Rozdział 8

Aniela Weles była dziewczyną, która coraz bardziej ich intrygowała. Kiedy już wpadali na jakiś pomysł, który mógłby wyjaśnić wszystkie dziwne zjawiska, towarzyszące jej obecności w Hogwarcie, nagle dochodziła kolejna sytuacja z nią w roli głównej. Aniela była dla nich zagadką. Układanką, której niektóre elementy zdawały się do siebie nie pasować. Był pewien, że to ta sama osoba, która pojawiła się na ich mapie jeszcze w czerwcu. Od początku uważnie jej się przyglądał i mimo, że chłopaki tego nie zauważali, to uważnie śledził każdy jej ruch. Coś mu się w niej ewidentnie nie zgadzało. Przed resztą Huncwotów starał się udawać obojętnego. 

Kiedy oni z uwagą studiowali Mapę Huncwotów, on starał się udawać, że to go nie interesuje. Nie dawał się za bardzo wciągać w ich zgadywanki i rozważania, ale bacznie się im przysłuchiwał i odnotowywał w głowie jej poczynania. Kiedy zostawał sam w pokoju i miał mapę w zasięgu ręki śledził uważnie blondynkę. Po niespełna miesiącu niemal znał jej plan dnia i przyzwyczajenia. Dziwiło go to, że często jada obiady sama, że dużo przesiaduje w kuchni i raczej nie nawiązuje z nikim kontaktu. Nie wiedział, czy to kwestia jej nieśmiałości czy tego, że jednak po sześciu latach każdy miał już swoich znajomych, z którymi tworzyli jakieś małe grupki. Czasami widywał ją w towarzystwie Lily czy Alicji, ale zdawało mu się, że każda ze stron trzyma się trochę na dystans. Czasami, gdy wszyscy siedzieli w Pokoju Wspólnym, wołali ją do siebie, ale ona wtedy niewiele mówiła i szybko uciekła pod pretekstem pójścia do biblioteki. Dwa razy wymknął się tuż po niej i zaobserwował, że wcale nie kierowała swoich kroków na pierwsze piętro, a wspinała się wyżej, do wieży dyrektora. Jednak gdy któregoś razu James przyłapał go na śledzeniu Anieli, ten potwierdził jej wersję i potem zaniechał dalszych obserwacji blondynki. Czuł się fatalnie, że oszukał przyjaciela, do tej pory, poza jedną tajemnicą, która wydała się na drugim roku, niczego przed sobą nie ukrywali. A przynajmniej niczego, co było ważne dla całej czwórki. Sam do końca nie wiedział czemu wtedy nie wydał, gdzie wykrada się ich nowa koleżanka. Po części czuł, że jeśli się o tym dowiedzą to już w ogóle nie dadzą jej spokoju, a po części chyba cieszyła go świadomość, że wiedział o niej więcej niż inni. Nawet jeśli wiedza ta była zdobyta nie do końca legalnie. 

– Luniaczku, wstajemy! – Z rozmyślań dotyczących Anieli wyrwał go głos Syriusza, który niczym burza wpakował się do ich dormitorium i jednym pociągnięciem ręki rozsunął zasłony od jego łóżka. – No już, zaraz zaczynamy!

– Pomóż nam! – Zaraz po Syriuszu do pokoju wpadł James, a tuż za nim Peter. Krzątali się gorączkowo po pokoju i wyrzucali rzeczy ze swoich kufrów. Cała trójka co chwila rzucała błagalne spojrzenia w jego stronę.

– No już… – Remus niechętnie podniósł się z łóżka i popatrzył pobłażliwie na chłopaków. W myślach policzył do dziesięciu, po czym rzucił z uśmiechem. – Accio mapa.

***

Czytała właśnie książkę na jednej z kanap w Pokoju Wspólnym, gdy do jej uszu dobiegł ogromny huk i łomot. Poderwała się jak oparzona i rozejrzała gorączkowo po pomieszczeniu. Miała wrażenie, że cały Hogwart zatrząsnął się w posadach i zaraz runie. Zobaczyła, że reszta ludzi w Pokoju też szuka źródła dźwięku. Nie minęło pięć minut, gdy portret Grubej Damy odsunął się gwałtownie, a do pomieszczenia wbiegła wściekła jak osa profesor. 

– Black! Potter! Natychmiast do mnie! – McGonagall cała się trzęsła, gdy wykrzykiwała nazwiska chłopaków. Aniela patrzyła na to wszystko szeroko rozwartymi oczami, a kilka osób w pomieszczeniu zachichotało nerwowo, ale widząc wściekły wzrok kobiety, szybko powrócili do swoich zajęć. – Panów, panie Lupin i Pettigrew również zapraszam. 

– Witamy szanowną panią profesor! – James i Syriusz ukłonili się szarmancko, a wystraszony Peter schował się za Remusem, który stał ze spuszczoną głową. – W czym możemy pani służyć?

– Panie Potter, proszę milczeć, już ty dobrze wiesz o co chodzi! – Profesor zaczęła wściekle chodzić po pomieszczeniu. Ściągnęła swoje usta w jeszcze węższą linię, a Aniela przypomniała sobie, że do tej pory widziała ją tak wściekłą tylko raz. – Potterowi i Blackowi to się nawet nie dziwię, oni zawsze byli niesforni, ale że pan brał w tym udział? Zawiodłam się na was. 

– Ależ pani profesor, przecież my… – Syriusz zmierzwił swoje włosy i puścił oczko do jednej z dziewczyn, która uważnie śledziła całą scenę. Jego beztroska postawa zszokowała Aniela. Jednak Minerwa nie dała mu skończyć i szybko wykonała uciszający gest ręką. 

– Nic już nie mów chłopcze, natychmiast do mojego gabinetu! Cała czwórka! – McGonagall niemal wykrzyczała to w twarz Łapy, po czym rozejrzała się uważnie po pomieszczeniu, i gdy zobaczył Anielę zatrzymała na niej swój wzrok. – Panno Weles, panią także zapraszam.

– Słucham? – Na chwilę ją zamurowało. Nie miała pojęcia, dlaczego McGonagall również wzywa ją do siebie. Domyśliła się, że to Huncwoci i ich wybryki są przyczyną wizyty kobiety w Pokoju Wspólnym, ale zupełnie nie miała pojęcia co ona może mieć z tym wspólnego. Widząc jednak, że twarz profesor robi się coraz bardziej napięta ze złości szybko podniosła się z siedzenia. Nie chciała być powodem wybuchu tykającej bomby. Szybko zebrała swoje rzeczy rozrzucone na małym stoliku. – Dobrze…

Podeszła szybko do Huncwotów, którzy wydawali się być jeszcze bardziej zdziwieni niż ona i całą piątką ruszyli za Minerwą do jej gabinetu. Czuła jak odprowadza ją kilkanaście par oczu i ludzie zaczynają szeptać między sobą. Uchwyciła jeszcze spojrzenie Rose, które zdawało się mówić: „Macie przechlapane” i jako ostatnia zniknęła za dziurą za portretem Grubej Damy.

***

Siedzieli w gabinecie już kilka minut. Łapa i Rogacz uśmiechali się zawadiacko, Peter kulił się w kącie, a Lupin uważnie obserwował czubki swoich butów. Ona sama na początku wpatrywała się w klatki ze zwierzętami, a potem zaczęła liczyć kroki, które wściekła profesor stawiała, chodząc nerwowo po pomieszczeniu. Chciała zapytać co ona tak w zasadzie tu robi, ale mimo całej swojej odwagi bała się odezwać. Minerwa tylko co chwila spoglądała wściekle w stronę Huncwotów i prychała na nich ze złością, o obecności Anieli jakby zapomniała. 

– Czyście już do reszty zgłupieli? – Kobieta uderzyła ręką w katedrę, a Aniela aż podskoczyła na krzesełku. – Myślałam, że po SUMach wreszcie zmądrzeliście!

– Ależ pani profesor, przecież…

– Milcz, Black! – McGonagall nie dała mu dojść do słowa. Nerwowo wymachiwała rękami. – Ile wy macie lat?

– Szesnaście – Peter rzucił radośnie. 

– To było pytanie retoryczne… – wyszeptał do niego speszony Remus, a Aniela zobaczyła jak pozostała dwójka Huncwotów przybija sobie piątkę. McGonagall przystanęła na chwilę i spojrzała na chłopaka. Poem przewróciła oczami i wróciła do swojej tyrady. Weles zaś poruszyła się nieznacznie na krześle. Dalej nie miała pojęcia co ona tu w zasadzie robi.

– A zachowujecie się jakbyście mieli osiem! – Minerwa znowu wykrzyknęła wściekle i wycelowała oskarżycielsko palec w stronę chłopaków. – Natychmiast się przyznajcie!

– Ale do czego, pani profesor? – Aniela zaobserwowała, że głos Rogacza jakby nieco zadrżał podczas wypowiadania tych słów. Sama postanowiła taktycznie milczeć. 

– Ty masz jeszcze czelność pytać: do czego? – profesor odwróciła się wściekle na pięcie i stanęła przed ławką, przy której siedział James i Syriusz. Gdy z impetem oparła ręce o blat stołu, Syriusz przestał bujać się na krześle, a ręka okularnika zawisła w połowie drogi do włosów. – DO CZEGO?!

– Pani profesor… – Remus starał się załagodzić sytuację, ale szybko zamilkł i skulił się pod siłą spojrzenia kobiety. 

– Proszę nie udawać. Wiem, że to wy wysadziliście klasę na trzecim piętrze i przemalowaliście panią Norris na różowo. Milcz, Potter! Żaden inny z moich uczniów nie wpadłby na tak głupi pomysł. Nawet Irytek nie robi tyle szkód i hałasu co wasze cuchnące fajerwerki! – McGonagall wyrzucała z siebie słowa z prędkością karabinu maszynowego, a uśmiech na twarzach chłopaków z każdym kolejnym zdaniem robił się mniejszy. Miała wrażenie, że do tej pory pewni siebie, pod wpływem oskarżeń padających z ust kobiety, zaczynają się coraz bardziej kulić na krzesełkach. Aniela zaczęła się bać, że kobieta również ją posądza o udział w akcji. Chciała zaprotestować, ale wtedy Lupin spojrzał się na nią i pokręcił nieznacznie głową. Zamknęła więc szybko usta i uważnie przysłuchiwała się słowom kobiety. Zrozumiała, że kiedy ta krzyczy na chłopaków lepiej nie pogarszać sytuacji i jej nie przerywać. – Po tobie Black i po tobie Potter mogłabym się spodziewać wszystkiego. To, że namówiliście do tego… tego… tego haniebnego czynu również pana Pettegrew też mnie nie dziwi, ale na panu, panie Lupin się zawiodłam!

– Ależ, pani pro…

– Nic nie mów, Potter. Jeszcze nie skończyłam! – Minerwa odwróciła się plecami do okularnika i spojrzała groźnie w stronę Lunatyka. Zacisnęła usta w wąską linię, a Aniela wstrzymała na chwilę oddech bojąc się, że kobieta za chwilę naprawdę wybuchnie. Nie chciała być teraz w skórach tej czwórki. – Jest pan przecież prefektem! Powinien dawać przykład, a nie urządzać głupie kawały! Zawiodłam się na was, a na panu szczególnie, Lupin!

– Pani profesor! Remus nam nie pomagał! – Syriusz wstał gwałtownie z krzesła i niezrażony skonsternowaną miną nauczycielki zaczął przemawiać, a James ochoczo mu przytakiwał. Aniela, coraz bardziej zszokowana, przyglądała się całej sytuacji. Kątem oka zobaczyła, że zielonooki nieudolnie stara się ukryć swoje zdziwienie. Syriusz z każdym słowem mówił coraz bardziej dobitnym głosem, jednak w pewnej chwili podrapał się niepewnie po czole i stracił trochę rezonu. – To wszystko, ten cały wybuch i w ogóle, to tylko nasza sprawka. Remus nie miał z tym nic wspólnego, on…

– On chciał nas od tego odwieźć! – Szybko dodał Rogacz również podnosząc się gwałtownie z krzesła, które pod wpływem siły upadło z hukiem na podłogę. Nawet nie schylił się by je postawić ponownie. – Mówił nam, żebyśmy tego nie robili!

– Powinien przyjść z tym do mnie! – McGonagall również była zszokowana nagłym obrotem sprawy. Chyba nie spodziewała się, że chłopaki zaczną go kryć. Albo może myślała, że będą mieli przygotowaną gotową wymówkę?

– Chciał, ale… – Syriusz próbował gorączkowo coś wymyśleć. Miał wtedy naprawdę śmieszną minę. 

– Ale… – James również próbował coś powiedzieć, widząc, że McGonagall zaciska usta w jeszcze węższą linię niż wcześniej i powoli traci resztki cierpliwości. Miała wrażenie, że cisza, która trwała ułamki sekund tak naprawdę trwa wieczność. 

– Ale jest naszym przyjacielem i poprosiliśmy go o to. – Pięć zdziwionych par oczu zaczęło się wpatrywać w Petera, który powiedział to wszystko bardzo słabym głosem. – Zagroziliśmy mu, że jeśli komuś wygada to… to będzie koniec naszej przyjaźni. 

Aniela była pod wrażeniem tego, jak bardzo solidarna była cała czwórka. Widziała, że Remus chciał coś powiedzieć, ale wtedy Peter nadepnął mu na stopę, więc chłopak tylko spuścił głowę i znów zaczął przyglądać się czubkom swoich butów. Była coraz bardziej zszokowana obrotem spraw. Ona sama chyba nigdy nie miała nikogo, kto tak bardzo stałby za nią murem. Jej przyjaźń z Leną i Pawłem, mimo, że była silna, to jednak, zbyt rzadko się widywali i nie wiedziała, jak zachowaliby się w podobnej sytuacji. Profesor McGonagall usiadła na krześle i skryła twarz w dłoniach. Wyraźnie widać było, że nie wie jak na to zareagować. Huncwoci już od sześciu lat przyprawiali ją o ból głowy i na pewno przyczynili się do kilku nowych, siwych włosów na jej skroniach. Cisza ponownie zaczęła się przedłużać. W tle słychać było nieznośne tykanie zegara i dźwięki dochodzące z klatek. Wszyscy siedzieli jak na szpilkach, czekając, aż profesor znów się odezwie.

– Pani profesor… – Aniela wreszcie postanowiła przerwać tę ciszę i zaczęła nieśmiało. – Rozumiem, że moi koledzy mądrością nie grzeszą, trochę nabroili i w ogóle, ale… ale ja naprawdę nie rozumiem co tutaj robię.

– To był jeden z waszych najgorszych wybryków! – Słowa dziewczyny zadziałały na McGonagall jak czerwona płachta na byka. Podniosła się z krzesła i uważnie przyjrzała wszystkim zgromadzonym. Żyłka na jej skroni zaczęła drgać gwałtownie.  – Nie przekonuje mnie ta historyjka o przyjaźni, ale niech wam będzie. Przez wasze durne wybryki Gryffindor traci po 15 punktów… Proszę tak nie patrzeć panie Pettigrew! Po 15 punktów za każdego z was! Dodatkowo, za niezgłoszenie mi próby wyrządzenia szkody na rzecz szkoły, odejmuje kolejne 5 punktów!

Chłopaki jęknęli cicho. Na ich twarzach malował się szok i niedowierzanie. Weles miała wrażenie, że chcą zaprotestować, ale szybko się wycofali z tego pomysłu widząc minę profesor. 

– Jak Lily się dowie mamy przechlapane… – Aniela wyłapała jak James szepcze do Syriusza. 

– Pani profesor, ale ja nic nie zrobiłam! – Dziewczyna wstała gwałtownie z krzesła i podeszła do biurka nauczycielki. 

– Och panno Weles… Proszę nie być głupią. Przecież wiem, że pani nie maczała w tym palców. – Minerwa rzuciła oschle w jej stronę, więc blondynka szybko cofnęła się na swoje miejsce. Kobieta po chwili ponownie zwróciła się w stronę chłopaków. Jej głos był już nieco spokojniejszy, ale dalej dało się wyczuć, że jest na nich wściekła. – W ramach szlabanu będą panowie przez miesiąc codziennie, przez dwie godziny pomagać panu Filchowi w obowiązkach. Dodatkowo musicie doprowadzić panią Norris do poprzedniego stanu. Proszę nie robić takich min! Ach! Bez użycia czarów!

– Ale… – cztery głosy na raz próbowały zaprotestować, ale Minerwa tylko uciszyła ich ruchem ręki. 

– A teraz przechodzimy do tego co robi tutaj panna Aniela. – McGonagall uśmiechnęła się do niej, a ona poprawiła się na krześle. – Jak wiecie przyjechała ona z innej szkoły i nieco doskwierają jej różnice programowe. Wobec tego, kolejną częścią szlabanu będzie pomaganie pannie Weles w nauce. Dwa razy w tygodniu. Do odwołania. 

– Co? – Teraz to Aniela nie wytrzymała i weszła w słowa kobiety, ale ta tylko skarciła ją spojrzeniem. Miała nadzieję, że się przesłyszała ale widząc równie zdziwione miny na twarzach chłopaków, zdała sobie sprawę, że z jej słuchem jest wszystko w jak najlepszym porządku. – Cholera… Przepraszam…

– Jak już mówiłam, będziecie pomagać pannie Weles w nadrobieniu zaległości. Pan panie Potter – Minerwa McGonagall udała, że nie słyszała przekleństwa z ust dziewczyny i wskazała na chłopaka, i uważnie mu się przyjrzała. – Zajmie się głównie obroną przed czarną magią. Pan Black pomoże pani w transmutacji, a pan Lupin w zaklęciach. Pan Pettigrew… cóż, do niego może się pani zgłosić w razie potrzeby pomocy w opiece nad magicznymi stworzeniami. Dodatkowo gdyby potrzebowała pani pomocy z innych przedmiotów proszę się do mnie zgłosić. Zrozumiano?!

– Tak… 

– Tak…

– Tak…

Aniela przyjrzała się uważnie chłopakom. James i Syriusz byli wyraźnie zadowoleni, Peter również się cieszył, bo wiedział, że opieka nad magicznymi stworzeniami, to przedmiot, z którym sobie radzi, więc nie będzie musiał jej zbytnio pomagać, tylko Lupin wydawał się wyglądać na zmartwionego. Gdy tylko McGonagall powiedziała, że mogą odejść ten szybko obrócił się na pięcie i wyszedł nie czekając na resztę towarzystwa. Była zdziwiona jego postawą.

– Mam nadzieję, że profesor Dumbledore wie co robi… – Aniela wychodząc usłyszała jak McGonagall wzdycha. Spojrzała się na Huncwotów, ale ci byli za bardzo zajęci gonieniem za Remusem, by mogli usłyszeć słowa kobiety. Zamknęła za sobą cicho drzwi i również udała się do wieży Gryffindoru.

***

– Co za kretyn wpadł na to, by pomalować panią Norris na różowo? – Remus usłyszał jak Syriusz przeklinał pod nosem, zbierając pajęczynę z krzesła. – Szlag!

– Och, czyżby jakaś kicia zanurzyła w tobie swe pazurki? – Lunatyk słyszał jak James drwi z Blacka, który miał całe ręce podrapane przez kotkę woźnego. 

Remus powrócił myślami do wydarzeń sprzed niespełna dwóch godzin. Dobre kilkadziesiąt minut próbowali w czwórkę doprowadzić futrzaka do porządku, ale było to zadanie niemal niewykonalne. Zwierzę co chwilę im się wyrywało i drapało wszystko i wszystkich dookoła. Dodatkowo Filch zerkał na nich spode łba, pilnując, by nie zrobili krzywdy kotce. W ogóle nie przejął się tym, że pani Norris w pewnym momencie skoczyła na Syriusza i wbiła w jego twarz swoje pazury. Nakrzyczał na nich, kiedy przerażony chłopak gwałtownie zrzucił ją z siebie. Każdy z nich miał mnóstwo małych zadrapań na rękach, ale dodatkowo, twarz Blacka ozdobiona była kilkoma długimi pociągnięciami. Do tego woźny nie pozwolił mu pójść do pani Pomfrey, która szybko pozbyłaby się skaleczeń. Stwierdził, że to nic groźnego i będzie dodatkowym elementem kary, za to jak obszedł się z jego kochaną panią Norris. Remus pomyślał, że jeszcze kilka minut zabaw ze zwierzęciem, a Huncowci wyglądaliby niemal jak on po pełni. Zaśmiał się cicho do swoich myśli.

Nigdy nie lubili tego kota, ale teraz ich wzajemna niechęć przekroczyła już wszystkie granice. 

– Jeszcze słowo… powiedz jeszcze tylko jedno, pieprzone, słowo… – wściekły Syriusz wycedził przez zęby i chciał rzucić w przyjaciela jakimś zaklęciem, ale przed wejściem do klasy musieli oddać swoje różdżki. 

– Łapciu, nie denerwuj się tak, jesteś równie piękny jak zawsze... – James pokazał mu język i uchylił się przed lecącą w jego stronę szczotką. Niestety, Remus za późno zauważył lecący w jego stronę przedmiot. Nie miał tak dobrego refleksu jak pozostała dwójka i nie zdążył się przed nim uchylić.

– Auuu! Co jest do cholery?! ­– Lunatyk zaklął głośno i rozprostował plecy. ­– Do reszty wam odbiło?

– Wybacz Remusie, to nie było do ciebie. – Syriusz szybko go przeprosił i złapał szczotkę, którą odrzucił mu zielonooki. 

– Chłopaki ogarnijcie się! – Wściekły Lupin spojrzał na zegarek i wrócił do czyszczenia ławki. – Nie wiem jak wy, ale ja nie zamierzam tu spędzić całego dnia. 

– Uspokój się Lunatyku, złość piękności szkodzi. Zobacz tylko na… ­– James nie dokończył bo dostrzegł wściekły wzrok Blacka. ­– Nie wiem jak wy, ale ja mam dzisiaj pierwsze zajęcia z naszą nową koleżanką, więc najpóźniej za… Za pięć minut musimy stąd wyjść. Polecenie od profesor McGonagall.

Lupin spojrzał na niego przelotnie, po czym zaczął jeszcze bardziej zawzięcie szorować przedmiot, który trzymał w ręku. Uważnie przysłuchiwał się podekscytowanej rozmowie pozostałych Huncwotów, którzy zastanawiali się czy uda im się dowiedzieć czegoś od Anieli, i którzy wymyślali coraz to nowsze teorie na temat tego, jakim cudem jej nazwisko pojawiło się na mapie w czerwcu i co robi wieczorami u profesora Dumbledore'a. Nawet Peter wymyślał swoje teorie.

Gdy zegar wybił godzinę dziewiętnastą, drzwi do sali otworzyły się z hukiem i ukazały Filcha razem ze swoją ulubienicą. Remus miał przez chwilę wrażenie, że Syriusz i pani Norris mierzą się spojrzeniami, po czym chłopak szepcze cichutko „Dopadnę Cię”, a kotka stroszy swoją sierść i w popłochu ucieka z Sali. 

– Wynocha! – woźny wycharczał w ich stronę – Macie szczęście, że profesor McGonagall kazała mi was wypuścić. Gdyby to ode mnie zależało, szorowalibyście to do rana!

***

Od dziesięciu minut siedziała w sali na trzecim piętrze, gdzie razem z Jamesem Potterem miała zgłębiać tajniki obrony przed czarną magią. Nie do końca rozumiała postępowanie dyrektora i profesor McGonagall. Owszem, czuła, że momentami mocno odstaje od reszty roku, i że jej ocena z SUMów nie do końca odzwierciedla poziom jej wiedzy i umiejętności, ale bała się, że takim postepowaniem narazi się na zdemaskowanie. 

– Chyba nie myśleli, że w trzy miesiące opanuje materiał z pięciu lat? Może i nie jestem głupia, no ale bez przesady… – przemknęło jej przez myśl, gdy po raz kolejny spojrzała na tarczę zegara. – Cholerny James Potter!

Siedziała i zastanawiała się, dlaczego to akurat tych uczniów profesorka przydzieliła jej do pomocy. Słyszała wcześniej, że są zdolni, zresztą zdążyła to już zaobserwować w ciągu swojego pobytu w Hogwarcie, ale zauważyła też, że są bardzo dociekliwi, i że musi przy nich mocno uważać na to co mówi i robi. Jeśli ktoś mógł chociaż trochę przybliżyć się do jej tajemnicy, to z pewnością byli to oni. 

Wreszcie, gdy zdawało jej się, że policzyła wszystkie płytki na podłodze, drzwi klasy otworzyły się z łoskotem i wparował przez nie Potter. 

– Och! Już jesteś? ­– prychnęła słysząc to pytanie. Spojrzała pobieżnie na chłopaka, którego włosy jak zwykle znajdowały się w ogromnym nieładzie. Jego koszula była nieco pomięta, a rękawy niedbale podwinięte. Domyśliła się, że przybiegł tutaj prosto z odbywania kary u Filcha, bo na jego lewym przedramieniu smętnie zwisały nitki pajęczyny. 

– Taaa… zdążyłam już popodziwiać niezwykły czar i urok tego pomieszczenia oraz jego ogromny kunszt architektoniczny. – Aniela rzuciła w stronę chłopaka i podniosła się powoli z miejsca. Otrzepała swoją spódnicę i podeszła do niego. – Jak minął szlaban?

–  Pamiętaj, nigdy nie maluj kotów na różowo. Nie dość, że to wyjątkowo nie twarzowy kolor dla nich, to jeszcze cholernie ciężko się to zmywa. – Po tych słowach okularnik pokazał jej swoje ręce, które były pełne mniejszych i większych zadrapań. Aniela, widząc grymas na jego twarzy, starała się ukryć swoje rozbawienie, ale skończyło się to parsknięciem, które przypominało bardziej świński kaszel. James słysząc to zrobił dziwną minę. 

– Zapamiętam… jejku, nie patrz tak na mnie. Rodzice zawsze mi powtarzali, że mam śmiech jak świnia kaszel. – Aniela puściła mu oczko i wyjęła różdżkę i podręczniki z torby. – To co dzisiaj robimy?

– Cóż… dzisiaj McGonagall kazała mi pokazać ci kilka zaklęć przeciw drapieżnikom ­– James mówiąc te słowa ruszył w jej stronę i sięgnął po podręcznik leżący na biurko obok niej. Otworzył książkę na rozdziale siódmym po czym zaczął swój wykład, o różnych małych drapieżnikach, które często padają ofiarą czarnomagicznych zaklęć i stają się wtedy wyjątkowo upierdliwe.  

W trakcie ich spotkania Aniela utwierdziła się w przekonaniu, że Potter, wbrew zapewnieniom Lily Evans, jest naprawdę miłym facetem. Rzeczowo tłumaczył jej zawiłości podręcznika i objaśniał najważniejsze rzeczy dotyczące niektórych drapieżnych stworzeń ze świata czarodziejów. Większość z nich dziewczyna kojarzyła z przygotowań do SUMów, jednak wtedy dużej części informacji uczyła się tylko teoretycznie. Teraz chłopak pokazał jej kilka zaklęć, o których wcześniej nie słyszała, skorygował niektóre z jej ruchów ręki i pokazał parę rycin, których wcześniej nie widziała. Te stworzenia z całą pewnością nie wyglądały na przyjazne. 

– Czemu mówią na ciebie Rogacz? – James wyglądał na zbitego z pantałyku. Aniela zadała to pytania dosyć niespodziewanie. Do tej pory to chłopak zadawał jej w międzyczasie różne pytania. Zdążył spytać ją, o to jak jest w Polsce, jak jej się podróżowało z rodzicami itp. Nel obserwowała jak chłopak się zastanawia, nieświadomie bawiąc się przy tym piórem. 

– Wiesz co… ciężko powiedzieć. Tak jakoś wyszło. – James odchylił się na krzesełku i odpowiedział wzruszając delikatnie ramionami. – Wiesz… kiedyś, Lily przywiozła z wakacji jakąś waszą książkę, do tej no… no wiesz… taką o zwierzętach? Że były różne rysunki, informacje. Podobno się z takich uczy w mugolskiej szkole.

­– Hmm? ­– Aniela popatrzyła na niego zdziwiona, nie do końca wiedziała co ma na myśli. Pokręciła przecząco głową – Chyba nie wiem o czym mówisz.

– Tej no... Zotaniki? ­– wypowiadając te słowa popatrzył na nią z nadzieją. 

– Zoologi? – Dopiero po chwili blondynka zrozumiała o czym mówi. – I co z nią?

– Chyba zaczęliśmy się wygłupiać i losować sobie różne zwierzęta z tej książki. Tak wiesz… bierzesz książkę i otwierasz na chybił trafił – żeby lepiej to zademonstrować wziął do ręki jeden z leżących na biurku podręczników i otworzył go szybkim ruchem ręki. Znaleźli się na stronie 145, która mówiła o zaklęciu ogłuszającym. – I tak jakoś wyszło, że ja wylosowałem jelenia a Syriusz psa i zaczęliśmy się z siebie nabijać. 

– Hmmm? – Nel przeciągnęła się na krześle

– No takie tam… szczeniackie wygłupy. Podaj łapę, ktoś ci doprawia rogi – James przyłożył do głowy dłonie naśladując jelenia. – No wiesz… jak to dzieciaki. Byliśmy wtedy na drugim roku… I tak jakoś się przyjęło.

– Rozumiem. – Aniela przestała się bujać na krześle. Miała wrażenie, że chłopak wymyślił tę bajeczkę na poczekaniu, ale nie chciała pokazać mu, że coś podejrzewa. Postanowiła dalej brnąć w tę grę. Udała, że chwilę myśli po czym rzuciła beztrosko. – A Remus i Peter? Ich ksywki nie brzmią jakby miały jakiś związek z twoją historią.

– Och to proste. – James rozłożył się na krześle i zaczął przemawiać tonem znawcy – Remus jak był trochę młodszy to nieco lunatykował, stąd Lunatyk, a Peter… no cóż… sam nawet nie pamiętam, chyba kiedyś niechcący wyczarował sobie szczury ogon i tak został Glizdogonem. 

Przez chwilę znowu zajęli się studiowaniem podręcznika i powtarzaniem zaklęć. Radziła sobie już zdecydowanie lepiej. James pochwalił jej coraz większą pewność w rzucaniu zaklęć. Na początku nie mógł zrozumieć, czemu jej ruchy są tak mało wprawione, bo to nie korespondowała z dużym efektami, jakie przynosiły jej zaklęcia. Ale wytłumaczyła mu, że po prostu w Ilvermorny nie przykładali, aż tak dużej uwagi do zaklęć broniących przed czarną magią. Skupiali się bardziej na wiedzy teoretycznej, a praktyka zawsze tam trochę kulała. 

– Dlaczego przyjechałaś do Anglii? To za sprawą twoich rodziców? Dostali tu jakieś ciekawe zlecenie? – James spojrzał na nią uważnie, a ona posmutniała na twarzy. Przez chwilę zastanawiała się czy powiedzieć mu prawdę. Chłopak chyba zauważył jej zmieszany wyraz twarzy. – Hej, co jest? Powiedziałem coś nie tak?

– Nie, nie, wszystko jest okej… – Aniela uśmiechnęła się do niego blado i odgarnęła z czoła niesforny kosmyk włosów. – Można powiedzieć, że to przez rodziców. 

– Przepraszam, jeśli to było zbyt osobiste pytanie. – Spojrzał na nią łagodnie. Zauważyła, że wyraz jego twarzy się zmienił i nie wygląda na tak pewnego siebie jak zawsze. Zamknęła podręcznik i podeszła w stronę okna wychodzącego na dziedziniec. Spojrzała w nie zamyślona i po kilkunastu sekundach spojrzała znów na Jamesa, bo zdała sobie sprawę, że coś do niej mówi. – Nie musisz odpowiadać jeśli nie chcesz, możemy porozmawiać o czymś innym. Albo… wrócić do nauki.

– Nie jest okej… ­Moi rodzice przyjechali tutaj na chwilę załatwić parę rzeczy. I… – głos jej się na chwilę załamał. – I zginęli w wypadku. Musiałam tu przyjechać i załatwić formalności. 

– Kurczę… – Widziała, że Potter jest zmieszany, i nie wie jak ma się zachować. Po krótkim namyśle podszedł do niej i po chwili wahania położył jej dłoń na ramieniu w pokrzepiającym geście. – Przykro mi.

– Chcieli mnie oddać do domu dziecka i musiałam jakoś z tego wybrnąć. – Aniela starała się pozostać twarda i nie pokazać po sobie, że opowiadanie o tym sprawia jej trudność. Nie chciała ukazywać słabości przed kimś, kogo tak naprawdę ledwo zna. 

– Pozwól, że zadam ci jeszcze jedno pytanie. – Gdy James spojrzał na nią, pokiwała delikatnie głową na znak zgody. Chociaż ta rozmowa nie była dla niej łatwa i czuła, że może powinna zrobić tak, jak sugerował jej Dumbledore, czyli nie zagłębiać się zbytnio w rodzinne historie i szybko ucinać wszelkie pytania, to miała wrażenie, że jeśli komuś powie chociaż część prawdy będzie jej lepiej. Dlatego też wyraziła zgodę na kolejne pytanie. – Dlaczego nie chciałaś wracać do Stanów? Masz tu jakąś rodzinę?

– To trudne pytanie. – Odpowiedziała i po chwili zastanowienia dodała – Przez wakacje mieszkałam z ciotką. Wcześniej nie miałyśmy zbyt dobrego kontaktu, bo gdy rodzice podróżowali, to jakoś nie mieli czasu do zacieśniania więzi rodzinnych. Dobra… w sumie, to przed tymi wydarzeniami w ogóle jej nie znałam. 

– Co?? Jak to?! – Potter wyglądał na wyraźnie zaskoczonego. Chociaż dobrze jej do tej pory wychodziło kłamanie, to w kwestii więzi rodzinnych chciała być szczera. – Nie rozumiem. 

– Moi rodzice nie utrzymywali kontaktu z rodziną, a gdy trafiłam do bidula. Ona się mną zainteresowała i pozwoliła mi zamieszkać ze sobą. I tak ją poznałam. – Teraz to Nel wzruszyła ramionami. Po powiedzeniu tych słów powróciła na swoje miejsce przy biurku.  

­– Nie wiem co powiedzieć. – James ponownie zamknął książkę, którą ona właśnie otworzyła i wysłał jej pocieszający uśmiech. Poinformował ją, że zostało im dziesięć minut, ale nie mogą wyjść wcześniej, bo to Hogwart i tutaj ściany mają uszy. Potem wrócił do zadawania jej pytań. Czuła jednak, że robi to dosyć delikatnie, jakby chciał wybadać na co może sobie pozwolić. – Kiedy przyjechałaś do Anglii? Jakoś w wakacje czy tuż przed rozpoczęciem roku szkolnego?

– Och wiesz, jakoś mi się tutaj nie spieszyło. Chciałam spędzić trochę czasu z ciotką, w końcu dopiero się poznawałyśmy. – Zaczęła mu to wszystko wyjaśniać. – No i tak jakoś przyjechałam w ostatnie dni sierpnia, by jeszcze zdążyć zrobić zakupy na Pokątnej. 

– A nie byłaś wcześniej w Hogwarcie? – James zaczął jej się uważnie przyglądać. Zaczynała powoli przypuszczać do czego zmierza tą rozmową.

– Wiesz co, byłam jakoś pod koniec roku szkolnego. Musiałam dopełnić formalności związane z przeniesieniem. – Chociaż Dumbledore kazał jej mówić, że nigdy wcześniej tu nie była, to postanowiła zmienić to jedno ustalenie. Miała nad nimi tę przewagę, że wiedziała, że oni wiedzą, że wrzesień nie był jej pierwszym dniem w tej szkole. Liczyła, że ta informacja go zaspokoi i nie będzie jej dalej wypytywać.

– No proszę… A długo tu byłaś? – James nie dawał jednak za wygraną, co przyjęła z lekką irytacją. Odwróciła na chwilę wzrok, by nie ciskać w niego promieni. 

– Krótko, jakieś dwa, może trzy dni. – Anieli coraz mniej podobała się ta rozmowa. Zaczęła nerwowo bawić się swoimi blond kosmykami. – Nie pamiętam dokładnie. A czemu pytasz?

– Czysto logistycznie. Jestem ciekawy jak się tutaj dostałaś. Ekspres do Hogwartu nie jeździ w ciągu roku szkolnego, nie można się tutaj teleportować i jakoś tak zawsze ciekawiło mnie jak ludzie z zewnątrz tu przyjeżdżają. – James uśmiechnął się do niej i przesunął krzesełko nieco bliżej. – Czysta ciekawość.

– No tak racja. W naszej szkole też to zawsze był problem. – Aniela starała się grać na zwłokę i przypomnieć sobie jak nazywa się to coś, czym tu dotarli. Mało brakowało, a klasnęłaby w dłonie ze szczęścia gdy wreszcie przypomniała sobie nazwę. – Z Ministerstwa Magii zorganizowali mi klikoświst, którym dotarłam do Hogsmead, a tam czekał na mnie gajowy, i zaprowadził mnie do szkoły. 

– Klikoświstem, rozumiem. – Miała wrażenie, że jej rozmówca próbuje powstrzymać uśmiech. – No tak, to chyba najrozsądniejsza droga. 

Uśmiechnęła się do niego niepewnie i spojrzała ponownie na zegarek. Ta rozmowa zaczynała ją męczyć. Czuła, że wkraczają na śliski grunt. Na szczęście wskazówki zegara wreszcie wskazały dwudziestą pierwszą. Gwałtownie podniosła się z krzesełka, zebrała swoje rzeczy do torby i wybiegła szybko z klasy, rzucając tylko po drodze szybkie podziękowania skierowane w stronę Jamesa.

***

– Dziewczyny… Mam pytanie. – Aniela długo zbierała się w sobie, nim odezwała się do szykujących się do wyjścia współloktorek. Gdy Alicja i Lily kiwnęły zachęcająco głową, podparła się na łokciach i zaczęła mówić. – Bo wiecie… Dzisiaj Gryffindor ma trening, na którym będą szukać nowych zawodników, i ten no… myślicie, że mogę się na niego wybrać?

– A co chciałaś popatrzeć? – Lily uśmiechnęła się do niej promiennie. – Któryś z zawodników wpadł ci w oko?

– To pewnie Black... Albo Parker. – Rosie wychyliła się zza kotary swojego łóżka, a Aniela szybko pokręciła przecząco głową.

– Byle nie mój Frank! – Alicja też przyłączyła się do rozmowy zaprzestając na chwilę malowania się przed lustrem. 

– Och nie! W ogóle nie o to chodzi. – Aniela pokręciła zrezygnowana głową i dodała ciszej. – Chciałabym dostać się do drużyny. 

– Wow! Grasz? Nie mówiłaś wcześniej. – Rose się ożywiła. Wzięła swoją poduszkę i usiadła na łóżku obok niej. – Grałaś w Ilvermorny? Na jakiej pozycji? Opowiadaj!

– Co? Nie! Tam były tylko męskie drużyny…

– Chamstwo! – Rosie wcięła jej się w słowa, ale ruda szybko zgromiła ją wzrokiem, więc od razu ucichła. 

– No tak jakoś wyszło – wzruszyła ramionami – ale trochę grywałam z wujkiem w wolnych chwilach. I po prostu chciałabym spróbować. Ale nie wiem jak to tu wygląda. Co o tym myślicie?

– Więc tak… U nas nie ma problemów z grą dziewczyn, zresztą Rose jest pałkarzem, więc to ona ci może powiedzieć więcej o tym, jak wygląda gra w drużynie i w ogóle. – Evans tłumaczyła jej wszystko jak zwykle rzeczowym tonem. Bardzo w niej lubiła, to, że potrafi do wszystkiego tak podejść, a przy tym jest bardzo miła i można na nią liczyć. Coraz lepiej się ze sobą dogadywały i miała nadzieję, że uda im się zakolegować. – Na trening możesz przyjść zarówno jako obserwator, co z resztą robi większość Gryfonów, albo spróbować swoich sił jako zawodnik. Zawsze jest dużo nowych twarzy, ale James, który jest kapitanem, ma dobry zmysł i szybko odsiewa tych, którzy się nie nadają. 

– Teraz szukamy trzech zawodników. – Watson wyciągnęła się wygodnie na łóżku i zaczęła wyliczać na palcach. Aniela też poprawiła się na swojej poduszce i słuchała uważnie dziewczyn. – Ja jestem pałkarzem. James i Syriusz to ścigający, Cris Parker jest obrońcą… Więc jak widzisz brakuje nam ścigającego, drugiego pałkarza i szukającego. Gdzie byś chciała grać?

– Ja? Myślałam o tym, żeby zostać szukającym. – Nel uśmiechnęła się do nich nieśmiało. 

– Super! Zaczynamy od czternastej na błoniach. Musisz przyjść! – Rose szybko się podniosła z łóżka i podbiegła do łózka Mi, która jeszcze spała. Sprawnym ruchem ręki odsłoniła jej kotarę i rzuciła w nią poduszką. 

– Jeszcze pięć minut. Proszę… – Mi zasłoniła sobie oczy ręką i przewróciła się na drugi bok. Aniela w tym czasie szybko wymknęła się z dormitorium i pobiegła na śniadanie. 

Przez cały dzień nie mogła usiedzieć na miejscu. W przerwie między eliksirami i transmutacją poprosiła podekscytowane dziewczyny, żeby nie mówiły nikomu, że zamierza się wybrać na trening. Nie chciała aby inni o niej mówili. Przez ten czas przestała już być dla reszty uczniów nowością, ale dalej doskwierały jej trochę spojrzenia rzucane ukradkowo ze strony innych ludzi. 

Po ostatnich zajęciach pobiegła od razu na błonia. Tam czekała już grupka ludzi, którzy również chcieli dostać się do drużyny. O czternastej pojawił się James z resztą zawodników. Rose uśmiechnęła się do niej wesoło, a Syriusz i James wyglądali na zdziwionych jej obecnością. Potter jednak szybko przeszedł do grupowania i selekcji potencjalnych przyszłych zawodników. Najpierw odesłał wszystkich pierwszorocznych, którzy mimo wyraźnej informacji, że nie mogą zostać jeszcze graczem, myśleli, że kapitan się nie zorientuje. Następnie, podzielił ich na grupki, które ubiegały się o konkretne miejsca w drużynie. Kilka osób chciało spróbować swoich sił na więcej niż jednej pozycji. 

Najpierw sprawdził przyszłych pałkarzy. Mały Bob przy drugim rzucie tłuczkiem dostał w twarz i mało brakowało a spadłby z miotły. James szybko pomógł mu się pozbierać i odesłał go na trybuny, gdzie Aniela wypatrzyła Lily, Mię i Alicję, a także Remusa, Petera i kilku innych Gryfonów, których kojarzyła z zajęć czy wspólnych posiłków. Oprócz tego dostrzegła na trybunach wielu uczniów z innych domów. W kilkuminutowej przerwie Nel zapytała o to Ro, a ta wytłumaczyła jej, że przyszli podpatrzeć kogo Potter wybiera i jak wygląda ich poziom w tym roku, bo już za miesiąc miał odbyć się pierwszy mecz, a Gryfoni zawsze byli silną drużyną i przeprowadzali nabór jako ostatni. Następnie obejrzeli jeszcze grę kilkunastu innych zawodników. Dwóch z nich ledwo utrzymywało się na miotłach, więc Potter, w kilku żołnierskich słowach, kazał im zjeżdżać. Jeden oberwał tłuczkiem w głowę i sam zrezygnował. Na sam koniec zostało czterech potencjalnych kandydatów. Elizabeth z piątego roku, Jonathan z czwartego i Mark oraz Betty z szóstego. 

Po pałkarzach przyszła kolej na ścigających. Kilku z nich samych się wykruszyło obserwując wcześniejsze zmagania pałkarzy. W grupie chętnych ponownie znalazła się Elizabeth, która jednak nie radziła sobie tak dobrze jak wcześniej i Potter, po krótkiej naradzie z resztą zawodników podziękowali jej za grę na tej pozycji oraz Mark, który i tutaj, i jako pałkarz radził sobie równie dobrze. Najpierw James sprawdził jak radzą sobie na miotłach i tutaj znowu odpadło kilku potencjalnych zawodników, którzy nie poradzili sobie z robieniem ósemek na czas. Potem, sprawdzał ich umiejętności w rzucaniu kaflem. Wybrał również czterech zawodników, którzy zdobyli najwięcej punktów w ciągu pięciu minut i kazał im usiąść, i odpocząć. 

Na sam koniec zostawił sobie szukających. 

– Dobra! Szukający do mnie! – Potter ryknął w ich stronę, a Aniela razem z ośmioma innymi osobami podbiegła szybko w stronę Rogacza. – Dylan, do cholery! Mówiłem ci, że pierwszoroczni nie mogą jeszcze należeć do drużyny! Przecież ty nawet nie umiesz jeszcze latać.

– Ale… Ale ja się nauczę! – młody brunecik wypiął dumnie pierś, a po trybunach przetoczył się ściszony chichot. 

– Na ławkę! Ale już! – James był nieugięty. Jego stanowczość mocno zdziwiła Anielę. Gdy tak huknął w stronę chłopca, sama prawie podskoczyła ze strachu. – Dobra, jeśli ktoś z was czuję, że się nie nadaję to możecie odejść. 

Kilka osób popatrzyło na siebie wzajemnie. Jasmin z trzeciego roku nawet cofnęła się do tyłu, ale ostatecznie postanowiła zostać.

– Okej. Rozumiem, wszyscy sobie świetnie radzicie na miotłach. Taaa… Zaraz to sprawdzimy. – Nel zobaczyła, że James był już wyraźnie zniecierpliwiony przedłużającym się treningiem. Nagle coś poleciało w jej stronę. Odruchowo wyciągnęła rękę i złapała małą piłeczkę. Stojący obok niej chłopak nawet nie zauważył, że coś leci w jego kierunku i oberwał w skroń, brunetka obok pisnęła przerażona i zakryła twarz dłońmi. Oprócz niej piłeczki złapały jeszcze trzy osoby. – Ci, którzy nie złapali piłeczek, WYNOCHA!

– Ale… ­– brunetka próbowała zaprotestować, jednak James tylko wskazał ręką na trybuny. Na odchodne Aniela usłyszała jeszcze jak syczy – Zajebiście…

– Waszej czwórce gratuluję. Oznacz to, że macie nawet coś na kształt refleksu. – Aniela odetchnęła z ulgą. A James zaczął przechadzać się obok nich. – Teraz sprawdzimy czy naprawdę umiecie latać. Zasady są proste. Wszyscy macie pięć minut i musicie zrobić jak najwięcej kółek. Zrozumiano?

– Tak!

– Pytałem czy zrozumiano?! ­– James wydarł się tuż koło jej ucha. Wkurzyła się bo nie lubiła, gdy ktoś do niej krzyczy. 

– ZROZUMIANO!! – nie była mu dłużna i również krzyknęła w jego stronę. Potter spojrzał na nią z wyrzutem i rozmasował bolące ucho. Następnie kazał im dosiąść mioteł i na znak gwizdka mieli ruszyć. 

Gdy wszyscy już siedzieli na miotłach Syriusz, stojący do tej pory w cieniu podszedł do nich, wyczarował wielką tablicę z zegarem i ich imionami nad jedną z obręczy i zagwizdał. Na raz, jak jeden mąż, poderwali się do góry, podnosząc za sobą tumany kurzu. Pierwsze dwa okrążenia szli łeb w łeb. Chłopak, który wcześniej stał obok niej wysunął się nieznacznie na prowadzenie, zaraz za nim Aniela leciała ramię w ramię z jakąś dziewczyną, na oko z piątego roku. 

– Szybciej do cholery! Minęła już połowa czasu a wy zrobiliście dopiero pięć okrążeni! – Aniela przelatywała właśnie obok Jamesa, gdy ten wydarł się w ich stronę. Szum wiatru nieco zagłuszył jego słowa, ale zrozumiała sens wypowiedzi. Postanowiła przyspieszyć. 

Najpierw wzbiła się trzy stopy wyżej niż reszta, a potem mocniej pochyliła na miotle. Zaczęła szybko nabierać prędkości. Twarze na trybunach jej się rozmazywały, a w uszach niebezpiecznie szumiał jej wiatr. Kątem oka zobaczyła, że wyprzedziła już dziewczynę, z który wcześniej, cały czas leciały miotła w miotłę. Spojrzała w dół i zobaczyła, że jest już idealnie nad chłopakiem, który dłuższą część czasu prowadził. Przytuliła się jeszcze bardziej do miotły tak, że niemal w całości na niej leżała. Dzięki temu nabrała jeszcze większej prędkości. Przez wiatr przebijały jej się okrzyki tłumu, który zagrzewał ich do walki, jednak od tego pędu nie była w stanie rozróżnić pojedynczych słów. Słyszała też jak James coś do nich krzyczy, ale nie rozumiała co. Skupiła się na tym, by zrobić więcej okrążeni niż reszta, ale było to cholernie trudne. W pewnym momencie przestała je liczyć i zwracać uwagę na to kogo, i ile razy mija. Gdy do jej uszu wreszcie dobiegł długi dźwięk gwizdka popikowała gwałtownie w dół i wylądowała na boisku tuż obok Syriusza. 

– No… w połowie wreszcie przyspieszyliście. – James również do nich podleciał. Aniela zaobserwowała, że cała czwórka potencjalnych przyszłych szukających jest cała czerwona na twarzy i ma rozwiane od wiatru włosy. Oparła ręce o kolana by nieco uspokoić oddech. ­– Podam teraz kto, ile przeleciał, więc: Bill, ty zrobiłeś trzynaście pełnych okrążeni, Aniela dwanaście, Patrick jedenaście, a Emily niestety nie dokończyła ostatniego, więc mogę ci zaliczyć tylko dziesięć. Dziękuję ci za współpracę, ale do następnego etapu przechodzi pierwsza trójka. 

Emily odmachała im i odeszła w stronę trybun. Nel podziwiała to, że wygląda jakby, to że nie przyjęli jej do drużyny nie robiło na niej większego wrażenia. Następny etap polegał na robieniu różnych akrobacji i unikaniu tłuczka. Ten kto pierwszy dostanie tłuczkiem odpadał. Przez kilka minut, które dla niej wydawały się wiecznością latała dookoła pętli robiąc różnej maści ósemki, pikując ostro w górę czy schodząc w dół. Tłuczek latał obok niej jak oszalały, ale na razie dzielnie go unikała. Z wytęsknieniem oczekiwała znaku, że któryś z chłopaków oberwał. Kiedy w końcu już niemal opadała z sił usłyszała upragniony gwizdek. 

­– Wreszcie… – wyrwało jej się niechcący, a unoszący się obok niej na miotle Syriusz, który obserwował uważnie jej zmagania zachichotał. – Nie zrozum mnie źle. Nie chciałam by oberwał. Ale wiesz… wojna to wojna. 

– Wojownicza Aniela, no proszę. – Syriusz zaśmiał się do niej, a ona wyciągnęła rękę by go pacnąć, ale nie zdążyła bo znów usłyszała drącego się Jamesa. 

Tym razem wypuścił w ich stronę znicza i musieli spróbować go złapać. Chociaż z chłopakiem lecieli niemal ramię w ramię, i każdy z nich uważnie wypatrywał złotego błysku to Aniela zobaczyła jak coś połyskuje na trybunach, niedaleko Remusa i Lily. Szybko poderwała miotłę w tamtą stronę, a jej konkurent zaraz zrobił to samo. Finalnie to jej udało się złapać go pierwszej. 

– Wszyscy do mnie! – Gdy trzymała w ręku znicza Potter przeleciał obok niej i krzyknął w stronę reszty. Po chwili wylądował na boisku, ci, którzy znajdowali się w powietrzu wylądowali tuż obok niego, a reszta siedząca na ławce szybko podbiegła. – Widzę, że mamy dwóch potencjalnych szukających, Aniela, Patrick, gratuluję. Oprócz tego pięciu ścigających i dwóch pałkarzy. Teraz podzielę was na mniejsze drużyny i rozegramy kilka pseudomeczy. 

Mówiąc to zakreślił w powietrzu cudzysłów i zaczął im wyjaśniać zasady. Każdy z meczy miał trwać po dziesięć minut. W jego trakcie sprawdzali umiejętności wszystkich kandydatów. W sumie rozegrali pięć takich meczy. Podczas dwóch znicza złapała Aniela, również dwa razy udało się to jej konkurentowi, a raz żadne z nich nie zdążyło złapać znicza przed upływem czasu. Na koniec James zwołał ich do siebie i ogłosił ostateczny skład. 

– Nowym pałkarzem zostaje Elizabeth, ścigający to Mark. – James podchodził do każdego z nich i gratulował im dostania się do drużyny. Aniela czekała z niecierpliwością na werdykt. Odgarnęła niesforny kosmyk włosów z czoła i zaczęła przestępować z nogi na nogę. – A szukającym zostaje Aniela. Tym, którym się udało gratuluję, reszcie dziękuję, byliście świetni i będę o was pamiętał, w razie awarii. Nowi, proszę zostańcie na chwilę. 

Potter zatrzymał ich na kilka minut by omówić godziny następnego treningu i dać parę wskazówek. Po tym jak ich puścił, Rose pociągnęła Nel w stronę Lily, Mii i Alicji machających do nich z trybun. Gdy szybko przedzierały się w stronę dziewczyn Aniela zobaczyła jak Remus szepcze coś do ucha Peterowi i widząc, że ona się zbliża szybko się oddala. Coraz bardziej martwiła ją, jego niechęć. Nic mu nie zrobiła, ale czuła, że chłopak jej unika. Trochę bała się pierwszych zajęć z nim, które miały odbyć się w przyszłym tygodniu. Zupełnie nie wiedziała jak przygotować się do nich psychicznie. Bała się, że blondyn nie przyjdzie, a ona akurat z zaklęć naprawdę potrzebowała pomocy. Liczyła jednak, że nie zwiedzie McGonagall. Gdy tak pięły się w górę, Weles na chwilę zatrzymała się i stanęła jak wryta. W tłumie, bliżej wejścia do szkoły zobaczyła dziewczynę, która wydawała jej się znajoma. Miała wrażenie, że styl poruszania się, kolor włosów i wzrost są jej bardzo znajome. Odwróciła się na pięcie i chciała pobiec w tamtą stronę.

– Hej! Zaczekaj! – ledwo udało jej się zrobić dwa kroki, gdy Rose złapała ją za szatę i pociągnęła w swoją stronę. Spojrzała na nią z wyrzutem.

– Zostaw go… – Nel nie rozumiała o co jej chodzi i spojrzała zdziwiona na koleżankę.

– Ale kogo?

– No… Remusa. – Ro wyglądała na zbitą z tropu. – On czasami lubi pobyć sam, nie bierz tego do siebie. 

– Tak… jasne… – Weles zrozumiała co tamta ma na myśli. Faktycznie, mogło to wyglądać jakbym krzyczała do niego. Spojrzała jeszcze raz w stronę dziedzińca, ale już nie widziała dziewczyny, więc tylko wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się do reszty. – Masz rację… Jego strata. Chodźmy.