Rozdział 9

Mimo początkowej euforii, którą czuła po tym jak dostała się do drużyny Quidditcha, ostatnie dwa tygodnie dały jej mocno w kość. Ich pierwszy mecz w tym roku szkolnym zbliżał się nieubłaganie, więc James wyciskał z nich siódme poty na treningach. Gdyby tylko mógł, pewnie organizowałby je codziennie, jednak na szczęście dla Anieli i pozostałych zawodników, nie byli jedyną drużyną, która chciała trenować i mogli sobie pozwolić tylko na dwa treningi w pierwszym tygodniu, i trzy w drugim. Mimo to Nel była wykończona. Oprócz tego miała jeszcze indywidualne lekcje z Huncowatami, masę prac domowych i zajęcia z Dumbledorem. 

Teoretycznie miała spędzać z Huncwotami dwa popołudnia w tygodniu. Jak do tej pory po dwa razy spotkała się z Jamesem i Syriuszem, i raz z Peterem, bo akurat musieli napisać pracę domową na temat jednego z magicznych stworzeń. Nel totalnie nie miała głowy i czasu do szukania informacji w książkach, więc postanowiła poprosić chłopaka o pomoc. I to był strzał w dziesiątkę, bo Peter miał naprawdę ogromną wiedzę o magicznych stworzeniach i mimo, że na co dzień wydawał się jej być bardzo nieśmiały, i jakby nieco w cieniu swoich przyjaciół, tak tutaj opowiadał o wszystkim z taką pasją i zaangażowaniem, że słuchało się go niezwykle przyjemnie, i bardzo dużo wyniosła z tych zajęć. Jedynie z Remusem nie miała szansy się spotkać. Mieli co prawda zaplanowane jedne wspólne zajęcia z zaklęć pod koniec zeszłego tygodnia, ale dzień przed McGonagall poinformowała ją, że Lupin musi pilnie wyjechać do domu w sprawach rodzinnych i nie widziała go od tamtej pory. 

Gdy tak wylegiwała się na fotelu w Pokoju Wspólnym, korzystając z faktu, że odrobiła już wszystkie prace domowe, Lupina ciągle nie ma, więc nikt nie będzie jej kazał nagle ćwiczyć zaklęć, a James odpuścił im dzisiaj trening przysiadła się do niej Rose.

­– Hej! – szatynka rzuciła do niej z uśmiechem, a Aniela zabrała nogi z sąsiedniego fotela. – O czym tak zawzięcie rozmyślasz, co?

– Ja? Korzystam z wolnego popołudnia. ­– Nel puściła jej oczko. Mimo wszystko była trochę zdziwiona, że dziewczyna się do niej przysiadła. Co prawda odkąd dostała się do drużyny spędzały ze sobą sporo czasu i często rozmawiały, jednak jakoś jeszcze nie potrafiła się przyzwyczaić do faktu, że dziewczyny chcą się z nią zakolegować, że umie używać magii, i że znajduje się tutaj. Ciągle trzymała się trochę z boku i przez to była nieco speszona takimi spontanicznymi gestami. Trochę bała się, że przez to dziewczyny wezmą ją za odludka i zaniechają dalszych starań. ­– A tak serio, to jakoś chyba już przesiąkłam szkołą i zajęciami, bo myślałam o tych spotkaniach, które mam co jakiś czas z Huncwotami. 

– No i co ciekawego wymyśliłaś? – Rose wierciła się chwile na krześle. Najpierw podciągnęła nogi pod brodę, potem zarzuciła jedno kolano na drugie, aż w końcu postanowiła usiąść po turecku. Była pełna energii i ciężko jej było chociaż przez chwilę usiedzieć w jednej pozycji.

– W sumie to nic… Dobra, porównywałam sobie chłopaków… ­– wiedząc, że dziewczyna jej nie odpuści wyrzuciła to jednym tchem. 

– To opowiadaj, chętnie posłucham twoich wrażeń. ­– Na te słowa koleżanki zarumieniła się nieco.

– Ech… Od początku próbuję ich rozszyfrować, zresztą pewnie nie ja jedna, w końcu są oni… dość… eee… popularni. – Watson szeroko się uśmiechnęła i pokiwała twierdząco głową, a Aniela żeby zająć czymś ręce zaczęła zaplatać sobie warkocz. Po chwili kontynuowała ­– wiesz, oni są bardzo różni… im dłużej się im przyglądam i mam jakaś styczność z nimi, tym bardziej dziwi mnie to, że się przyjaźnią…

– Uwierz mi, my też długo nie mogłyśmy tego zrozumieć. – Ro przerwała jej w pół zdania i ponownie zmieniła pozycję na fotelu.

– Każdy z nich jest na swój sposób zwariowany i pokręcony. Widać, że są dla siebie bardzo ważni i pewnie jeden zrobiłby dla drugiego dużo… – zawiesiła na chwilę głos, bo miała wrażenie, że szatynka chce coś powiedzieć, ale gdy ta dalej milczała, Nel postanowiła kontynuować. ­– Ale każdy z nich jest totalnie inny. 

– Co masz na myśli? – Była zaskoczona, że słyszy głos Lily. Nawet nie zauważyła gdy dziewczyna podeszła. Przesunęła się na fotelu, tak by Ruda mogła usiąść obok. – Dzięki.

– Weźmy na przykład takiego Jamesa. Jest cholernie inteligentny i pomocny. Wie naprawdę dużo, umie tę wiedzę przekazać, bardzo dobrze mi się z nim rozmawia. Na co dzień wydaje się być totalnym rozrabiaką, ma w głowie kaszkę, ale na tych zajęciach potrafi być poważny. Mam wrażenie, że ma w sobie dwie osobowości. Jedną, taką typowo huncwocką, wiecie… – popatrzyła na swoje rozmówczynie. Lily delikatnie się zarumieniła a Rose pokiwała jej głową by kontynuowała – …tutaj się pośmieje, tu zrobię kawał, mentalnie jestem w przedszkolu, a z drugiej… Z drugiej jest bardzo poważny. Potrafi słuchać i ma się wrażenie, że można mu zaufać, że nie zostawi cię w potrzebie. Bije od niego takie ciepło.

– Phi! – Ruda prychnęła z poirytowaniem, ale Nel miała wrażenie, że zrobiła to raczej odruchowo. 

– A Syriusz? – Rose wskazała głową w kącik pokoju, w którym siedziała trójka Huncwotów. 

– Syriusz jest w gruncie rzeczy bardzo podobny do Jamesa, ale też bardzo różny. Tak samo jak on myśli głównie o kawałach i tak samo jak on jest piekielnie zdolny. Potrafi być też poważny, ale… jest to inny rodzaj powagi niż u Rogacza. – Zaczerpnęła oddech by zebrać myśli. – On też pewnie mógłby wysłuchać, ale ciężej się przed nim otworzyć. W tej jego powadze i sposobie bycia jest coś przerażającego. Taka…

– Zaciętość? – Rose podsunęła jej słówko. Nel pokiwała głową. 

– Tak… to chyba dobre słowo. No i przy tym jest bardzo szarmancki. Jakby pochodził z arystokratycznego rodu. 

– Przecież pochodzi… – Lily uważnie się jej przyjrzała. Postanowiła więc zaryzykować. 

– Tak, wiem, że Blackowie to wielki i szlachetny ród, ale Potterowie to też znana rodzina... – po minie Rudej stwierdziła, że dobrze wcelowała – ale jednak w zachowaniu obu widać dużą różnicę. Od Łapy aż bije jego pochodzenie i maniery. Tak jak mówiłam, wydaje się być bardziej chłodny. Chociaż też mam wrażenie, że ta dwójka w ogień by za sobą skoczyła. Widać, że nadają na tych samych falach. 

– O tak… – dziewczyny zaśmiały się, Ruda klepnęła ją w kolano – W sumie… całkiem niezła analiza. 

– Dzięki… – uśmiechnęła się do niej w odpowiedzi. – Pettigrew jest chyba trochę trzęsidupą. 

– Trzęsi… co?! – Watson prawie zakrztusiła się sokiem. 

– Trzęsidupą… nie mówi się tak u was? – Gdy obie pokręciły głową, Aniela przekręciła oczami i zabrała się do tłumaczenia. – Jej… tak się mówi o kimś kto się wszystkiego boi i panikuje. 

– Totalnie jak Peter! – Rose pisnęła nieco głośniej, po czym zakryła sobie usta ręką. 

– No właśnie! – Aniela ucieszyła się, że dziewczynom spodobało się określenie. – Wszystkiego się boi, ale chyba chce się podporządkować chłopakom, spodobać im, więc wchodzi w ich głupie pomysły. Jest w ich cieniu. A w sumie jest bardzo miły. Okej, nie wydaje się tak inteligentny jak reszta, ale na przykład o magicznych stworzeniach wie wszystko. Serio! I opowiada to z taką pasją i w ogóle. Nie spodziewałam się. 

– My też… – Rose mruknęła pod nosem, a Lily trzepnęła ją w ramię. – A Lupin? Co powiesz o nim?

– Hmmm… – Aniela się nieco zmieszała i ponownie zaczęła się bawić włosami. – Z nim mam problem. I on mnie chyba nie lubi…

– Wydaje ci się. – Evans uśmiechnęła się do niej pokrzepiająco i ruchem różdżki rozpaliła w kominku. 

– Nie potrafię go rozgryźć. Z jednej strony mam wrażenie, że jest bardzo poważny i nie rozumiem czemu wchodzi w te wszystkie żarty, zresztą chyba często jest mózgiem operacji? – Spojrzała na dziewczyny, a te pokiwały twierdząco głowami. – No właśnie… Wydaje się też być miły, ale chyba mnie unika. Zresztą nie mogę wiele o nim powiedzieć, bo widujemy się tyle co na lekcjach. Miałam mieć z nim zajęcia w czwartek, ale McGonagall je odwołała, że niby problemy rodzinne i musiał wrócić.

Aniela ledwo skończyła mówić ostatnie zdanie, gdy portret Grubej Damy przesunął się. Przez dziurę pod nim przeszedł Remus Lupin. Mimo, że siedziały w oddalonym kącie pokoju zaobserwowała, że chłopak jest nieco osłabiony, przygarbiony i chyba ma jakieś zadrapania na twarzy. Od razu swoje kroki skierował do dormitorium chłopaków, a reszta Huncwotów poderwała się z siedzeń i pognała za nim. Zauważyła, że dziewczyny też przyglądają mu się z troską i odprowadzają go wzrokiem. Odczekała chwilę, aż chłopak zniknął z ich pola widzenia i spytała:

– Marnie wyglądał… Myślałam, że po prostu nie chce i McGonagall go kryje, ale chyba jednak coś jest na rzeczy. Może wy wiecie co się z nim dzieje i o co chodzi z tymi problemami rodzinnymi? 

Dziewczyny wyraźnie się zmieszały i nie wiedziały co mają odpowiedzieć. 

– Podobno nie jest u niego za ciekawie, ale same nie za wiele wiemy. – Lily spojrzała na nią przepraszająco i szybko zmieniła temat. – A jak tam Ci się podoba w drużynie?

– Och… jest super tylko te treningi… – westchnęła ciężko. Miała wrażenie, że dziewczyny coś przed nią ukrywają, ale nie chciała wyjść na wścibską. Podchwyciła więc temat.

***

– Spóźniłaś się. ­– Ledwo zdążyły się za nią zamknąć drzwi do klasy na czwartym piętrze, gdy usłyszała chłodny głos Lupina.

– Och… wybacz…, że… że…. zabrałam ci… pięć minut… twojego cen.. cennego… czasu. – Aniela oparła dłonie na kolanach i łapczywie łapała powietrze. ­– Ale te pieprzone schody ciągle się ruszają!

Miała wrażenie, że na twarzy chłopaka pojawił się cień uśmiechu, ale już ułamek sekundy później jego twarz znów sposępniała. Przyjrzała mu się uważniej. Przez cały weekend go nie widziała, dzisiaj na zajęciach też nie miała czasu by mu się przyjrzeć. Wyglądał już dużo lepiej niż w piątkowy wieczór. Nie był tak blady jak wtedy i jego twarz zdobiło tylko jedno małe zadrapanie. Zastanowiła się nawet czy jej wyobraźnia nie spłatała jej tamtego wieczoru figla, w końcu, czy to możliwe, żeby tak szybko doszedł do siebie?

– Możemy zacząć? Czy będziesz się tak na mnie gapić? ­– Chłodny głos Remusa wyrwał ją z rozmyślań. – Nie mamy całego dnia.

– Tak… jasne… – Aniela speszyła się. Faktycznie, odkąd zjawiła się w sali, gapiła się w niego jak cielę w malowane wrota. No, Weles, wymyśl coś! – Tego no… Masz coś na policzku… 

Toś wymyśliła…

– Dzięki. – Remus odburknął jej po czym potarł dłonią miejsce, które wskazała. – McGonagall kazała mi pomóc ci w zaklęciach. Widziałem u Flitwicka, że nie ze wszystkim sobie dobrze radzisz. Nie wiem czego was uczą w tej Ameryce…

– Będziesz się ze mnie nabijał, czy przejdziemy do konkretów? – Nel była już na skraju wytrzymania. Wkurzało ją to, jakim tonem wyrażał się do niej chłopak. – Uwierz mi, ja też wolałabym siedzieć teraz gdzieś indziej. 

– Z ust mi to wyjęłaś… Poćwiczymy trochę zaklęć. Najpierw zaczniemy od czegoś prostego. – Lupin zmierzył ją wzrokiem. – Mam nadzieję, że podołasz, i że to znasz. 

Następne kilka minut chłopak tłumaczył jej jak działa zaklęcie Colloportus i jak prawidłowo wykonywać ruchy różdżką. Przywołała kilka kufrów i kazał dziewczynie na nich ćwiczyć. Gdy na jego oko opanowała odpowiednie ruchy i dobrą wymowę przeszli do trudniejszych zaklęć. 

Przez pierwszą godzinę ćwiczyli różne zaklęcia otwierające, zamykające, przywołujące, odpychające i tym podobne. Aniela z większością z nich radziła sobie całkiem nieźle. Zdarzały jej się jakieś drobne potknięcia, ale starała się to maskować. 

– Długo jeszcze będziemy się bawić zaklęciami dla dzieci z podstawówki? – Nel próbowała udawać znudzoną. Podobało jej się to, że mogła sobie przećwiczyć i przypomnieć zaklęcia, których przed egzaminami uczyła się w tak szalonym tempie. Niektóre z nich znała tylko z teorii i dopiero teraz widziała ich efekty. Nie mogła jednak zdradzać się przed Remusem, musiała zachować pozory. Poza tym nie chciała wyjść przy nim na kogoś, kto nic nie umie. – Przejdźmy do czegoś ciekawszego. 

– Ciekawszego powiadasz? – Znów zmierzył ją wzrokiem po czym odwrócił się do niej plecami i odszedł w stronę okna. Aniela była zdezorientowana. – Expelliarmus*.

Różdżka Nel poszybowała w stronę chłopaka. Dziewczyna tylko rozdziawiła usta ze zdziwienia. Nawet nie zauważyła kiedy się odwrócił i do niej wycelował. Dostrzegła w jego zielonych oczach cień satysfakcji. Po chwili Remus odrzucił do niej różdżkę. Złapała ją pewnie i spojrzała hardo w jego stronę.

– Chcesz ćwiczyć coś trudniejszego, a nie umiesz się obronić przed zwykłym zaklęciem rozbrajającym. 

– Cholera, Remus! – Aniela doskoczyła do niego wściekle i wbiła różdżkę w jego pierś. – Nie wiem o co ci chodzi, ale jak chcesz to proszę bardzo! 

– Uspokój się! Przecież nie będziemy się tu pojedynkować!

– Boisz się? – Nel dalej wbijała w niego różdżkę, więc Remus złapał jej koniec i podniósł do góry.

– Nie… po prostu to nie ma sensu. ­– Wyminął ją i ruszył w stronę drzwi. – Nie zapomnij o pracy domowej, wszystko znajdziesz w bibliotece.

Zaraz po tym zniknął za drzwiami prowadzącymi do klasy.

– DUPEK! – wykrzyknęła w stronę drzwi!


***
*Expelliarmus - wiem, że to zaklęcie którego uczy się na Obronie Przed Czarną Magią, ale można to tłumaczyć na dwa sposoby:

1) Remus dostał przykaz ćwiczyć z nią zaklęcia ogólnie. McGonagall kazał mu skupić się na nich ogółem, nie tylko na tych, które wynikają z programu tego przedmiotu. 

2) Remus jest dla Nel "nie do końca miły" i chciał jej pokazać kto tu rządzi, chciał ją zaskoczyć, nawet jeśli ktoś uzna to za cios poniżej pasa.

Czas na kilka ogłoszeń: 
Ostatnio moje życie jest bardzo, bardzo skomplikowane i jestem strasznie zajęta i od ostatniego spotkania zdążyłam napisać tylko tyle. Wiem, że te sceny mogą się wydawać z pozoru błahe i niewiele wnoszące, ale tak nie jest. Spróbuję się trochę ogarnąć i następnym razem napisać więcej.

Pytanie do Was: czy w razie czego rozważać wprowadzenie perspektyw innych bohaterów?

Trzymajcie się cieplutko w te chłodne dni. 

Ślę uściski,

Panna Czarownica