Rozdział 6

Odkąd po raz pierwszy przekroczyła próg Hogwartu minęły już prawie cztery tygodnie. Do tej pory każdy jej dzień wyglądał praktycznie tak samo. Wstawała o szóstej rano, by zaledwie dwadzieścia minut później znaleźć się w podziemiach i w towarzystwie uwijających się na pełnych obrotach skrzatów zjeść swoje pierwsze śniadanie. Robiła to wszystko w pośpiechu, bo już chwilę przed siódmą musiała być znów na siódmym piętrze. Było to ważne dlatego, że o wpół do ósmej uczniowie zaczynali gromadzić się w Wielkiej Sali by zjeść śniadanie, a Dumbledore kazał jej być niewidzialną. Sama nie wiedziała czemu tego od niej wymagał, ale czuła, że to, że pozwolił jej tutaj być i zdać SUMy w trybie eksternistycznym wymagało od niego wiele wysiłku i długich rozmów w Ministerstwie Magii. Nie chciała go zawieźć i nadużywać jego zaufania.

Teoretycznie nie musiała się tak spieszyć, w końcu dzięki prezentowi, który podarował jej dyrektor, podczas jej pierwszej nocy w Hogwarcie, bycie niewidzialną nie było wcale takie trudne. Poza tym w pierwszym tygodniu pokazał jej też parę skrótów i tajemnych przejść, co również znacznie ułatwiało sprawę. Jednak był jeszcze jeden powód, dla którego wstawała tak wcześnie. Wszystkie zadania, ćwiczenia i materiał, który musiała przerobić do egzaminu był tak ogromny, że im wcześniej się za to zabierała, tym lepiej.

Od siódmej do piętnastej miała czas na powtarzanie tego czego nauczyła się dzień wcześniej, a także na ćwiczenie zaklęć i studiowanie podręczników. Chwilę przed 15:30 kończyła powtórkę i w zależności od dnia tygodnia szła na lekcje z odpowiednimi profesorami. W poniedziałki ćwiczyła transmutację z profesor McGonagall, we wtorki miała zajęcia z obrony przed czarną magią i wykład z historii magii, w środy eliksiry ze Slughornem i zaklęcia z Flitwickiem, w czwartki czekały na nią starożytne runy, wróżbiarstwo, numerologia, a o północy astronomia w wieży astronomicznej, w piątki zaś zielarstwo i opieka nad magicznymi stworzeniami. Ponadto większość z nich, czyli te, które musiała zdać obowiązkowo na SUMach, miała też w soboty i niedziele. Jej prywatne zajęcia zwykle kończyły się o dwudziestej drugiej (z wyjątkiem czwartków), a potem jeszcze co najmniej do północy siedziała i sama przerabiała materiał.

Najbardziej ze wszystkich przedmiotów lubiła transmutację i eliksiry. Profesor Slughorn był pod wrażeniem jej zdolności w warzeniu, ale gdy próbowała wyjaśnić mu, że to czysta chemia, tylko ze szczyptą magii nie do końca zrozumiał o co jej chodzi. Na kolejnych zajęciach nie próbowała się już tłumaczyć tylko z uwagą studiowała podręcznik i dodawała do swoich wywarów kolejne substancje, a nauczyciel co jakiś czas cmokał z uznaniem. Zaklęcia i zielarstwo szły jej nieco gorzej, jednak na szczęście zauważyła, że część roślin, których właściwości poznają, jest wykorzystywana również przez mugoli.

Profesor Dumbledore odpuścił jej zajęcia z latania i mugoloznawstwa. Nad zajęciami z latania trochę ubolewała, ale gdy napisała o tym w liście do Zofii, ta odpisała jej, że jak tylko wróci do domu po egzaminach, to Marcin wszystko jej pokaże. Drugiego przedmiotu nie musiała się uczyć, bo dyrektor stwierdził, że skoro wychowywała się w rodzinie mugoli i tak długo nie wiedziała, że posiada magiczne zdolności, to na pewno wie o nich wszystko. Najnudniejsze były runy, numerologia i wróżbiarstwo. Od początku wiedziała, że to nie dla niej i cieszyła się, gdy w drugim tygodniu zajęć, na spotkaniu z dyrektorem, ten powiedział jej, że nie wszystkie z nich musi zdawać. Wszystkich musiała się uczyć, bo tego wymagał program edukacji, ale poza popołudniowymi zajęciami nie poświęcała już na to czasu w ciągu dnia.

Dużo problemów sprawiała jej też historia magii. O ile czytanie o niej z podręczników i książek znalezionych w bibliotece było całkiem przyjemne i nawet nieco odprężające, tak gdy słuchała wykładu profesora Binnsa nieraz oczy same jej się zamykały, szczególnie gdy mówił o Wojnach Olbrzymów czy Międzynarodowej Konfederacji Czarodziejów.

Czasami też robiła sobie przerwy od nauki i błąkała się samotnie po Hogwarcie, i zwiedzała jego zakamarki. Nie chciała się zbytnio narażać, że ktoś może ją przez przypadek zauważyć, więc nie robiła tego zbyt często.

Teraz siedziała właśnie nad Standardową księgą zaklęć i wymachiwała różdżką powtarzając różne zaklęcia. Na krześle, które stało w rogu jej komnaty ćwiczyła na zmianę zaklęcie powodujące niekontrolowane ruchy i odpowiednie przeciwzaklęcie. Wymachiwała energicznie różdżką i powtarzała Tragantallegra, a gdy nogi krzesła zaczynały się ruszać przywracała je do normalnego stanu szybkim Finite. Powinna właśnie kończyć drugi tom podręcznika, bo pierwszej nocy rozplanowała sobie, że żeby się nauczyć tego wszystkiego, czego inni uczyli się w ciągu pięciu lat może przeznaczyć nieco ponad dwa tygodnie na każdy rok nauki. Było to szaleńcze tempo, ale póki co wychodziło jej nie najgorzej. Była już cholernie zmęczona, ale też cholernie zawzięta i starała się każdego dnia realizować swój plan. Bała się, że nie wytrzyma narzuconego sobie tempa i zawiedzie Zofię, Marcina, Dumbledore’a i wszystkich innych profesorów, którzy poświęcali jej czas. Gdy zegar wskazywał piętnastą dwadzieścia szybko zamknęła podręcznik, spakowała niezbędne rzeczy do torby, zarzuciła na ramiona pelerynę i pognała przed siebie. Jeszcze na schodach obejrzała się, by zobaczyć jak drzwi od jej tymczasowego pokoju powoli znikają.

Zdyszana zatrzymała się przed drzwiami na pierwszym piętrze. Rozejrzała się dokładnie dookoła, a gdy zobaczyła, że nikt nie patrzy zdjęła swoją pelerynę i upchnęła do torby, następnie popchnęła ciężkie, mosiężne drzwi. Profesor McGonagall siedziała już za swoim kontuarem. Na twarzy miała złowrogą minę, jej nozdrza drgały niebezpiecznie, usta ściągnięte były w wąską linię, a rękami trzymała się za głowę, tak jakby właśnie dostała silnego ataku migreny. Szeptała do siebie jakieś słowa, których Aniela na początku nie rozumiała. Przez chwilę widząc jej groźny wyraz twarzy, zastanawiała się czy się nie wycofać, ale nie chciała tracić zajęć, zresztą nie wiedziała jak brak jej obecności zostałby odebrany. Profesor najwyraźniej jej nie zauważyła, więc postanowiła podejść ostrożnie bliżej.

– Huncwoci, huncowci, hunc… – Aniela wreszcie usłyszała słowa, które profesor powtarzała jak mantrę. Kiedyś słyszała już to określenie, jak przechadzała się samotnie po szkole, ale do tej pory nie wiedziała co ono oznacza. Jednak uczniowie byli jakoś bardziej podekscytowani. Odchrząknęła głośno, by zwrócić na siebie uwagę profesor, ale ta dalej mówiła do siebie. – Ja kiedyś naprawdę przez nich oszaleję.

– Przepraszam, pani profesor – Aniela spróbowała jeszcze raz, a wtedy McGonagall podniosła na nią wzrok, dalej wyglądając jakby coś mocno wytrąciło ją z równowagi. – Nie chciałabym przeszkadzać, ale…

– Huncwoci… omijaj ich szerokim łukiem! – Fuknęła w stronę dziewczyny. – Właśnie wysadzili toaletę na czwartym piętrze, a Black szczerzył się tylko i mówił, że to nie on. Niech no tylko przyjdą do mnie na szlaban. A był prawie miesiąc spokoju…

Aniela nie chciała przerywać, ale czuła, że czas jej lekcji ucieka nieubłaganie, a zajęcia z transmutacji naprawdę były dla niej ważne. Jedyne czego dowiedziała się o tych całych huncwotach, to to, że to jacyś uczniowie, i że chyba należy do nich jakiś Black. Patrzyła już trochę zniecierpliwiona na nauczycielkę, gdy ta ostatni raz prychnęła z pogardą i zaczęły zajęcia.

– Panno Weles, dzisiaj zaczniemy od szybkiej powtórki tego, czego nauczyła się pani przez ostatnie tygodnie, a potem… - McGonagall zamyśliła się na chwilę – potem rozpoczniemy następną część podręcznika.

– Dobrze pani profesor – odpowiedziała wesoło Aniela i przystąpiła do wykonywania zadanych ćwiczeń. Z zamianą zapałki w sznurek poradziła sobie bez problemu, podobnie było z zamianą kostki do gry w piłeczkę pingpongową. Trochę więcej czasu zajęło jej przemienienie pudełka w kubek. Gdy wreszcie się jej udało uradowana klasnęła w dłonie.

– Tak… – profesor zaczęła przyglądać się jej kubkowi, zerkała na niego chwilę mrużąc oczy, po czym podniosła go do góry – Wydaje mi się, że prawdziwy kubek powinien mieć dno.

Dopiero teraz Aniela uważnie przyjrzała się temu co przed chwilą wyczarowała. Faktycznie jej kubek nie miał dna. Spuściła nieśmiało głowę, a uśmiech zniknął jej z twarzy. Jednak nie poddawała się i zaczęła jeszcze raz. Zajęcia z McGonagall trwały prawie sześć godzin. Pod koniec była już wyczerpana ale czuła, że jest w tym coraz lepsza. Gdy zegar wskazał dwudziestą drugą profesor zadała jej pracę domową i obwieściła koniec zajęć. Aniela powoli przemieszczała się opustoszałymi korytarzami na siódme piętro. Myślała teraz tylko o wielkim łóżku z puchatym kocem i mnóstwem poduszek. Przeszła trzy razy wzdłuż ściany i po chwili znalazła się w pokoju z właśnie takim łóżkiem. Opadła na nie bez siły i szybko zasnęła.

***

Czwórka Gryfonów siedziała na uboczu w pokoju wspólnym. Dookoła nich było już prawie pusto. W kominku powoli dogasały drwa, robiło się coraz ciemniej. Niemal stykali się głowami zerkając w kawałek pergaminu, na którym poruszały się plamki, do których przypisane były różne nazwiska.

– No mówię ci Rogaś! Przed chwilą tu była! – Syriusz mówił podniesionym głosem i stukał palcem w puste miejsce na pergaminie – Tu, o tu!

– Ciii… Łapo, trochę ciszej – syknął w jego stronę Lunatyk i wyrwał mu pergamin z rąk. Studiował go jeszcze przez chwilę uważnie, ale zaraz wyrwał mu go z rąk James. – Ostrożnie…

– Nie ma! – Chłopak w okularach również podniósł głos, ale szybko ucichł, gdy chłopak syknął również w jego stronę. – Przecież ludzie nie rozpływają się w powietrzu.

Trójka z nich dyskutowała ożywiona, co chwila wyrywając sobie mapę z rąk, a czwarty chłopak siedział skulony w swoim fotelu i tylko przyglądał się temu. Próbował co jakiś czas coś wtrącić, ale gdy tylko otwierał usta, od razu je zamykał. Nie bardzo wiedział co mógłby powiedzieć.

– No mówię ci, była tu!

– Wydawało ci się!

– Nie! Tutaj... – stukał palcami w róg mapy – O tu…!

– Ale teraz jej nie ma!

– Ale była!

Ich przekrzykiwanie się stawało się coraz głośniejsze. Co chwila pokazywali sobie jakiś punkt na pergaminie i zerkali na siebie z ukosa. Milczący do tej pory chłopak ciągnął Jamesa za ramię szaty.

– James… – próbował cicho zwrócić na siebie jego uwagę – James…

– Cicho Peter, nie widzisz, że rozmawiamy? – chłopak fuknął na niego i wyrwał gwałtownie swoją rękę z jego uścisku.

– Ale James… – znów złapał czarnowłosego za rękaw szaty i pociągnął go delikatnie.

– Cicho, Glizdek – wyrwał się ponownie i stuknął palcem w mapę – Nie ma! Wydawało ci się, Syriuszu!

– James… – Glizdek się nie poddawał.

– No co?! – wreszcie spojrzał w stronę Glizdogona, a ten tylko wskazał ruchem głowy na osobę stojącą obok nich.

– O cześć, Lily! Jak miło cię widzieć –  Rogacz spojrzał na dziewczynę i wysłał jej promienny uśmiech. Lupin w tym czasie przytknął koniec swojej różdżki do pergaminu i wyszeptał cicho kilka słów. Miał nadzieję, że ruda nie zauważyła tego, co on przedstawiał.

***

 Aniela już drugą godzinę siedziała w dusznej sali od eliksirów w podziemiach Hogwartu. Slughorn jak zwykle opowiadał jej jakąś nudną historię i zajadał się kandyzowanymi ananasami.

– Pamiętam jakby to było wczoraj, piliśmy właśnie herbatkę u Melanii, gdy do jej drzwi zapukał Stephen. Obydwoje spojrzeliśmy się na siebie nieco skonfundowani, w końcu mało kto mógłby się odważyć przerywać angielską popołudniową herbatkę, nieprawdaż? – Dopiero po chwili Aniela zauważyła, że to nie było pytanie retoryczne i profesor naprawdę czeka na jej odpowiedź. Pokiwała szybko głową i wróciła do krojenia korzenia pietruszki, a mężczyzna kontynuował swoją wypowiedź. – Jednak Melania, jak na prawdziwą damę przystało, ruszyła mu otworzyć. Naprawdę byliśmy tak zszokowani jego wizytą, przecież miał wypoczywać nad ciepłym morzem, i wymyślać nowe eliksiry!

Slughorn zaśmiał się krótko po czym upił łyk herbaty z porcelanowej filiżanki malowanej w różowo-niebieskie delikatne kwiaty. Wstał na chwilę ze swojego fotela, podszedł do kociołka, w którym Aniela przygotowywała eliksir, przyjrzał mu się dokładnie, następnie spojrzał na korzeń pietruszki i ocenił grubość na jaką go pokroiła, cmoknął trzy razy z uznaniem i wrócił do swojego zapadającego się, zielonego fotela w drobną kratkę.

– Tak żałuję, że nie mogę cię zaprosić na moje ostatnie przedwakacyjne spotkanie w klubie Ślimaka, potrzebujemy takich ludzi ty. Myślę, że dogadałabyś się z panną Evans. Obie jesteście takie zdolne. A może już się znacie? – profesor ponownie zadał pytanie Anieli, a gdy ta pokręciła przecząco głową wyglądał na szczerze zdziwionego. Czyżby nie rozumiał, że bycie niezauważalnym oznacza bycie NIEZAUWAŻALNYM? Spojrzała ukradkiem na zegarek znajdujący się nad jego głową. Jeszcze godzina… – Takie zdolne…, takie zdolne. A… przypomnij mi skąd jesteś?

– Z Polski… – Aniela chyba już piąty raz odpowiadała na to pytanie. Slughorn już chciał coś powiedzieć, ale usłyszeli szybkie stukanie do drzwi. Wskazał jej głową szafę, a ona posłusznie pobiegła w tamtą stronę. Ledwo zdążyła zamknąć drzwiczki, usłyszała jak ktoś wchodzi do klasy.

– Dzień dobry, panie profesorze! – usłyszała kilka głosów, które brzmiały, jakby całe życie ćwiczyły tę jedna wypowiedź. Szybko wciągnęła na siebie pelerynę. – A co pan tutaj przygotowuje?

– Och.. to! – Slughorn wyraźnie ożywił się na to pytanie. Aniela miała tylko nadzieję, że przez nagłe wtargnięcie tych uczniów jej mikstura nie ulegnie zniszczeniu. – To antidotum na trucizny!

– Ach tak? – usłyszała jeden męski głos, miała wrażenie, że chłopak zaczyna grać na zwłokę. – A może… mógłby mi pan coś o nim opowiedzieć.

– Ależ oczywiście, więc… – Slughorn zaczął wyjaśniać mu działanie i skład eliksiru, a Nel miała ochotę podejść i go udusić. Przecież miał się ich pozbyć! Nie żeby coś panie profesorze, ale ta szafa jest trochę ciasna! Miała też wrażenie, że chłopak zadaje takie pytania, jakby wszystko o nim wiedział, a próbował tylko podtrzymywać rozmowę. Bardzo jej się to nie podobało. Poza tym szafa śmierdziała kulkami na mole i miała wrażenie, że już długo nie wytrzyma.

Gdy nauczyciel eliksirów rozmawiał ze swoim uczniem, a dziewczyna była właśnie przy wymyślaniu czternastego sposobu na zrobienie mu krzywdy drzwi szafy otworzyły się. Aniela przerażona przywarła do tylnej ściany, w tym samym momencie, w którym do środka zajrzał chłopak o kruczoczarnych włosach.

– Nie ma jej tutaj – szepnął cicho do swojego towarzysza, a wtedy ten również wsadził swoją głowę do wnętrza szafy. Mało brakowało, a dotknąłby Anieli ręką. Na szczęście przez pelerynę była naprawdę niewidzialna. Przez chwilę uważnie przyglądali się wnętrzu szafy, a potem ten w okularach szepnął – Dziwne…

– Taaa… Dobra Rogasiu, zbieramy Luniaczka i kończymy tę nudną imprezę – usłyszała jak mówi to ten drugi chłopak i rzuca zawadiacki uśmiech. Gdy tylko drzwi szafy się ponownie zamknęły, wypuściła wstrzymywane powietrze. Po chwili usłyszała jak chłopaki rzucają szybkie do widzenia i wychodzą. Jakoś nagle ich towarzysz stracił całe zainteresowanie antidotum, mimo, że Slughorn nawet nie doszedł do połowy swojej opowieści… Ona również po chwili zdjęła pelerynę i wyszła ze swojej kryjówki. Była naprawdę wściekła na nauczyciela, bo gdyby nie prezent od Dumbledore’a już dawno by ją znaleźli, a on nawet tego nie zauważył, tak był pochłonięty rozmową o miksturze. Ona też uwielbiała eliksiry, no ale bez przesady!

– Panie profesorze, kto to był? – zapytała po kilku minutach, kiedy złość już prawie całkowicie z niej zeszła. Wcale się nie zdziwiła, gdy po raz kolejny usłyszała słowo "huncwoci". Slughorn zaczął jej o nich opowiadać, a ona słuchała wszystkiego z zapartym tchem. Z tego co mówił, wychodziło, że to jedni z największych łobuzów w historii Hogwartu. Opowiadał jej o niektórych ich wybrykach, o kawałach jakie robili, ale też o tym, że poza chłopakiem, którego imienia przez chwilę nie mógł sobie przypomnieć, a potem nazywał  go Peterem, byli to bardzo inteligentni i zdolni uczniowie. Aniela miała nadzieję, że pozna ich, kiedy już będzie pełnoprawnym uczniem Hogwartu. Chyba, że do tej pory zdążą go skończyć… Zastanawiała się tylko, dlaczego jej szukali. Bo miała dziwne wrażenie, że chodziło właśnie o nią.

***

W ostatnim tygodniu szkoły wiele uczniów miało już wole. Nieliczni pisali jeszcze egzaminy z różnych przedmiotów, ale większość uczniów wylegiwała się na błoniach. Aniela wyglądała tęsknie przez okna Pokoju Życzeń i przyglądała uczniom, którzy beztrosko spędzali swój wolny czas. Sama też miała ochotę zostawić wszystkie książki i korzystać z pięknej pogody, jednak niestety, miała tak wiele materiału do przerobienia, że nawet nie było takiej możliwości. Poza tym i tak musiała się ukrywać. Na razie nikt oprócz nauczycieli, kilku duchów i skrzatów nie wiedział o jej przebywaniu w zamku. Trochę martwiło ją to, że Huncowci też zaczęli coś podejrzewać, chociaż z drugiej strony starała przekonać siebie samą, że to niemożliwe. W końcu skąd mieli by o niej wiedzieć, przecież nie są jasnowidzami. Na pewno chodziło o coś innego, nie o nią.

– Weles, weź koło i pierdyknij się w czoło! – zawsze tak do siebie mówiła, gdy czuła, że zaczyna świrować. – No już mała, do roboty!

Westchnęła cicho i ponownie zagłębiła się w książkach.

Kolejny dzień zapowiadał się dla niej tak samo. Pobudka, powtórka materiału, lekcja z profesorem i powrót do Pokoju Życzeń, by dalej się uczyć. Jednak dzisiejszego wieczora chciała sobie trochę odpuścić i pozwiedzać. Pomyślała, że dwie godziny nauki mniej jej nie zbawią i na dobre jej to wyjdzie. Potrzebowała przewietrzyć mózg. Znalazła się obok portretu Mirabelli Plunkett, po czym delikatnie go przekręciła i weszła na ciasny korytarz ukryty za ramą obrazu. Zastanawiała się przez chwilę czy nie zdjąć peleryny, bo szanse, że kogoś tu spotka były niewielkie. Postanowiła zaryzykować, jednak rozważnie nie chowała jej do torby, tylko trzymała ją w rękach, by móc w każdej chwili ją założyć. Tajemny korytarz prowadził ją w okolice kuchni, skąd zamierzała zabrać kilka czekoladowych ciastek. W połowie drogi przystanęła na chwilę i zaczęła nasłuchiwać.

– …mówił, że to ona… – Aniela zaczęła wsłuchiwać się uważniej, miała wrażenie, że ktoś mówi o niej i nie myliła się. Tylko, kto mógł im powiedzieć o niej? – Mówię Ci Luniaczku! Zerknij…

– Faktycznie jest gdzieś tutaj! – drugi głos wydawała jej się mniej podekscytowany niż pierwszy. Zaczęła nerwowo przebierać nogami i zastanawiała się czy nie zawrócić. Skąd wiedzieli, że tu jest? Przecież nikt nie wiedział, gdzie się wybiera. Rozmowa stawała się coraz głośniejsza. Domyślała się, że Huncwoci się zbliżają. – Zatrzymała się!

– Widzę! Biegiem chłopaki! – Pierwszy chłopak krzyknął i w tym samym momencie usłyszała jak poderwali się do biegu. Szybko wciągnęła z powrotem pelerynę i zaczęła się powoli cofać. Byli już bardzo blisko. – Cholera!

– Co się dzieje? – Ten najbardziej opanowany odezwał się ponownie. – Pokaż mi to!

– Tu! Widzisz! Była i zniknęła! Nie ma jej! – usłyszała trzeci głos. – NIE MA! CHOLERA!

– To… to… nie-nie-niemożliwe – ktoś nagle zapiszczał. O ile głosy tamtej trójki słyszała już w klasie u  Slughorna, tak ten czwarty był dla niej nowy. – Może… może… wy-wy-wycofamy się?

– Cicho bądź, Glizdek – pozostała trojka wycedziła to w tym samym momencie. Odgłos stóp ucichł, więc Aniela domyśliła się, że się zatrzymali. Ona jednak dalej powoli szła tyłem.

– Poświeć tu, Łapo! – kilka metrów przed nią zamigotało blade światło bijące z różdżki. Dobrze, że jak usłyszała ich kroki założyła pelerynę. Wytężyła wzrok i zobaczyła przed sobą zarys czterech postaci. Wyraźnie się czemuś przyglądali. – Nie ma! Jak to możliwe?

– Przecież przed chwilą sam widziałem! Remusie, też to widziałeś? Weles, jest napisane jak wół. Poświeć dokładnie. – Teraz nie miała wątpliwości, że chodziło o nią. Miała ochotę podejść do nich, ściągnąć pelerynę i powiedzieć, że o to jest. Była bardzo ciekawa jak zareagują i czego od niej chcą, ale Dumbledore jej zabronił. – Nic z tego nie rozumiem!

– Zobacz! – Jeden z nich, wydawało jej się, że to James, stuknął palcem w kawałek pergaminu i wtedy reszta chyba też tam spojrzała. – Idzie znów w stronę portretu!

– Musi gdzieś tu być! – Cztery postacie zaczęły się do niej przybliżać i świecić w jej stronę różdżkami. Aniela bała się, że nie zmieszczą się w tym korytarzu, nie miała już szans wyjść niezauważona, bo teraz z pewnością zwróciliby uwagę jak odsuwa ramę portretu. Zatrzymała się więc na chwilę. Teraz liczyła już tylko, że jej nie dotkną. Ze zdenerwowania zaczęła zaplatać warkocz. – Chłopaki, rozglądajcie się uważnie!

Gdy tak stała i czekała, aż któryś z nich się z nią zrówna przypomniało jej się jak była młodsza i bawiła się w Krakowie z Pawłem i Leną w chowanego. Gdy Paweł był już przy jedenastce, wdrapała się na wielkie drzewo, a Lena schowała się kawałek dalej, za niskim murkiem. Widziała jak jej najlepsza przyjaciółka chichocze. Syknęła w jej stronę by ją uciszyć, ale ona tego nie usłyszała. Bała się, że przez nią Paweł ich znajdzie. Chłopak biegał chwilę dookoła parku, już był pod drzewem na którym siedziała, po czym pobiegł w drugą stronę. Teraz i ona zachichotała. Kilka minut później Lena wyszła ze swojej kryjówki i krzyknęła do Pawła, że to koniec zabawy, bo ona musi siku! Była wtedy taka zawzięta. Paweł oczywiście na nią nakrzyczał, że psuje im całą zabawę, ale ona uparła się i poszła. Aniela też chciała już wyjść, ale postanowiła dać jeszcze Pawłowi szansę na znalezienie. Ten jednak tylko raz spojrzał w górę. Powinien ją zauważyć, ale nic nie powiedział. Czyżby jednak jej nie widział? Od tego siedzenia na drzewie zdrętwiała jej nogę. Liczyła tylko, że Lena zaraz wróci i zdradzi mu, gdzie jej szukać.

– Nie ma! – Z zamyślenia wyrwał ją głos jednego z chłopaków. Znowu wydawało jej się, że to ten, do którego mówili James. Byli już coraz bliżej! – Może coś nie działa?

– Na pewno działa! Gdzieś tutaj jest! – ten najbardziej opanowany też zdawał się powoli denerwować. Aniela miała ochotę zachichotać jak wtedy, gdy bawili się z Pawłem i Leną, ale się powstrzymała. – Poświeć mi!

Widziała, że znów cała czwórka się zatrzymała i zaczęła pochylać nad pergaminem. Była coraz bardziej ciekawa co on przedstawia, ale nie miała odwagi się ruszyć. Czasami była niezdarna i bała się, że to właśnie byłby ten moment. Wolała zostać w miejscu i obserwować uważnie całą sytuację.

– Dobra! Chodźmy, przeszukaliśmy już wszystko, a ona tylko nieznacznie się porusza. O! A teraz dalej stoi w miejscu! – któryś machnął rękami przed jej twarzą. Mało brakowało, a by jej dotknął, w ostatniej chwili odchyliła głowę. Po kolei przeszli koło niej. Na samym końcu szedł ten, któremu przypisywała całe opanowanie. Zatrzymał się na wysokości jej twarzy i spojrzał w jej stronę. Gdy napotkała spojrzenie jego zielonych oczu zamarła. Miała wrażenie, że teraz ją dostrzegł, że zaraz wyciągnie rękę i zedrze z niej pelerynę, że już po niej. Wyciągnął przed siebie rękę jakby chciał jej dotknąć, a ona nie miała już gdzie uciec. Jednak zaledwie kilka milimetrów od niej uśmiechnął się i cofnął rękę. Chłopak popatrzył chwilę w jej stronę po czym przyspieszył kroku i dogonił swoich towarzyszy. Czy to możliwe by jednak ją zauważył? Aniela odrzuciła od siebie tę myśl i odczekała kilka minut, po czym ruszyła ponownie w stronę portretu. Jakoś odechciało jej się ciastek.

***

Syriusz z Jamesem wylegiwali się na błoniach. Co jakiś czas zerkali na mapę, ale nie widzieli na niej nic ciekawego.

– Znowu jej szukacie? – Remus położył się obok nich i również rzucił okiem w stronę mapy. Jednak nic ciekawego nie zobaczył – Powinniście być ostrożniejsi, co jeśli ktoś zobaczy mapę?

– Przynudzasz Luniaczku! – Syriusz leniwie przewrócił się na bok i zagwizdał w stronę Krukonek, które przechodziły kilka minut dalej. Słysząc to zarumieniły się i Remus przysiągłby, że właśnie zakręciły biodrami. Pokręcił głową zrezygnowany, a Syriusz szepnął podekscytowany – Serio, nie wiemy o co chodzi z tą całą Weles!

– Remusie, przecież to niemożliwe, żeby ktoś tak pojawiał się i co jakiś czas znikał, żebyśmy jej nie widzieli. Sam przyznaj, że to podejrzane. – James powiedział to bardzo poważnym tonem, a Remus po głębszym zastanowieniu przyznał mu rację. Usatysfakcjonowany chłopak zmierzwił sobie włosy i wyjął z kieszeni batona – No co?!

Każdy z nich pogrążył się w swoich myślach. Po chwili Remus również położył się na trawie obok nich. Zabrał od chłopaków mapę i zaczął się jej uważnie przyglądać. Nazwisko Weles, które co jakiś czas pojawiało się i znikało z mapy jego również bardzo zaintrygowało. Jednak nie chciał tego przyznać przy chłopakach. Czuł, że nie jest to wiedza, którą powinni teraz posiadać, że wszystko wyjaśni się w swoim czasie. Dlatego, gdy zobaczył jak nagle na siódmym piętrze znów się pojawiła nic nie powiedział chłopakom. Był pewien, że gdy tylko znów je zobaczą poderwą się z miejsca i ponownie pobiegną jej szukać. Był to przedostatni dzień w Hogwarcie przed wakacjami, po co mieli wpadać w kolejne kłopoty?

***

Gdy uczniowie opuścili Hogwart na wakacyjną przerwę życie Anieli stało się o wiele łatwiejsze. Teraz mogła bezkarnie chodzić po całym zamku i nie musiała zakładać peleryny. Nie musiała też bać się, że Huncwoci ją namierzą. Ostatnie dni przed końcem roku wychodziła z Pokoju Życzeń tylko na śniadanie i lekcje z profesorami, bo tamta czwórka stała się wyjątkowo uciążliwa. Miała wrażenie, że słyszy ich wszędzie. Przez te kilka tygodni obserwacji, wyrobiła sobie o nich zdanie.
James, o którym mówili też Rogacz był typem hulaki, miał pstro w głowie, biegał za jakąś rudą dziewczyną, ale przy tym był bardzo inteligentny.
Syriusz, do którego zwracali się też Łapa również chciał robić dużo kawałów i dobrze się bawić, ale biło od niego coś niebezpiecznego. Nie potrafiła tego nazwać, ale pozostała trójka tego nie miała. Był typem podrywacza.
Peter, czy też Glizdek, był najbardziej zalękniony z nich wszystkich. Widziała, że gdy się czymś stresuje to zaczyna się jąkać. Nie chciała go oceniać, ale czuła, że znajduje się w cieniu pozostałej trójki, i że chyba nie najlepiej się z tym czuje.
Remus, któremu dali ksywkę Lunatyk, był tym najbardziej opanowanym. Miała wrażenie, że jeśli ktoś neguje ich dowcipy, to musi to być on. Zdawał się być najinteligentniejszy z nich wszystkich i chyba tylko jemu jedynemu nie zależało, aż tak bardzo by ją znaleźć. Poniekąd była mu za to wdzięczna. Wydawał się być ich głosem rozsądku, chociaż chyba czasami też miał szalone pomysły. Czasami nawet zastanawiała się, czy to nie on był mózgiem większości akcji.

Lipiec i początek sierpnia przeleciał jej bardzo szybko. Teraz, gdy nauczyciele nie mieli już normalnych  lekcji spędzali z nią prawie całe dnie przygotowując ją do SUMów. Nawet sam Albus Dumledore spędzał z nią jeden dzień w tygodniu i uczył ją różnych zaklęć. Była im za to wdzięczna, ale miała już szczerze dosyć. Te wszystkie nazwy do zapamiętania, rośliny, ruchy ręką. Miała wrażenie, że jeszcze chwila i wszystko jej się pomiesza. W ostatnich dniach notowała wszystko i ćwiczyła jak szalona. Pokój Życzeń przypominał pobojowisko. Wszędzie walały się sterty książek, kolorowych długopisów*, kawałków materiału i połamanych krzeseł. Gdzieniegdzie leżało też kilka piór po paru nieudanych próbach transmutacji.

– Dyptam, Atropa belladonna, Datura Stramonium, Lumos, Finite, Alohomora – powtarzała wszystko jak szalona. Naprawdę chciała zdać te durne SUMy i znaleźć się na szóstym roku. Mimo, że tęskniła za Zofią, z którą co jakiś czas wymieniała listy, to jednak Hogwart bardzo jej się spodobał i chciała tu wrócić. I nie musieć się ukrywać. – Przeobrażają się w wilkołaki podczas pełni księżyca…

Przeczytała ostatnie zdanie w książce, po czym zamknęła ją z głośnym trzaskiem, położyła się na łóżku i po chwili zasnęła.

Myślała, że w noc przed pierwszym egzaminem nie będzie mogła spać, a tymczasem była wypoczęta jak nigdy. Normalnie uczniowie zdawali SUMy przez dwa tygodnie, ona miała jednak na to tylko trzy dni. Ostatecznie wybrała, że oprócz przedmiotów, których zdanie było obowiązkowe zda jeszcze opiekę nad magicznymi stworzeniami.

W poniedziałek i wtorek miała po trzy egzaminy praktyczne i trzy teoretyczne, natomiast w środę już tylko po dwa egzaminy. Z większości była całkiem zadowolona, chociaż była pewna, że nie do końca dobrze opisała działania zaklęcia rozweselającego, i że chyba nie wymieniła wszystkich cech charakterystycznych wampira, ale poza tym poszło jej lepiej niż myślała. Teraz zostało jej się tylko spakować i oczekiwać na Dumbledore’a, który przed wieczorem miał się po nią zjawić, i z którym mieli razem udać się do Hogsmeade, a potem złapać świstoklik na Podhale. Do domu. Jej domu.

***

Stała właśnie przed drzwiami domu jej i Zofii. Chciała zrobić ciotce niespodziankę, więc pewnie po ostatnim liście, tamta oczekiwała, że zjawi się dopiero nazajutrz rano. Dumbledore chyba wyczuł jak ważna jest to dla niej moment, i w chwilę po teleportacji powiedział jej, że za kilka dni powinna zjawić się sowa z jej wynikami, a we wrześniu zobaczą się już w Hogwarcie, pomachał jej wesoło i zniknął z cichym trzaskiem.

Po raz pierwszy od dawna naprawdę czuła, że ma dokąd wrócić. Było to niesamowite uczucie. Chciała z niego czerpać jak najwięcej. Stała przed drzwiami i podziwiała. Dookoła widziała góry, ich strzeliste wierzchołki kąpały się w zachodzącym słońcu. Gdy wytężyła wzrok dostrzegła zarys krzyża na Giewoncie. Przyglądała się temu wszystkiemu w skupieniu i starała się zapamiętać jak najwięcej. Na płocie wylegiwała się wyleniały kot, a z oddali słyszała szczekający psy. Zaraz za domem ciotki była niewielka polana, porośnięta teraz letnimi kwiatami. Rozpoznała fioletowego żmijowca, ciemnogranatowe chabry, czerwone maki i kilka innych kwiatów. Pobiegła wesoło w tamtą stronę i zrobiła maleńki bukiet dla ciotki. Ponownie stanęła przed drzwiami ciotki, zaczerpnęła głośno powietrze i zapukała do drzwi. Miała klucze, ale bała się, że może przeszkodzi Zofii w czymś ważnym, albo że ją wystraszy, w końcu ciotka nie spodziewała się jej, wolała więc zapukać.

Po kilku chwilach, które wydawały jej się wiecznością usłyszała kroki na korytarzu i szczęk przekręcanego zamka, drzwi się uchyliły a przed nią stała Zofia. Najpierw na jej twarzy zagościło zdumienie, a po chwili rozpromieniła się i porwała Anielą w ramiona, po czym zatańczyła z nią wesoło w przejściu. W ogóle nie spodziewała się takiej radości ze strony ciotki. Mało brakowało, a zgniotłaby bukiet z polnych kwiatów.

– Miałaś być jutro! – Zofia wypuściła ją z ramion, a Aniela poprawiła swoją letnią sukienkę i wręczyła jej trochę sfatygowany bukiecik. – Dopiero wstawiłam ciasto!

– Też się cieszę, że cię widzę… – Aniela zaśmiała się i teraz faktycznie poczuła słodki zapach roznoszący się w powietrzu – Szarlotka?

– Tak, mam nadzieję, że lubisz. – Stały tak w wejściu, a Zofia lustrowała ją od stóp do głów. – Boże, ale ty wyrosłaś!

– Ciociu nie wygłupiaj się, nie było mnie raptem nieco ponad dwa miesiące… – zaczynała czuć się niezręcznie. Podobało jej się to, że Zofia tak żywo zareagowała na jej powrót, i że dostrzegła niewielkie zmiany w jej wyglądzie, ale od tak dawna nie słyszała od nikogo takich słów, że zapomniała jak na to reagować. Poza tym wolała wejść do domu i nie robić sensacji stojąc w drzwiach z sową. W ich najbliższej okolicy nikt nie mieszkał, ale zawsze któryś z dalszych sąsiadów mógł wybrać się na spacer przy tak ładnej pogodzie, a dziewczyna stojąca z sową w tych rejonach raczej mogła być dla mieszkańców czymś egzotycznym. – Ciociu…

– Ach tak, tak, wejdź, nie będziemy tak stały – Zofia przesunęła się i wpuściła Anielę do środka. Na szczęście nie chciała odebrać od niej bagaży, bo wtedy dopiero poczuła by się niezręcznie.

Zaniosła czym prędzej walizki na górę, do swojego pokoju. Niewiele się zmienił przez te parę tygodni, które jej nie było. Zauważyła, że Zofia musiała w nim regularnie sprzątać, bo na szafkach nie zauważyła ani grama kurzu. Rozejrzała się uważnie. Pod ścianą stało jej wysłużone łóżko, farba w prawym górnym roku odchodziła tak jak wcześniej, rzeczy, które w pośpiechu rozrzuciła na biurku, gdy się pakowała teraz były ładnie ułożone. Podeszła do ramki stojącej na szafce obok łóżka i uśmiechnęła się do spoglądających z niej rodziców. Bylibyście ze mnie cholernie dumni. Usiadła na chwilę by odpocząć i zebrać myśli. Mimo, że w Pokoju Życzeń miała wszystkie możliwe wygody, to jednak tęskniła za tym delikatnie zapadającym się po środku materacem i jej ukochanym kocykiem w czerwoną kratkę. Nawet nie zauważyła kiedy zasnęła.

***

Kolejny poranek zaczęła od kubka parującej herbaty i jajecznicy ze szczypiorkiem. Gdy pałaszowała ostatni kawałek na dół zeszła Zofia i zaraz zaczęła zadawać jej pytania.

–  Opowiadaj! Jak było? – Zofia postawiła sobie na stole kubek i usiadła na krześle naprzeciwko bratanicy. – Jak ci się podoba ta szkoła?

– Jest super! – Aniela nie bardzo wiedziała od czego zacząć. Elokwencja najwyższy poziom, brawo Weles. Podciągnęła kolana pod brodę i zaczęła opowiadać.

Opowiedziała Zofii jak wylądowali z Dumbledorem w Hogsmeade, jak trafiła do Pokoju Życzeń, zrelacjonowała jej też to, że dyrektor nalegał, by nie dała się zauważyć nikomu poza nauczycielami. Zofia podobnie jak ona nie do końca rozumiała dlaczego, ale chyba postanowiła w to nie wnikać. Potem opowiadała o morderczych tygodniach pełnych nauki, o wszystkich zaklęciach, których się nauczyła, o tym, że dzięki umiejętnościom chemicznym lepiej radziła sobie z eliksirami, i że profesor Slughorn był pod wrażeniem jej zdolności. Potem wyjaśniła jej na czym polega transmutacja i opowiedziała o kilku magicznych zwierzętach, które miała okazję poznać. Wyjaśniła jej też co nieco o Hogwarcie, o jego wyglądzie, o tym, że latają tam duchy, a postacie z portretów mówią i potrafią się przemieszczać. Zofia była wyraźnie zaskoczona, ale gdy Aniela powiedziała jej, że pierwszego dnia też nie wiedziała co ma o tym myśleć, i że gdy przed nią dosłownie wyrósł spod ziemi Prawiebezgłowy Nick, to mało brakowało a spadłaby ze schodów. Zauważyła, że Zofia zaśmiała się słysząc te historię. Potem poprawiła się na krześle, a ciotka w międzyczasie ukroiła im po kawałku ciasta. Prawie cały poranek zajęła jej opowieść o tym jak minęły jej dni w szkole magii, jak była tym wszystkim oczarowana, ilu ciekawych rzeczy się nauczyła i ile tajemnych przejść znalazła. Dopiero teraz, opowiadając zauważyła jak bardzo wymęczyły ją te tygodnie, ale też jak wiele radości jej sprawiło przebywanie tam i możliwość doskonalenia swoich umiejętności. Całą opowieść zakończyła na grupce chłopaków, których wszyscy nazywali Huncwotami i ich próbach znalezienia jej. Momentami Zofia chwaliła jej pomysłowość, było jej wtedy bardzo przyjemnie i czuła się niezwykle ważna i doceniania. Ciotka zapytała ją o to, jak poszły jej egzaminy, ale nim zdążyła odpowiedzieć, ta pacnęła się w czoło i kazała jej poczekać z tą opowieścią na Marcina. Słysząc, że mężczyzna ich odwiedzi wyraźnie się ucieszyła, miała nadzieję, że jak jej nie będzie to ta dwójka zbliży się do siebie, ale gdy próbowała o coś wypytać ciotkę, ta zarumieniła się jak przyłapana na gorącym uczynku nastolatka i nie chciała powiedzieć nic więcej.

***

Aniela widziała, że Zofia siedzi jak na szpilkach wyczekując przyjścia Marcina. Miała też wrażenie, że co chwila przegląda się w lustrze, które wisiało w korytarzu. Uważnie przyjrzała się ciotce. Miała na sobie obcisłą sukienkę w kolorowe, geometryczne wzory, zdjęła też swoje kapcie z nóg i od dłuższego czasu chodziła po mieszkaniu na bosaka. Było to do niej niepodobne, bo Zofia zawsze lubiła mieć coś na stopach. Po chwili przemyślenia Aniela stwierdziła, że faktycznie, kapcie może nie do końca pasowałby do jej stylizacji. Uśmiechnęła się pod nosem.

– Pomalowałaś się! – Dopiero teraz Nel zauważyła delikatny makijaż na twarzy ciotki. Pamiętała, że przez te parę miesięcy kiedy mieszkały razem chyba ani razu nie widziała jej pomalowanej. Była pod wrażeniem, bo makijaż był tak naturalny, że dopiero po uważnym przyglądaniu się dostrzegła go. A przecież spędziły razem całe przedpołudnie. – I podkręciłaś włosy!

– Co? Nie… wydaje ci się…–  Zofia oblała się rumieńcem. Aniela chciała dalej drążyć temat, ale w tym momencie zadzwonił dzwonek do drzwi. Uradowana ciotka pobiegła otworzyć. Z głębi korytarza dobiegły ją jej słowa. – Tak, wczoraj wieczorem. Wejdź!

Do ich salonu wszedł właśnie Wroński. Nic się nie zmienił od momentu, gdy żegnali się w Dziurawym Kotle. Dalej tak samo głupkowato się uśmiechał. Gdy ją zobaczył, podszedł do niej i zmierzwił jej włosy. Szczerze tego nienawidziła. Czuła się wtedy jakby traktował ją jak małe dziecko.

– Cześć, mała! – Miała ochotę krzyknąć, że nie jest mała, ale po tym jak puścił jej oczko powstrzymała się. Zobaczyła też jak oberwał w ramie od Zofii – Opowiadaj! Jak SUMy?

– Cześć! – chciała rzucić jakąś ciętą ripostą, ale nic nie przyszło jej do głowy. Chyba charakter mi się poprawił, przez te parę tygodni. – W porządku!

– Te pościgi, te wybuchy! – Wroński zaśmiał się z jej lakonicznej wypowiedzi. – Powiedz coś więcej, bo Zofia zaraz nie wytrzyma.

– Marcin… – kobieta syknęła w jego stronę, ale faktycznie, nie mogła się doczekać, aż Aniela opowie coś więcej. Teraz, gdy jej bratanica była czarownicą, świat magii jeszcze bardziej ją fascynował. Chciała się dowiedzieć jak najwięcej, a Nel świetnie to rozumiała.

– Och dobrze! – Aniela opuściła ręce w geście poddania się i zaczęła opowiadać. – Pierwszy egzamin był z zaklęć. Najpierw miałam pisemny, potem praktyczny. Słodki jeżu, jak ja się wtedy stresowałam. Wiecie, zaklęcia nie szły mi jakoś rewelacyjnie, czasami myliły mi się te wszystkie definicje i ruchy ręką.

– O co cię pytali? – Marcin wtrącił się w jej wypowiedź.

– Na pisemnym miałam opisać trzy zaklęcia: rozweselające, przywołujące i przeciwzaklęcie na porost włosów. – Zastanowiła się chwilę starając się przypomnieć sobie wszystko. – Na praktycznym miałam otworzyć zamknięty kufer, potem zmienić kolor znajdujących się tam materiałów i coś jeszcze, ale kurczę… nie pamiętam co. No w każdym razie… Praktyczny chyba poszedł mi całkiem nieźle, ale to zaklęcie rozweselające trochę pokopałam.

– Nie przejmuj się, Nel – Zofia wysłała jej pokrzepiający uśmiech. Aniela podniosła się z fotela i przeszła w stronę okna, jakoś na stojąco lepiej jej się opowiadało. – Co dalej?

– Kolejny był egzamin z transmutacji, musiałam opisać zaklęcie cofające skutki błędnego uroku, a potem użyć zaklęcia znikania. – Aniela wzdrygnęła się na samo wspomnienie tego. – Cholernie się bałam jak je wylosowałam, bo profesor McGonagll mówiła, że to jedno z najtrudniejszych zaklęć. Ale udało mi się!

– A co tam u Minerwy? Dalej się tak słodko denerwuje? – Wroński wyciągnął się na fotelu i położył swoją różdżkę na półce obok. Przez chwilę miała wrażenie, że Zofia spojrzała na niego zazdrosnym spojrzeniem, ale gdy starał się położyć dłoń na jej kolanie, ta szybko ją strąciła. Jak dzieci, zupełnie jak dzieci.

– Ta..., ma wtedy okropną minę. Szczególnie jeśli chodzi o Huncwotów. – Widziała, że Wroński wyraźnie zaciekawił się na to określenie, tym bardziej, gdy Zofia zaczęła się śmiać. Sama machnęła tylko ręką. – Och później ci wyjaśnię. Ostatnim egzaminem w poniedziałek było zielarstwo. Na szczęście większość roślin była z tej książki, którą kiedyś czytałam tutaj, więc jakoś mi się udało. Nawet nie wiedziałam, że tyle tego się pokrywa… A na praktycznym dostałam zdobycie mandragory… Nawet za bardzo nie wrzeszczała…

Aniela podeszła na chwilę do kuchni by nalać sobie herbaty, bo zaschło jej w gardle. Cieszyła się, że może im opowiedzieć o egzaminach. Widziała zainteresowanie ciotki i ceniła sobie potakiwania Marcina. Niby już niedługo miała dostać wyniki, ale jak widziała, że taki doświadczony czarodziej jej przytakuje, to czuła się pewniej. Odstawiła szklankę na blat stołu i wróciła do pokoju, by dokończyć swoją opowieść.

– Drugi dzień zaczęłam od obrony przed czarną magią. Musiałam wymienić kilka cech charakterystycznych wampira i opisać sposoby walki z nimi. Napisałam, że wampiry to istoty magiczne, które są podobne do ludzi, że są cholernie blade – gdy Zofia fuknęła na nią, zdała sobie sprawę z tego co powiedziała – to znaczy wiesz ciociu… napisałam tylko, że są bardzo blade, nie że cholernie. No wiesz…

– I? – Marcin oczekiwał na dalszą część wypowiedzi.

– No i dopisałam jeszcze, że żywią się krwią, że są chude, i mają wystające siekacze. Nie wiem co mi się z tymi siekaczami ubzdurało. Przecież nawet dzieci wiedzą, że chodzi o kły… – Pacnęła się w czoło wkurzona swoim potknięciem. Zofia wysłała jej kolejny pokrzepiający uśmiech. Tylko tyle mogła dla niej zrobić. – No, a o obronie to napisałam, że jakieś czary, że czosnek, drewniany kołek, albo że można je światłem spalić.. no co?

– Spalić światłem? – Marcin nawet nie ukrywał śmiechu. – Jak to?

– A co nie można? Na pewno się jakoś da… – Aniela straciła trochę pewności siebie i odwróciła się w stronę okna, by nie widział, że się czerwieni. – Na praktycznym miałam poskromić jakąś bestię, ale nie mam pojęcia jak się nazywała. Ale dałam radę!

– A co było na eliksirach? – na to pytanie wyraźnie się rozpromieniła. Marcin obracał w palcach leniwie swoją różdżkę.

– Eliksiry były super! Skończyłam przed czasem! – W jej oczach igrały wesołe ogniki. Mogła mówić o tym przedmiocie bez końca. I chociaż transmutacja i obrona też jej się bardzo podobały, to jednak eliksiry zawsze były jej najbliższe. – Na pisemnym musiałam opisać eliksir przebudzenia. Napisałam wszystko, że trzeba użyć dokładnie sześciu kłów węża i tyle samo żądeł żądlibąka oraz cztery porcje…

– Nel!! – Mężczyzna nie był aż tak zainteresowany dokładnym przepisem, Zofia też ziewnęła dyskretnie. – Do rzeczy!

– No dobra, dobra już… na praktyczny musiałam zrobić eliksir słodkiego snu i uśmierzający ból. Trochę udoskonaliłam przepisy i komisja chyba była pod wrażeniem… – Teraz widziała, że i Marcin ostentacyjnie ziewnął. Słyszała, że eliksiry nie były jego ulubionym przedmiotem, ale żeby aż tak? Prychnęła pogardliwie. – Może wolisz posłuchać o historii magii?

– NIE! – mężczyzna zaprzeczył gwałtownie. Mało brakowało, a strąciłby wazon stojący na stoliku. – Jeśli dalej uczy tego Binns, to myślę, że możesz mi to odpuścić. Co jeszcze zdawałaś?

– Astronomię i opiekę nad magicznymi stworzeniami – Aniela odpowiedziała na zadane pytanie i zaczęła wyjaśniać co kazali jej wykonać na astronomii i jak przebiegał egzamin z opieki. Potem opowiedziała Marcinowi o tym jak jej się podobał Hogwart, on sam był pod wrażeniem magicznych przejść, które odkryła, albo które pokazał je dyrektor. Ona poznała osiem i to w niespełna trzy miesiące, a on przez siedem lat edukacji poznał tylko trzy. Chciał jej podpowiedzieć, ale okazało się, że nie znała tylko tego obok drzwi do opuszczonej klasy na piątym piętrze. Tej obok posągu alabastrowego czarodzieja.

***

Było już zupełnie ciemno, gdy usłyszała stukanie w okno. Najpierw myślała, że coś jej się przesłyszało, ale potem szybko poderwała się na nogi i pobiegła w miejsce, z którego dobiegał dźwięk. Zofia spojrzała się na nią dziwne. Wcale jej się nie zdawało, biała sowa, z kilkoma brązowymi plamkami na skrzydłach zawzięcie dziobała ramę okna. Aniela szybko je otworzyła i wpuściła ptaka do środka. Ten zatoczył koło pod sufitem i wylądował na parapecie. Do nóżki miał przyczepiony list. Dziewczyna szybko go odwiązała i zobaczyła, że jest zaadresowany do niej. Po drugiej stronie listu znajdowała się wielka ozdobna pieczęć. Chciała go szybko otworzyć, ale wtedy sowa, dziobnęła ją delikatnie w ramię. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że to musiał być dla zwierzęcia wyczerpujący lot. Przyniosła mu z kuchni kilka nieco zeschniętych krakersów i wodę na małej miseczce. Ptak dziobnął parę razy posiłek, wypił trochę wody i odleciał przez otwarte okno. Aniela była tak przejęta listem, że to Zofia podniosła się by je zamknąć. Nalegała by bratanica go szybko otworzyła, ale ta przez chwilę stała jak sparaliżowana. Po kilku głębszych oddechach, drżącymi rękami otworzyła kopertę i odczytała treść wiadomości:

Szanowna Pani,
Dziękujemy za przystąpienie do egzaminu ze Standardowych Umiejętności Magicznych. Poniżej zamieszczamy arkusz z Pani ocenami, zaś na następnej stronie dołączony został formularz wyboru przedmiotów, które zamierza Pani kontynuować na dalszym etapie nauki.

Prosimy o zapoznanie się z wynikami, a następnie wypełnienie formularza oraz odesłanie sową do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart do dnia 25 sierpnia br. Jednocześnie informujemy, że przedmiotów, z których nie zdobyła Pani oceny pozytywnej nie można kontynuować na kolejnych latach nauki.
Gratulujemy zdobytych przez Panią ocen.

Z poważaniem,
Minerwa McGonagall,
z-ca dyrektora

WYNIKI EGZAMINU STANDARDOWYCH UMIEJĘTNOŚCI MAGICZNYCH

Skala ocen:

Oceny pozytywne:

Wybitny (W)

Powyżej Oczekiwań (P)

Zadowalający (Z)

Oceny negatywne:

Nędzny (N)

Okropny (O)

Troll (T)

Astronomia                                                                       N

Opieka nad magicznymi stworzeniami                         Z

Zaklęcia                                                                              P

Obrona przed czarną magią                                           P

Zielarstwo                                                                          Z

Historia magii                                                                    N

Eliksiry                                                                                W

Transmutacja                                                                     P

Przeczytała tę kartkę trzy razy, a potem zapiszczała z radości i rzuciła się Zofii na szyję. Potem odtańczyła w pokoju dziki taniec radości.

– Zdałam! Zdałam! Zdałam! – wymachiwała rękami jak dzikuska. Trochę niedowierzała w to, co przed chwilą przeczytała. Mimo wszystko czuła, że niektóre oceny są nieco zbyt wysokie, po prostu podpasowały jej pytania, i gdyby trafiła na coś innego, pewnie nie było by tak różowo. – Zdałam!

– Pokaż! – Zofia wyrwała jej kartkę z ręki, przebiegła szybko oczami po arkuszu ocen i przyłączyła się do dzikich tańców Anieli. Szalały obie po pokoju i co chwila się przytulały! – Gratuluję! Wiesz już na co pójdziesz?

– Co?! – Aniela zamarła w połowie skoku. Podbiegła szybko do kalendarza. Nieco poszarzała kartka wskazywała, że dzisiaj jest już 24 sierpnia. – O nie!

– Nel? Nel?! – ciotka nie rozumiała o co chodzi dziewczynie, patrzyła na nią a później złapała ją, gdy ta gorączkowo biegała po pokoju, potrząsnęła silnie za ramiona i rzekła do niej – Nel, uspokój się! Wiesz już, co chcesz kontynuować?

– Tak! Nie! Nie wiem! – Nel zatrzymała się na chwilę, spojrzała ciotce w oczy i pokręciła szybko głową. Zebrała kartki, które w przypływie radości rozrzuciła po całym pokoju i wbiegając już na schody rzuciła w stronę kobiety gorączkowo – Tak! Zaraz wrócę…

– Nel, proszę cię… – ale dziewczyna była już na piętrze i jej nie słuchała. Zajęła się wypełnianiem formularza dotyczącego wyboru przedmiotów na kolejny rok. W skupieniu rozważała wszystkie opcje i przypominała sobie to co mówił jej Wroński i nauczyciele na temat tego jak ważny to wybór. Gdy postawiła ostatnią kropę, zbiegła na dół po kopertę, szybko naskrobała adres i przywiązała ją do nogi swojej sowy.

– Leć mała! Do Hogwartu! – wyszeptała do ptaka, a potem zeszła na dół opowiedzieć ciotce o swoim wyborze.

***

Ostatnie dni wakacji spędzała ćwicząc z Wrońskim latanie na miotle. Mężczyzna był szukającym podstawowego składu Goblinów z Grodziska, i gdy usłyszał, że w Hogwarcie nie miała okazji spróbować latać, to wziął sobie za główny cel nauczyć ją tego. Dodatkowo opowiedział jej o Quidditchu i wyjaśnił zasady tej gry, a nawet zabrał ją na trening swojej drużyny. To co oni wyczyniali w powietrzu było niesamowite! Aniela siedziała z Zofią na wysokich trybunach i oglądała wszystko jak zaczarowana. Od momentu, gdy pierwszy raz zobaczyła ten sport na żywo miała ochotę zagrać.

Gdy mieli swoją pierwszą lekcję bardzo się bała. Próbowała sobie przetłumaczyć, że to trochę jak latanie samolotem, tylko to ona jest pilotem. Okazało się, że to o wiele fajniejsze niż samolot! Marcin dał jej swoją starą treningową miotłę, Srebrną Kometę 608, która bardzo szybko jej posłuchała, i na której Anieli świetnie się latało. Za pierwszym razem ćwiczyli tylko utrzymywanie się na miotle i przybieranie właściwej postawy. Weles chciała od razu wysoko polecieć i poczuć prawdziwy przypływ adrenaliny, ale jej instruktor się na to nie zgadzał. Może gdyby Zofia nie obserwowała ich swoim czujnym okiem, to odważyłby się na więcej, ale tak robili tylko podstawowe rzeczy.

Na drugiej lekcji starali się już latać. Rozwijała na miotle całkiem sporą prędkość, ćwiczyła zwroty, skręty, przyspieszanie i hamowanie. To było to! Gdy czuła ten wiatr we włosach, świszczące powietrze w uszach i podmuchy smagające ją po twarzy miała wiele frajdy. Latając mogła wznieść się wysoko i podziwiać te wszystkie piękne widoki.

Kolejnym razem, na ćwiczeniach zaaranżowali sobie pseudomecz. Marcin postanowił użyć wszystkich akcesoriów, oszczędził jej tylko tłuczki, bo doszedł do wniosku, że we dwójkę sobie z nimi nie poradzą. Innym razem ćwiczyli zdobywanie goli, podawanie kafla, czy poszukiwanie znicza.

– Okej! Teraz słuchaj uważnie – Wroński krzyczał do niej siedząc na miotle. Przez szum musiała się naprawdę skupiać, by wszystko usłyszeć – Zaraz wypuszczę znicza. Spróbuj go złapać, a ja będę ci mierzył czas.

– Dobra!! – Aniela odkrzyknęła w jego stronę i zrobiło kółko w powietrzu. Łapanie znicza było elementem, na który najbardziej czekała. Chciała sprawdzić siebie i swoją spostrzegawczość.

– Gotowa? – krzyknął w jej stronę mężczyzna, a ona pokiwała ochoczo głową, nie była pewna czy to zobaczył, ale gdy po chwili koło niego zabłyszczało coś złotego, wiedziała, że właśnie zaczęła się prawdziwa zabawa.

Pochyliła się na miotle by nabrać prędkości. Leciała w stronę Marcina, koło którego krążyła złota kulka, ale gdy była już całkiem blisko znicz nagle odfrunął i na chwilę straciła go z oczu.

– Cholera! – zaklęła pod nosem, a Marcin patrzył w skupieniu na jej poczynania.

Zawisła na chwilę w powietrzu i uważnie sondowała wzrokiem okolice. Jakieś 100 stóp od niej znowu zobaczyła złoty błysk. Pofrunęła w tamtą stronę i już chciała wyciągnąć rękę, by go złapać, gdy znicz odfrunął. Zrobiła szybki skręt w prawo i poleciała za nami. Tym razem nie straciła go z oczu. Po raz kolejny miała wrażenie, że już go prawie ma, gdy nagle piłeczka zaczynała lecieć w zupełnie inną stronę. Gwałtownie podrywał się do góry i wtedy Aniela również zwracała swoją miotłę w tamtą stronę, by potem zakręcić i zacząć ostro pikować w dół. Od kilku chwil leciała zaledwie kilka cali nad ziemią, śledząc uważnie lot znicza, gdy nagle przyspieszyła, wyciągnęła przed siebie rękę i poczuła jak coś trzepocze jej między palcami. Miała go!

– Mam! – krzyknęła tryumfalnie i podleciała do Marcina. – Mam! Widziałeś?

– Tak – Marcin posłał jej ciepły uśmiech i spojrzał na zegarek. – Trzydzieści osiem minut i dziewiętnaście sekund.

– Co to znaczy? – Aniela zrobiła pytającą minę. I okrążyła mężczyznę na swojej miotle. Nie wiedziała czy to dobrze, czy źle, bo poza tym jednym treningiem, na który zabrał ją Wroński nie miała jeszcze okazji obejrzeć prawdziwego meczu. Poza tym czuła, że gdy dookoła latają tłuczki i inni zawodnicy, to to zadanie też wygląda trochę inaczej. – Dobrze czy źle?

– To zależy… – Marcin przybrał poważną minę i zwrócił swoją miotłę w kierunku ziemi. Lecieli powoli ramię w ramię – Myślę, że jak na pierwszy raz, to całkiem nie najgorzej.

Kilka razy ćwiczyli jeszcze latanie, różne zwody i uniki. Bawili się też w odbijanie tłuczka, zdobywanie punktów kaflem, i tym podobne rzeczy. Marcin najwięcej uwagi poświęcił na nauczenie jej grania na pozycji szukającego, bo o tym wiedział najwięcej. Obiecał, że gdy tylko przyjedzie na wakacje albo ferie, i będą wtedy grać mecz, to na pewno ją na niego zaprosi.

***

U progu Wielkiej Sali tłoczyli się pierwszoroczni przyprowadzeni tutaj przez Hagrida. Aniela mimo, że naukę miała zacząć od szóstego roku również stała wśród nich. Wyraźnie wyróżniała się na tle otaczających ją uczniów. Była zdecydowanie wyższa i miała dużo dojrzalsze rysy twarzy. Na pierwszy rzut oka widać było, że jest starsza. Naprzeciw im wyszła Minerwa McGonagall, którą Aniela poznała zaledwie kilka tygodni wcześniej, więc od razu zrobiło jej się jakoś weselej. Profesor swoim surowym głosem, do którego jeszcze nie zdążyła się przyzwyczaić, wytłumaczyła zebranym uczniom na czym polega ceremonia przydziału, po czym wprowadziła ich do Wielkiej Sali.

Wszyscy uczniowie zasiadali już przy stołach, które ustawione były w czterech rzędach na samym środki Sali. Na podwyższeniu znajdował się stół profesorki. Prawie wszystkich nauczycieli Aniela poznała już na prywatnych lekcjach. Tuż przed stołem profesorskim, nieco bardziej z lewej strony stał stołek, na którym spoczywała wysłużona tiara. Dumbledore dał sygnał do rozpoczęcia przydziału, a McGonagall wyczytywała po kolei nazwiska.

Aniela też musiała wziąć udział w ceremonii, gdyż mieli sprawiać pozory jakby dopiero co przeniosła się do Hogwartu z innej szkoły magii. Nie mogli więc przydzielić jej do domu bez świadków, i nie mogła też należeć do żadnego z nich bez przydziału. Trochę się stresowała stojąc między tymi wszystkimi dzieciakami. Czuła się jakby była na niewłaściwym miejscu. Miała wrażenie, że jeszcze chwila i wszyscy będą na nią patrzeć i o niej szeptać.

– Weles Aniela – gdy nie było już żadnego pierwszorocznego McGonagall wreszcie wyczytała jej nazwisko. Przełknęła głośno ślinę i na miękkich nogach ruszyła w stronę stołka. Teraz była pewna, że wszyscy pokazują ją sobie palcami i zaczynają o niej szeptać.

– Panno Anielo, proszę zaczekać. – Dumbledore spojrzał na nią przyjacielsko znad swoich okularów połówek, a ona posłusznie zatrzymała się. – Myślę, że naszym uczniom należą się słowa wyjaśnianie.

Kilka rąk zaczęło mu bić brawa. Odczekał chwilę i wyciągnął rękę w uciszającym geście.

– Więc… moi drodzy uczniowie. Panna Weles przybyła do nas z innej szkoły magii. W zeszłym roku szkolnym zdała SUMy i teraz trafi do jednego z naszych domów. Jest zdolną czarownicą… – w tym momencie dyrektor zawiesił nieco głos, a ona zarumieniła się lekko i przestąpiła z nogi na nogę – ale jak pewnie się domyślacie, mogła mieć niewielkie różnice programowe… Mam nadzieję, że niezależnie od tego, do którego domu trafi, wszyscy powitacie ją miło i będziecie dla niej pomocni… Proszę możemy kontynuować.

– Panno Weles – McGonagall gestem ręki wskazała jej na stołek, a Aniela ruszyła znów przed siebie zdjęła z niego tiarę i powoli usiadła.

Rozejrzała się uważnie po sali i nałożyła ją na głowę. Była na nią dużo za luźna, ale nie opadła jej na czoło, tak jak wcześniejszym osobom, które ją nakładały. Zamknęła oczy i czekała co krzyknie tiara.

– No proszę, proszę kogo my tu mamy… – niemal podskoczyła na krześle słysząc głos, który szeptał jej do ucha. – Nie bój się. Musimy przydzielić cię do dobrego domu. Hmmm… Piekielnie inteligentna i sprytna. Ale za to jaka odważna i uczciwa. Tak… Inteligencja i odwaga to chyba twoje główne zalety. Inteligencja to może Ravenclaw? Ale ta odwaga… rzadko spotykane, może jednak Gryfindor? Sama nie wiem, gdzie cię przydzielić. Niech no chwilę pomyślę….

– Tylko nie do Slytherinu, tylko nie do Slytherinu… – Aniela wierciła się na krześle i powtarzała to sobie w myślach. Odkąd zaczęła zgłębiać historię magii i szkoły, wiedziała, że każdy dom będzie dobry poza tym jednym. Czuła, że tam by się nie odnalazła.

– Nie Slytherin nie jest dla ciebie... Tam cenią sobie czystą krew. – Tiara ciągle szeptała jej do ucha. Nel miała wrażenie, że trwa to już całe wieki. Może by tak… Już wiem…

– GRYFFINDOR! – Tiara wydała z siebie głośny okrzyk, a uradowana Aniela zerwała się z krzesła i pognała w stronę Gryffindoru. Wszyscy bili jej brawa, lecz mimo to czuła, że jest odprowadzana uważnie przez cztery pary oczu.

***

Podróż pociągiem Hogwart Express jak zwykle minęła im szybko i przyjemnie. Zrobili jeden mały kawał Smarkerusowi, ale tak to byli wyjątkowo grzeczni. Gdy tylko weszli do Wielkiej Sali zajęli miejsca koło siebie przy stole gryfonów. Remus Lupin usiadła bliżej środka sali, zaraz koło niego usadowił się Peter Pettigrew. Po drugiej stronie stołu, na tej samej wysokości usiadł James Potter i Syriusz Black.

Przez całą ceremonię przydziału siedzieli nieco znudzeni i szeptem opowiadali sobie o wakacjach. Podnosili głowę tylko gdy słyszeli jak ich stół wybucha głośnymi brawami, co oznaczało, że kogoś z pierwszoroczniaków właśnie przydzielono do Gryffindoru. Z niecierpliwością czekali na zakończenie ceremonii i na ucztę powitalną. Była to dla nich najprzyjemniejsza rzecz z pierwszego dnia roku szkolnego. No, dla Blacka i Jamesa przyjemne też było podziwianie jak przez wakacje zmieniły się ich koleżanki.

– Weles Aniela – na te słowa McGonagall Syriusz wyraźnie się ożywił i sprzedał kuksańca siedzącemu obok przyjacielowi. Remus i Peter również spojrzeli w stronę miejsca, gdzie wcześniej stała pokaźna grupa pierwszorocznych. Już wcześniej widzieli, że stoi między nimi ktoś zdecydowanie nie wyglądający na pierwszorocznego, ale wtedy nie mieli powodów by się tym zainteresować.

– Przecież to to nazwisko! – James wyszeptał w stronę przyjaciół. Wszyscy posłali sobie porozumiewawcze spojrzenia i od tego momentu zaczęli nieco uważniej śledzić ceremonię. Na ich twarzach malował się szok i niedowierzanie.

Gdy długowłosa blondynka zmierzała nieco zalęknionym krokiem w stronę tiary przedziału nagle przemówił Dumbledore i kazał jej się zatrzymać.

– … z innej szkoły… – popatrzyli na siebie nieco zaskoczeni.

– Jak to z innej szkoły?! – James niemal krzyknął, jednak w porę Syriusz zatkał mu usta ręką i zamiast okrzyku wyszedł stłumiony bełkot. – Jest tu co najmniej od połowy maja. Ładna mi inna szkoła!

– Cicho Rogaczu... – Remus uciszył kolegę i zaczął uważnie przyglądać się dziewczynie. Ta założyła niepewnie tiarę na głowie i po chwili nieznacznie podskoczyła na krześle. Lupin uśmiechnął się na ten widok. Obserwował jak przez kilka minut blondynka wierci się na krześle w oczekiwaniu na wyrok tiary. Rozejrzał się uważnie po sali i zaobserwował, że większość uczniów uważnie śledzi rozgrywające się wydarzenia.

– GRYFFINDOR!! – gdy tylko tiara wykrzyczała nazwę ich domu, wszyscy zaczęli dziko piszczeć, skakać i klaskać. Dziewczyna ucieszona pobiegła w stronę ich stołu, a oni odprowadzali ją uważnie wzrokiem dopóki nie usiadła kilka miejsc dalej.

– Nic z tego nie rozumiem… – wyszeptał zdziwiony Black i w tym samym momencie rozpoczęła się uczta.

***

* kolorowych długopisów - wiem, że w Hogwarcie pisali piórami, Aniela też to robi i będzie robić, ale pamiętajmy, że to dla niej zupełnie nowa sytuacja i ma swoje stare mugolskie nawyki i jednak kolorowe notatki, to jest to co lubi najbardziej, a chcąc pisać je szybko używała właśnie długopisów.