… wyczarować? Wiem, że głupio to brzmi. Ale gdy otworzyłam oczy zobaczyłam przed sobą polanę pełną krokusów. Wtedy to dopiero myślałam, że zwariowałam – znów zachichotała. – Zresztą… Nawet przez chwilę miałam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje, ale gdy się rozejrzałam, to nikogo nie zobaczyłam.

– Obserwuję? – Ręka Zofii zastygła w połowie drogi do czajnika. Zrobiła zdumioną minę. –  I jesteś pewna, że nikogo tam nie było?

– Tak, rozejrzałam się dokładnie –  Aniela pokręciła przecząco głową. – Usłyszałam wtedy chyba jakiś dźwięk, trzask gałązki czy coś takiego. Ale nikogo tam nie było. Pewnie był to jakiś zwierzak.

– Rozumiem… – ciotka jej przytaknęła, ale zaczynała się coraz bardziej martwić o bratanicę – Mów dalej.

– Tak, tak… na czym to ja? A wiem. I potem jak stworzyłam te krokusy, to od tamtego momentu, to już w ogóle było dziwnie. Bardzo się bałam, że mnie nakryjesz, a jednocześnie chciałam to coś poznać i lepiej zrozumieć. Starałam się coś poczytać, czegoś dowiedzieć, ale nie znalazłam o tym żadnej książki, jedynie jakieś brednie dla naiwnych dzieciaczków. Jakieś wilkołaki, wampiry, uje, muje, dzikie węże. –  Przewróciła oczami w zabawny sposób i pociągnęła łyk ze swojego kubka. Zofia już nieco bardziej opanowana usiadła ponownie przy stole. – Więc zaczęłam… hmmm… chyba można powiedzieć, że zaczęłam ćwiczyć. Myślałam o różnych rzeczach i próbowałam je do siebie przywołać, albo stworzyć. I wychodziło różnie. Ale szybko odkryłam, że naprawdę to potrafię. Czasami mówiłam do siebie szeptem o czym myślałam, a czasami udawało się, kiedy tylko powtarzałam to w swojej głowie. Wszystko to robiłam tylko w domu, jak byłam sama. Bałam się, że ktoś to zauważy. Tym bardziej, że znowu wydawało mi się, że ktoś mnie obserwuje. No… I o ile jeszcze niedawno to były jakieś pojedyncze rzeczy, przebłyski, tak teraz zdarzało się to dużo częściej. Pewnie dlatego też mi się, to udało tam, na szlaku. Resztę widziałaś już na własne oczy.

– Ciekawe… - Zofia próbowała przetworzyć to co właśnie usłyszała. – Poczekaj, poczekaj. Powiedziałaś, że jak byłaś mała też ci się to udawało.

– Tak, ale to było raptem kilka razy. Jakieś malutkie rzeczy, myślałam, że każdy tak umie – odpowiedziała na zadane pytanie, po czym opadła na krzesełko obok cioci i położyła głowę na jej ramieniu. Ta zaczęła delikatnie głaskać ją po włosach i dopytywać o kolejne rzeczy. Dziewczyna odpowiadała, czasami drapiąc się po głowie, by zebrać myśli. Czasami znów zaczynała nerwowo chodzić po pomieszczeniu, by po chwili znów opaść na krzesło. Rozmowa, w której Aniela opowiadała jej o swoich niecodziennych umiejętnościach, a Zofia co i rusz wtrącała jakieś nurtujące ją pytanie trwała już dobre trzy godziny. W końcu kobieta zobaczyła, że jej bratanica zaczęła coraz częściej ziewać i przecierać oczy ze zmęczenia, więc powiedziała, że na dzisiaj wystarczy już im obu wrażeń, i że wrócą do tematu kiedy indziej, po czym nakazała jej iść się położyć. Sama też obiecała, że za chwilę będzie szła do łóżka. Tego dnia po raz pierwszy od tych kilku miesięcy, gdy mieszkały razem pocałowała ją na dobranoc w czoło, a zdziwiona dziewczyna uśmiechnęła się niemrawo i pomaszerowała do pokoju. Między nimi tworzyła się coraz silniejsza więź. Miała wrażenie, że dziewczyna wreszcie zaufała jej tak, jak członkowi najbliższej rodziny. Może nawet jak własnej przyjaciółce. Zofia, uśmiechnęła się na tę myśl pod nosem.

Jednak wbrew wcześniejszym zapewnieniom Stokłosa wcale nie poszła się położyć.

Odczekała kilkanaście minut by mieć pewność, że Nel śpi już w swoim pokoju i zaczęła rozmyślać nad planem działania. Z szuflady w stole wyjęła kartkę i długopis i zaczęła zapisywać swoje przemyślenia. Kilka razy przekreśliła to, co właśnie zdążyła napisać i zdenerwowana mięła kartki, po czym rzucała je w stronę kosza. Po kilku długich chwilach, gdy stos papierowych kulek zaczynał przybierać pokaźne rozmiary, wreszcie zapisała ostatnią pozycję na swojej liście pomysłów i działań. Była człowiekiem, który do życia starał się podchodzić zadaniowo. Ona, Zofia Stokłosa, była mistrzynią w planowaniu. Gdy czarno na białym zapisywała sobie wszystkie rzeczy, które musi zrobić lub sprawdzić, lepiej jej się żyło, a jej praca była bardziej owocna. Bez tego czuła się niepełna i nieco zagubiona, gdy musiała coś wykonać. Takiego podejścia do życia nauczyła się jeszcze na studiach, gdy jako studentka musiała przeżyć o kilku kromkach suchego chleba, a stos rzeczy do wykonania zaczynał ją przytłaczać. To były bardzo ciężkie czasy, a ona musiała sobie jakoś radzić. Mało kto mógł sobie pozwolić na studiowanie. Większość jej znajomych albo uciekła za granicę, tak jak jej brat kilkanaście lat temu, albo zajmowała się prowadzeniem rodzinnego gospodarstwa. Ona jedna wyrwała się ze wsi do wielkiego świata na studia. Miała talent i nie chciała go zmarnować. Jednak życie samej, z dala od domu nie było łatwe. Półki sklepowe świeciły pustkami, rodzice byli daleko od niej i kontaktowali się tylko listownie, musiała zacząć zarabiać na siebie i godzić to z nauką. A znalezienie dorywczej pracy wtedy graniczyło z cudem. To wtedy zobaczyła, że gdy sobie wszystko zapisze jest w stanie pogodzić naukę, pracę i znaleźć jeszcze czas na czerpanie przyjemności ze studenckiego życia. Ta zdobyta wówczas umiejętność planowania i organizacji czasu pracy przydawała jej się również teraz, w dorosłym życiu, gdy codziennie rano musiała wyjść na próby i zajmować się wieloma rzeczami o różnej istotności. Jej współpracownicy podziwiali jej świetne zorganizowanie i przygotowanie do wykonywania działań. Nie mogli uwierzyć, że to tylko kwestia spisania zadań i umiejętnego rozmieszczenia ich w czasie. Pomyślała, że musi nauczyć tego Anielę. Na pewno jej się to przyda. Jednak jeśli jej przypuszczenia okażą się prawdzie, to może nie mieć na to czasu. Zasmuciła się trochę na tę myśl, ale wiedziała, że jeśli jest tak jak myśli, to to będzie jedyne słuszne rozwiązanie. Bała się tylko, że w ten sposób złamie daną jej kilkadziesiąt minut temu obietnicę. Ale wiedziała, że to dla jej dobra. Że nawet jeśli teraz się na nią obrazi, to gdy zrozumie, będzie jej wdzięczna. Taką miała nadzieję. A chyba innego wytłumaczenia tego dziwnego zjawiska nie było. Jedyne co jej nie pasowało w tej historii to wiek bratanicy, z tego co pamiętała z opowieści swoich dawnych znajomych wszyscy byli młodsi, ale pewnie i to dało się jakoś wytłumaczyć. Przemknęło jej też przez myśl, że z tym wiekiem mogło się jej coś pomieszać, w końcu minęło już tyle lat. 8? Może 10? A może trochę mniej. Sama już niebyła pewna. Zresztą, może skoro tak jak mówiła Aniela, zdarzyło jej się to tylko kilka razy, to nikt od nich tego nie odnotował? Z drugiej strony Nel coś wspomniała, że miała wrażenie jakby ktoś ją obserwował. Nie chciały straszyć nastolatki i mówić, że to mogła być prawda. I tak była już wystarczająco wystraszona. Zresztą… Nie do końca wiedziała jak działa ten system, ale domyślała się, że każda osoba obdarzona tymi umiejętnościami musi znajdować się w jakimś spisie, czy czymś. W końcu skądś muszą wiedzieć komu wysłać ten cały list. Z tego co kiedyś jej opowiadali, listy dostawały zarówno dzieci, które żyły w takich rodzinach od pokoleń, jak i takie, które tymi umiejętnościami zostały obdarzone po raz pierwszy. Tak mogło też być w przypadku jej bratanicy. Na pewno nie było wcześniej takiej historii w jej rodzinie. Rozmyślała jeszcze chwilę, po czym spojrzała jeszcze raz na listę, by upewnić się czy na pewno wszystko zapisała.

Nie wiedziała jak powie o tym Anieli. Kiedyś sama by w to nie uwierzyła, ale potem poznała kogoś, kto był taki sam jak jej bratanica. Kogoś, kto jej to wszystko pokazał. Kogoś, kto umiał jej to wytłumaczyć.

Kogoś, komu tak bardzo tego zazdrościła.

***

Zofia próbowała zasnąć, ale długo jej się to nie udawała, a gdy w końcu zmrużyła oczy, sen był krótki i niespokojny. Bała się tego, co może się teraz wydarzyć, ale starała się zachować spokój i zrobić wszystko, by pomóc dziewczynie zrozumieć kim jest. By ta się nie bała i przyjęła to, co przygotował dla niej los. Nawet jeśli w głębi serca tego nie chciała, bo wiedziała, że może stracić bratanicę, którą dopiero co poznała. Wiedziała jednak, że gdy się kogoś kocha, to chcę się dla niego jak najlepiej. Nawet jeśli samemu będzie się przez to cierpieć. A ona przez te kilka miesięcy naprawdę pokochała tę dziewczynę jak własną córkę. Szybko wstała by zabrać się od razu do roboty. Wiedziała, że nie ma czasu do stracenia. Trzeba zrobić coś jak najszybciej. Chciała zacząć od przeprowadzenia rozmowy z bratanicą, ale wiedziała, że to nie jest teraz dobry moment, bo jeśli jej hipoteza nie jest prawdziwa, to tylko niepotrzebnie namiesza dziewczynie w głowie. W rozmowach, które z nią przeprowadzała starała się nie zdradzać, że ma jakiś pomysł, że może coś wiedzieć.

Anieli powiedziała, że jedzie w delegację, a w pracy wzięła urlop. Jej dyrygent nie był tym zachwycony, na szczęście do koncertu zostało jeszcze dużo czasu i jedna próba bez jej udziału dużo by nie zmieniła. Gdy dopięła formalności w pracy zaczęła działać. Pierwszy punkt na jej liście zakładał odnalezienie dawnego znajomego. Było to bardzo trudne zadanie, ostatni kontakt mieli ze sobą w tamto pamiętne lato. Miała cichą nadzieję, że zbyt dużo się od tamtego czasu nie zmieniło w jego życiu. Pełna nadziei wsiadła do autobusu.

Pierwszym jej przystankiem były Góry Świętokrzyskie. To tam pokazał jej całe piękno tego świata, to tam uwierzyła mu, że nie kłamie. Kilka godzin kręciła się po miejscach, które wtedy wiele razy odwiedzili, ale nie przyniosło to żadnego rezultatu. Na początku próbowała podpytywać o niego ludzi, ale nazwiska nikt nie kojarzył, a żadnego zdjęcia nie posiadała. Mimo to niezrażona zaczęła kombinować dalej. Przypomniała sobie, że mówił, że pochodzi z okolic Warszawy, więc postanowiła się tam udać. Naiwnie liczyła, że go tam znajdzie, że wpadną na siebie na ulicy albo coś. Do miasta dotarła tuż przed wieczorem, i najpierw zakupiła w sklepie mapę, a potem zaczęła swoje poszukiwania. Chodziła jak nakręcona i wypytywała o niego przechodniów. Jednak i tutaj nie przynosiło to rezultatu. Nie było to duże miasto, więc naprawdę Zofia myślała, że ktoś będzie go tu pamiętał. Póki co jednak poszukiwania nie dawały efektu. Gdy zrobiło się już ciemno, wróciła do hotelowego pokoju. Miała nadzieję, że jutrzejszy dzień będzie lepszy. Musiała go odnaleźć. Bez niego nie potrafiła ruszyć dalej. Jednego była pewna, jeśli tutaj go nie znajdzie, to musi ruszyć jeszcze gdzieś indziej. Hotel kosztował ją majątek, a pensja za pracę w orkiestrze była niska, szczególnie teraz, gdy miała jeszcze Anielę na utrzymaniu.

Gdy wstała rano jeszcze raz wybrała się na miasto i ponownie zaczęła wypytywać ludzi, podając kilka szczegółów z jego ówczesnego wyglądu. Część przechodniów interesowała się po co go szuka, a ona zdała sobie sprawę, że robi z siebie totalną idiotkę. Ale próbowała dalej. Na poczekaniu wymyśliła łzawą historyjkę, o tym, że kiedyś bardzo się kochali, ale potem rodzice wywieźli ją za granicę, a teraz po latach wróciła i liczyła, że go odnajdzie i otrzyma odpowiedź na listy, które mu wysyłała. Że do siebie wrócą i zaczną, życie od nowa. Gdy ktoś pytał, co zrobi, jeśli okaże się, że kogoś ma, od razu odpowiadała, że bierze to pod uwagę, i chcę tylko jego szczęścia, ale jest pewna, że on też na nią czeka, bo jej to obiecał. Ludzie zawsze łapali się na takie ckliwe opowiastki. O dziwo zadziałało. Kilka osób faktycznie potwierdziło, że ktoś taki tutaj kiedyś mieszkał, ale nie mają pojęcia, gdzie się może teraz podziewać. Niestety, żadna z tych informacji nie była dla niej wartościowa i mimo początkowego zapału, odkryła, że go tutaj nie znajdzie. Wcześniej niż przypuszczała zrezygnowana udała się w drogę powrotną, gdzie jeszcze raz zahaczyła o Góry.

Znów chodziła bez celu, wracając wspomnieniami do tamtych chwil. Powoli docierało do niej, że musi wymyśleć plan B. Tylko cholera jasna, totalnie nie miała pojęcia jaki. Może jednak powie Anieli o co chodzi, i wtedy razem spróbują coś wymyśleć. Wolała to zrobić z nim, ale ona nie posiadała tych samych zdolności co oni. Nie wyczaruje go sobie. Przysiadła na chwilę na murku. I ukryła twarz w dłoniach.

– Podobno mnie szukałaś – Zofia podskoczyła, gdy usłyszała ten głos. Chociaż minęło już tyle czasu poznałaby go wszędzie. Powoli spojrzała w stronę, z której dochodził. Serce biło jej jak oszalałe. Miała wrażenie, że zaraz wyskoczy jej z piersi. Stał przed nią jak kiedyś, z tym cholernie zawadiackim uśmiechem. Niewiele się zmienił przez te lata. – Więc jestem.

– Ale jak to? Jak mnie tutaj znalazłeś? – wychrypiała oniemiała, a on puścił jej oczko. Zawsze tak robił, gdy Zofia się denerwowała. – No tak, pewnie macie na to jakieś swoje sposoby.

– Jak wy to mówicie? Ptaszki ćwierkały, że ktoś mnie szuka. Co tam chciałaś, maleńka – przeczesał palcami grzywkę, a ona uśmiechnęła się łagodnie. – Zadałaś sobie tyle trudu, więc to chyba coś ważnego. W końcu tyle lat mnie unikałaś.

– Tak…, sama nie wiem od czego zacząć, ale chyba możesz mi pomóc. Chodzi…, chodzi o moją bratanicę. Dzieje się z nią coś… coś dziwnego – głos jej lekko zadrżał, gdy on oparł dłoń o ścianę, zaledwie kilka centymetrów od jej głowy. – Chyba jest taka jak Ty.

– To pewnie dostanie list z którejś szkoły, z Anglii, z Francji, czy skąd tam teraz wysyłają do Polski... Mówiłem ci jak to działa – gdy tak mówił zaczął bawić się jej włosami. – Czyli jednak się stęskniłaś.

– Tak, wiem jak to działa. Uwierz mi, że gdyby to nie było ważne, to nie zawracałabym ci głowy po tylu latach. – Strąciła jego rękę zdenerwowana i postanowiła puścić mimo uszu tą uwagę o tęsknocie. Nieco pewniejszym głosem dodała – Tylko, że ona ma 16 lat.

– Oooo – otworzył usta ze zdziwienia i zaczął się jąkać. – Ale…, ale, jak to możliwe? Nie dostała wcześniej listu? Nie rozumiem.

– To wszystko zaczęło się całkiem niedawno – zaczęła tłumaczyć łagodnie, ale mimo wszystko uśmiechnęła się widząc szok wypisany na jego twarzy. Lubiła go zaskakiwać. – Sama nie jestem w stanie tego zrozumieć. Dlatego wiedziałam, że muszę cię odnaleźć. Musisz mi pomóc.

– Ja? – wtrącił niepewnie

– Tak. Może tylko mi się wydaje, może to nie to, może… - zaczęła kręcić zrezygnowana głową. – Do jasnej anielki, mam wrażenie, że zwariowałam. Po prostu pojedź ze mną do domu. Proszę…

– Dobrze. Sprawdzimy to – powiedział i pogładził ją czule po plecach. – Nigdy o czymś takim nie słyszałem. Pewnie tylko ci się wydaję, ale jeśli…, jeśli to prawda. To chyba wiem, komu o tym powiedzieć. Opowiedz mi wszystko o niej.

Zofia zaczęła mu w skrócie opowiadać to, co wczorajszego wieczoru usłyszała od Anieli. Starała się mówić rzeczowo i nie zdradzać swoich emocji i przemyśleń. Nie chciała też mówić zbyt dużo. Wolała by bratanica zrobiła to sama, jednak czuła się w obowiązku przybliżenia mu sytuacji. W końcu była wdzięczna, że się pojawił. Gdy skończyła mówić o bratanicy. Mężczyzna zaczął wypytywać ją o to, jak teraz żyje. Ona również była ciekawa jak sobie teraz radzi. Obydwoje mieli sobie jeszcze dużo do powiedzenia, ale teraz nie było na to czasu. Czym prędzej udali się z powrotem na Podhale. W drodze obgadali jeszcze kilka szczegółów, ustalili między innymi, że on zatrzyma się w hotelu by nie stresować bardziej dziewczyny, że nazajutrz od razu się z nimi spotka, a potem Zofia usnęła w autobusie oparta o jego ramię.

***

Budząc się rano uszczypnęła się w ramię, z nadzieją, że to pomoże, i że gdy za chwilę otworzy oczy wszystko będzie jak dawniej, albo przynajmniej jak wtedy, gdy pierwszy raz pojawiła się w progu ciotki. Po co ona tak bardzo chciała iść w te góry, pytała się w myślach. Może gdyby nie poszły, to nic by się nie stało. A teraz? Teraz już sama nie wiedziała co się dzieje. Mimo, że Zofia wiele razy zapewniała ją, że nic się nie zmieniło, że dalej chce, żeby tutaj mieszkała, to dziewczyna ciągle czuła strach, że za chwilę zmieni zdanie. Poza tym nie chciała wierzyć w to, że ciotka przez ostatnie dwa dni była w delegacji, przecież wcześniej jej nic o tym nie mówiła, a tu pojechała nagle, gdy ona jej wszystko opowiedziała. Idealny moment na wyjazd. Do tej pory nie zamieniły ze sobą słowa i dziewczyna była już przygotowana na najgorsze, nawet rozważała spakowanie się, żeby w razie czego po prostu wyjść. Zasmucił ją fakt, że ciotka wyszła w sumie bez pożegnania, i że nie zdobyła się na odwagę, by pogadać z nią o tym wszystkim. Aniela bała się, że wbrew wcześniejszym zapewnieniom wzięła ją za dziwaka, i po prostu uciekła od niej. W głębi serca czuła, że ciotka by czegoś takiego nie zrobiła, ale z drugiej strony sama nie wiedziała co ma o niej myśleć. Może jednak jej nie znała i niepotrzebnie jej zaufała? Sama na miejscu Zofii pewnie by uciekła od tej rozmowy.

Przez te dwa dni, które spędziła w domu sama, różne myśli przelatywały jej przez głowę. Zastanawiała się czy kobieta po prostu od niej nie uciekła, ale wiedziała, że to nie to, bo przecież to było mieszkanie Zofii, więc prędzej kazałaby jej wyjechać, nie uciekła by sama. Potem, jak natrętna mucha, latała jej po głowie myśl, że ciotka pojechała, by załatwić jej miejsce w jakimś psychiatryku, bo to co się wydarzyło, na pewno nie było normalne. Starała się mimo wszystko jakoś funkcjonować. Chciała żyć jak wcześniej. Nie odpuściła żadnych zajęć w szkole, posprzątała cały dom, nawet zmieniła zasłony w oknach. Zrobiła wszystko, by Zofia była z niej DUMNA, by dalej chciała być jej ciotką. Mimo to, ciągle czuła niepokój, więc gdy z samego rana zobaczył po raz pierwszy od tamtej rozmowy ciotkę była zaskoczona. Kobieta zatrzymała ją przy drzwiach wyjściowych i poprosiła, by dzisiaj odpuściła sobie zajęcia, czuła, że zaraz zdarzy się coś złego. Że właśnie przyszło to najgorsze.

Tym bardziej zdziwiła się, gdy w kuchni zobaczyła jakiegoś obcego mężczyznę. Dałaby sobie rękę uciąć, że nie słyszała by ktoś wchodził.

– Anielko, usiądź proszę – ciotka zaprosiła ją gestem do stołu. Mówiła bardzo łagodnym głosem. Weles czuła, że coś się święci. – Musimy porozmawiać.

Dziewczyna potulnie wykonała polecenie ciotki i skinęła głową mężczyźnie, który uważnie się jej przyglądał. Była niemal pewna, że to jakiś urzędnik, który za chwilę nakaże jej się spakować i wynieść z tego domu. Postanowiła im tego nie ułatwiać. Milczała zawzięcie i przybrała hardą minę. Wreszcie ciotka znów przemówiła.

– Nel… Pamiętasz jak kilka dni temu rozmawiałyśmy o twojej, hmmm… twoich dziwnych zdolnościach? – ciotka spojrzała na nią pytająco, gdy próbowała dobrać właściwe słowa, a ona prychnęła z pogardą. – Obiecałam wtedy, że spróbuję ci jakoś pomóc. Więc to jest…

– A więc to nazywasz pomocą? Chcesz się mnie pozbyć? Albo zamknąć w psychiatryku? – wykrzyknęła oburzona dziewczyna i wstała gwałtownie z krzesła.

– Ależ skarbie… – Zofia była zszokowana słowami dziewczyny. Próbowała złapać ją za rękę, ale Aniela szybko ją odtrąciła.

– To nazywasz pomocą? – znów krzyknęła – Przyprowadzasz jakiegoś obcego faceta i sądzisz, że nie wiem, że wcale nie byłaś w delegacji? Naprawdę myślisz, że nie wiem o co ci chodzi! Przecież nie jestem ślepa i głupia. Wiem, że masz mnie za wariatkę!

– Uspokój się i usiądź – opanowany głos mężczyzny mocno ją zaskoczył, chciała jeszcze coś powiedzieć, ale widząc jego pewne spojrzenie poddała się i opadła z powrotem na krzesło. – Od razu lepiej.

– Aniela teraz ty mi nie przerywaj i wysłuchaj tego co mam ci do powiedzenia – rzuciła twardo ciotka i uśmiechnęła się do niej. – Jesteś gotowa?

– Tak– odpowiedziała ledwo słyszalnie.

– Masz rację, nie byłam w delegacji, ale wcale nie mam cię za wariatkę. Obiecałam, że spróbuję ci pomóc, i chyba wiem jak to zrobić. Dlatego też musiałam na chwilę wyjechać – ciotka spojrzała na nią ciepło a Aniela się nieco rozluźniła. Dalej czuła na sobie uważny wzrok faceta. – Pragnę ci kogoś przedstawić. To jest Marcin Wroński, mój eeee…

– Dawny przyjaciel – mężczyzna nie krył rozbawienia z zakłopotania kobiety.

– Dokładnie. Więc jak już mówiłam, to jest Marcin Wroński, mój dawny przyjaciel – wyczuła w głosie ciotki nutkę żalu. - I myślę że jest w stanie ci wyjaśnić co się z tobą dzieję. Opowiadałam mu o tobie.

– Opowiadałaś? – jęknęła z wyrzutem i ukryła twarz w dłoniach

– Musiałam. Myślę, że lepiej będzie jak on sam ci to wszystko wyjaśni – zobaczyła jak ciotka rzuca mu przeciągłe spojrzenie, a on kiwa nieznacznie głową. To wszystko robiło się dla niej coraz dziwniejsze. –  Zaufaj mi.

Na jego wyraźną prośbę Aniela po kolei opowiedziała mu to co kilka dni wcześniej ciotce, a Wroński co jakiś czas zadawał jej uściślające pytania. Czuła się skrępowana gdy mówiła jak obroniła je przed spadającymi kamieniami, i gdy opowiadała w jaki sposób sprawdzała swoje umiejętności. Wypytywał ją jakie uczucia jej towarzyszyły, czy jest jakaś szczególna pora dnia, albo stan jej nastroju, kiedy TO zdarza się jej częściej, itd. Cały czas jednak to Aniela opowiadała, a na jej pytania, czy wie co jej dolega, on milczał albo zbywał ją krótkim „później”. Robiła się coraz bardziej sfrustrowana. W końcu mężczyzna zaczął ją pytać, czy zdarzało jej się coś takiego w dzieciństwie, a gdy kiwnęła potakująco głową poprosił ją o kilka szczegółów. Musiała się zastanowić. Najpierw opowiedziała o tym jak udawało jej się kontrolować strumień wody bez dotykania urządzeń, jak parę razy siłą woli przywołała do siebie jakieś rzeczy, albo przesunęła drobne przedmioty po blacie stołu. Potem kazał jej przypomnieć sobie czy pamięta coś bardziej spektakularnego.
- Jakby to nie było już wystarczająco spektakularne, cholera! - Powiedziała do siebie w myślach. Ale potulnie zaczęła się zastanawiać. W końcu nieco skrępowana opowiedziała, jak mając kilka lat miała misia, który nie do końca jej się podobał. Rodzice nie chcieli jej go wymienić na innego, i że cały czas marzyła by był zielony, a nie tak ohydnie różowy. W końcu, któregoś dnia, gdy tak siedziała i się w niego wpatrywała i myślała o innym kolorze, po wzięciu w rękę on zaczął zmieniać swoją barwę. Boże, jak ona się wtedy wystraszyła. Potem przypomniała sobie więcej szczegółów, na przykład to, że ogonek i jedno ucho pozostało różowe, więc wyglądał przekomicznie. Rodzicom powiedziała wtedy, że pomalowała go farbami, bo chciała by był oryginalny. Potem opowiedziała o tym jak, kiedyś wkurzył ją jakiś chłopczyk, bo ciągnął ją za włosy, a ona pomyślała, że jest głupi, i chciała żeby się potknął, a on momentalnie wywinął orła. Wtedy jakoś nie powiązała tego z niczym. Mężczyzna był wyraźnie zaciekawiony. Potem dodała, że  od pewnego czasu ma wrażenie, że widzi coś czego nie widzą inni. Jakieś dziwne rośliny, zwierzęta, ale pewnie jej się tylko wydaję. Nawet wspomniała o tym, że czasami miała wrażenie, że ktoś ją śledzi. Na to stwierdzenie jej rozmówca wyraźnie się ożywił. Zapytał ją o kilka szczegółów, co było dziwne. Przecież zaznaczyła, że tylko jej się wydawało. Mimo to powiedziała wszystko, co chciał od niej usłyszeć. W miarę jej opowiadania, widziała, jak początkowo spokojny mężczyzna, coraz bardziej zaczyna się angażować i robić nerwowy. Gdy skończyła, zaczął już chodzić po pokoju.

– A więc? Wie pan co mi jest? – spytała z nadzieją, a Wroński się zatrzymał, spojrzał na nią przeciągle i usiadł znów na krześle. – No więc? Wie pan czy nie?

–  Myślę, że wiem, ale chciałbym to jeszcze sprawdzić – mówił to bardzo powoli, dokładnie dobierając słowa. Spojrzał na Zofię, a ona dopiero wtedy przypomniała sobie, że kobieta też jest w pokoju. Do tej pory cały czas milczała. Teraz też nic nie powiedziała, tylko skinęła w jego stronę głową. Zaczął mówić łagodnie – nie bój się... Czy mogłabyś pokazać mi w praktyce, jak to wygląda?

Po chwili zastanowienia wstała od stołu, widziała, że ciotka chce jej coś powiedzieć, ale ona wysłała jej tylko porozumiewawczy uśmiech i delikatnie pokręciła głową. Podeszła do kranu i mocno skupiła na nim swoje myśli. Najpierw nic się nie wydarzyło, ale po chwili rozluźniła się i spróbowała jeszcze raz. Momentalnie z kranu poleciał duży strumień wody, który za chwilę zaczął delikatnie falować. Następnie skierowała swoje spojrzenie na włącznik od światła, a żarówka zaczęła raz się zapalać, a raz gasnąć. Popatrzyła na mężczyznę, bojąc się, że go wystraszyła, a gdy ten uśmiechnął się do niej promiennie i kazał kontynuować w jej rękę wpadła książka, którą leżała na szafeczce w przedpokoju. Wykonała jeszcze kilka sztuczek i znów usiadła na krześle. Teraz była jeszcze bardziej zdezorientowana. Uśmiech na twarzy przyjaciela ciotki był jej zdaniem dziwny.

–  Ja już pokazałam o co chodzi, teraz pana kolej – rzuciła z hardym spojrzeniem w stronę mężczyzny. – A więc?

– To proste. Jesteś czarownicą – powiedział pewny siebie, a ona prychnęła rozeźlona.

– Naprawdę? Naprawdę uważa pan, że jestem taka głupia i naiwna? – była coraz bardziej oburzona, ale wtedy podeszła do niej Zofia i delikatnie położyła jej rękę na ramieniu. Dzięki temu gestowi trochę się uspokoiła. – Przecież to brednie dla dzieci. Niech Pan nie robi ze mnie idiotki.

–  Kiedy to prawda. Jesteś czarownicą – mówił dalej z siłą w głosie, wbijając w nią spojrzenie. – Zupełnie tak jak ja.

–  Przecież czarodzieje, nie istnieją – powiedziała mniej pewnie i spojrzała na Zofię, szukając w niej poparcia. – Ciociu powiedz mu, że nie jesteśmy głupie. Że to nieprawda.

–  Kochanie, chciałabym. Ale niestety… To prawda – Zofia starała się ją objąć, ale Aniela szybko wyrwała się z jej uścisku. Była coraz bardziej przerażona.

–  Nie róbcie ze mnie debila! Zaufałam wam – przerwała jej łkając głośno. Szybko poderwała się od stołu i przewróciła krzesło. Wybiegła z domu z głośnym trzaśnięciem drzwiami. Zofia chciała pobiec za nią, ale wtedy mężczyzna złapał jej dłoń.

–  Zostaw ją. To dla niej zupełnie nowa sytuacja. Pewnie sami zachowalibyśmy się podobnie na jej miejscu – mówił łagodnie i objął ją ramieniem. – Przejdzie jej i niedługo wróci. A wtedy dowie się więcej.

–  Oby – wyszeptała Zofia wtulając głowę w jego tors i starając się ukryć spływające po jej policzkach łzy. Nie miała już dłużej siły powstrzymywać emocji.

***

Zaczynało się już ściemniać kiedy dwójka siedząca w kuchni usłyszała skrzypienie drzwi wejściowych. Kobieta szybko pobiegła w tamtą stronę, a gdy ujrzała swoją bratanicę porwała ją w ramiona i uściskała serdecznie. Wroński przyglądał się tej scenie z pobłażliwym uśmiechem. Stały tak kilka minut obejmując się, po czym Zofia pociągnęła dziewczynę z powrotem do kuchni.

–  Więc… powiedzmy, że wam wierzę – zaczęła nieśmiało, przestępując z nogi na nogę. – Niech…, niech mi pzn opowie coś więcej.

–  Widzisz, mówiłem, że wróci – mężczyzna zaśmiał się wesoło do kobiety, a ta pacnęła go w ramię, przy okazji wydając z siebie ciche westchnienie ulgi. – Lepiej usiądź wygodnie bo to będzie dłuuuuuga historia. Powiedz mi? Nie dostałaś żadnego listu? Z Hogwartu, Durmstrangu albo skądś?

–  Listu? – zdziwiła się, po czym dodała kpiącym tonem – jedyne listy jakie widziałam to ponaglenia zapłaty rachunków. I to adresowane do rodziców.

–  Dziwne…, naprawdę dziwne – podrapał się po głowie, a Zofia w tym czasie usiadła na krzesło koło niej. Była jej za to wdzięczna. Mimo wszystko z ciotką obok czuła się pewniej, słuchając tych bzdur. – Więc na czym to ja skończyłem? Jesteś czarownicą, a ja jestem czarodziejem. Zofia jest Mugolem.

–  Nie obrażaj mojej ciotki! – Krzyknęła, chociaż nie znała znaczenia tego słowa. Coś jej podpowiadało, że nie jest ono miłe, a widząc smutek na twarzy ciotki tylko utwierdziła się w przekonaniu, że ma rację. – Ona nie jest żadnym mugolem!

–  Ależ jest i nie ma co z tym walczyć – zbył ją krótko, a Zofia kiwnęła głową. Już nic z tego nie rozumiała. Ciotka zgadzała się na to dziwne przezwisko? Była naprawdę coraz bardziej zdziwiona całą tą dziwną sytuacją.

– Mugol, to osoba, która nie ma zdolności magicznych, zupełnie tak jak twoja ciotka. Ale może zacznę od początku. Bo to wszystko to dla ciebie czarna magia. He he he. Magia, ale mi się udał dowcip. – W tym momencie obie kobiety spojrzały na mężczyznę dziwnie, a on się szybko zreflektował i mówił dalej. – Dobra, dobra, już się nie wygłupiam. Więc widzisz Anielo, istnieje coś takiego jak dwa światy. Świat magii i świat zwykłych ludzi, czyli właśnie mugoli. One są ze sobą połączone, przeplatają się wzajemnie, ale o ile my, czarodzieje, wiemy o istnieniu zwykłego świata, tak o istnieniu świata czarów wiedzą tylko nieliczni mugole. Jednym z takich jest twoja ciotka. Cholera, naprawdę nic o nas nie wiedziałaś?

–  Nie? – krzywo się uśmiechnęła - Zresztą dalej nie do końca w to wierzę.

–  To patrz -  z tylnej kieszeni spodni wyjął jakiś zakrzywiony patyk i machnął nim kilka razy w powietrzu. Przed nią pojawił się piękny ptaszek. Po kilku kolejnych machnięciach zmienił się w kota, a po jeszcze kilku w kwiaty, które podał Zofii z szarmanckim uśmiechem. – To tylko niewielki ułamek z tego, co nazywamy czarami. I co teraz powiesz?

- Wow – wyrwało jej się. – Mów dalej.

–  Tak jak już mówiłem, istnieją dwa światy. My jesteśmy częścią jednego i drugiego. Kiedy ma się jedenaście lat powinno się dostać list z jednej z magicznych szkół. To taki moment, gdzie każdy, czarodziej niezależnie od statusu krwi dowiadują się, że mają magiczne zdolności. Ja dostałem list z Hogwartu – widząc zdumienie na jej twarzy zaczął tłumaczyć – To taka szkoła, do której trafiają młodzi czarodzieje, i w której szkolą swoje umiejętności. Jest kilka takich szkół, w różnych zakątkach świata, oprócz tego, w Europie jest jeszcze np. Durmstrang czy Beauxbatons. Tam zgłębiamy tajniki zaklęć, zielarstwa, eliksirów, obrony przed czarną…

–  Eliksirów? – zapytała z błyskiem w oku, a Zofia zaśmiała się perliście. Znała ten uśmiech bratanicy. Już dawno zaobserwowała, że wszystko co chociaż trochę wiążę się z chemią sprawia jej radość.

–  Tak, eliksirów… Nigdy tego za specjalnie nie lubiłem. Ale wracając, w trakcie nauki zdajemy różne testy i egzaminy, by zdobyć pracę jako uzdrowiciel, auror, w ministerstwie, jest wiele możliwości. – kontynuował swoją historię, opowiadając im o świecie czarodziejów, o tym jak to wszystko wygląda, co można później robić, starał się przekazać im jak najwięcej informacji. Aniela słuchała wszystkiego w skupieniu, czasami zadawała jakieś pytanie, czasami zaczynała nerwowo chodzić po pomieszczeniu, ale wtedy Zofia łapała ją za rękę i uspokajała. Kiedy jego opowieść dobiegała końca zaczynało już świtać.

–  Dobrze kochanie, idź teraz spać, potem wymyślimy co dalej. Teraz pewnie jesteś zmęczona – Zofia klasnęła w ręce, a gdy Nel chciała coś powiedzieć, to ciotka ruchem głowy wskazała na drzwi – Zero protestów. Marcin też jest już zmęczony. Odbył tu długą podróż.

–  To prawda – dopiero teraz zdał sobie sprawę jak bardzo chciało mu się spać – powinienem się już zbierać. Jeszcze wrócimy do tej rozmowy.

–  Ale… - próbowała protestować Aniela – Ale ciociu!

–  Bez dyskusji! – ciotka pogroziła jej palcem, po czym zwróciła się w stronę Wrońskiego. – Możesz spać na kanapie. A ty! – znów spojrzała na bratanicę – jutro też zostajesz w domu. Nie wiem jak ja to wytłumaczę w twojej szkole.