Rozdział 13

Wieczór przed pełnią zawsze był dla Remusa trudny. Od samego rana chodził jak struty i zdarzało mu się warczeć na wszystkich dookoła. Gdyby tylko mógł najchętniej zaszyłby się pod kołdrą i przeczekał to. Niestety, taka opcja nie wchodziła w grę. Starał się nie okazywać emocji i zatrzymać swoje uczucia i żale głęboko w sobie, jednak nie było to łatwe. Z jednej strony wkurzało go to, że chłopaki mają z tych nocnych wędrówek świetną zabawę, z drugiej on na ich miejscu pewnie odbierałby to podobnie. Złościł się na siebie, że naraża ich na niebezpieczeństwo, ale też był szczęśliwy, że ich ma, i że dla niego zostali animagami. Dzięki nim te dni stawały się minimalnie lepsze.

Gdy późnym wieczorem wychodził z Pokoju Wspólnego w stronę gabinetu pani Pomfrey dostrzegł kątem oka jak Lily przerywa na chwilę rozmowę z dziewczynami i uśmiecha się do niego smutno. Znów to zrobił. Znów powiedział jej, że musi wyjechać do rodziny, bo jego mama ma nawrót choroby i przez kilka dni będzie musiała sama spełniać obowiązki perfekta. Czuł ogromne poczucie winy, że po raz kolejny skłamał, ale nie chciał by się o tym dowiedziała. Czasami miał wrażenie, że może rudowłosa coś podejrzewa, ale szybko odrzucał tę myśl. W końcu pewnie wtedy znienawidziłaby go i patrzyła na niego z odrazą, a nie smutkiem w oczach.

Każdego miesiąca, pojawiał się przed skrzydłem szpitalnym dokładnie wieczór przed pełnią. Jak zawsze zapukał delikatnie do drzwi. Pielęgniarka uśmiechała się do niego chcąc dodać mu nieco otuchy, ale poza tym, że był to miły gest, niewiele pomagał. Pamięta, że na początku kobieta próbowała zagadywać go rozmową, ale już pod koniec pierwszego roku odkryła, że najlepiej idzie mu się w milczeniu. Czuł się wtedy trochę jak zwierzę prowadzone na rzeź. Mimo że błonia spowijał mrok, rozejrzeli się dokładnie dookoła, a po upewnieniu się, że nikt ich nie podgląda Pomfrey nacisnęła odpowiedni sęk drzewa i Bijąca Wierzba znieruchomiała. Podeszła z nim do dziury w drzewie i tam się zatrzymała. Dalszą drogę musiał pokonać sam. Spojrzał na pielęgniarkę i widział w jej oczach troskę. Od wielu lat zastanawiał się jak to możliwe, że ani razu nie dostrzegł w jej spojrzeniu nawet cienia odrazy. On sam ilekroć spoglądał na swoje odbicie w lustrze tuż przed i tuż po pełni, patrzył na siebie z odrazą. Czym prędzej ruszył długim, wydrążonym w ziemi korytarzem do wnętrza Wrzeszczącej Chaty. Teraz zostało mu już tylko oczekiwać, aż na niebie pojawi się srebrna kula, a potem już będzie po wszystkim.

Powoli coraz mniej słońca przedostawało się przez szpary w zasłoniętych deskami oknach. Remus czuł, że od pojawienia się na niebie tej przeklętej srebrnej kuli dzieli go już tylko kilka może kilkanaście minut. Bosymi stopami podszedł do szafki, na której położył wcześniej butelkę z wodą. Odkręcił ją, zbliżył do ust, ale nie wziąwszy nawet łyka odstawił znów na szafkę. Te minut przed były najgorsze. W takich momentach żałował, że w ogóle się urodził. Wreszcie na podłogę padł pierwszy srebrny promień i wszystko się zaczęło. Lupinem wstrząsnął dreszcz. Jego ciało wygięło się nienaturalnie. Kości w rękach i nogach zaczęły się wydłużać, a chłopak krzyknął z bólu. Jego plecy zgarbiły się i rozrosły do monstrualnego rozmiaru, czemu towarzyszył odgłos rozrywanego materiału. Jego stopy i dłonie też powiększyły się o kilka rozmiarów. Teraz nie były już zakończone krótko obciętymi paznokciami, a jedynie długimi, ostrymi jak brzytwa pazurami. Kości kręgosłupa stały się bardziej widoczne pod żylastą skórą, jego ciało pokryła szara, gęsta sierść. Szczęka zaczęła się wydłużać, a zęby wyostrzać, źrenice zmniejszyły się, a tęczówka zabarwiła na żółto. Całemu aktowi przeobrażenia towarzyszyły przeraźliwe odgłosy bólu. Tam, gdzie wcześniej znajdowała się twarz młodego chłopaka, teraz był krótki, pysk wilkołaka. Zwierzę pokręciło nerwowo głową, i wyprostowało się, wydając z siebie długi, donośny skowyt. Teraz w małym pokoju wrzeszczącej chaty nie stał już miły, szesnastoletni młodzieniec, a jedynie dzika czworonożna bestia. Bestia, pozbawiona ludzkiego sumienia. Bestia węsząca dookoła i nasłuchująca. Bestia, chcąca upolować zwierzynę.

***

Skradali się właśnie pod peleryną niewidką w stronę Wierzby Bijącej, gdy na niebie pojawiła się srebrzysta kula.

– Zaczęło się… – Syriusz szepnął w stronę towarzyszy. Sięgnął do kieszeni i wyjął z niej leżącego spokojnie szczura. – Peter, wiesz co masz robić.

Zwierzę pobiegło w stronę drzewa, a przynajmniej taką miał nadzieję, bo nie widzieli wiele skuleni pod peleryną. Czuł, że James przyspieszył kroku, więc on też zaczął biec. Na szczęście błonia o tej porze były już puste, ale woleli się chować, by zminimalizować ryzyko nakrycia. Peter musiał właśnie  dobiec do drzewa i nacisnąć odpowiednie miejsce, bo roślina zamarła. Puścili się pędem w stronę tunelu prowadzącego do Wrzeszczącej Chaty. Już na samym początku drogi usłyszeli przeraźliwe wrzaski i wycie do księżyca.

– To co, gotowy na zabawę? – Black rzucił w stronę Pottera.

– O tak… – James odpowiedział mu i dałby sobie rękę uciąć, że wypowiedzi towarzyszyło przeczesanie włosów, którego jednak nie mógł dostrzec, bo w tunelu było zbyt ciemno.

– Biedny Remus… Ale zaraz trochę mu umilimy ten wieczór.

Tak jak zawsze, w tunelu zaczęli się przeobrażać w swoją animagiczną postać. Black lubił to uczucie, gdy z człowieka przemieniał się w psa. Nie był to bolesny proces. Stopniowo jego anatomia zmieniała się, a wraz ze zmianą wyglądu wyostrzył mu się zmysł zapachu. Teraz wyraźnie czuł stęchliznę w pomieszczeniu. Trwało to zaledwie kilka sekund, gdy zamiast na dwóch nogach stał na czterech łapach. Zamerdał ogonem i zaszczekał głośno. Odpowiedział mu ryk jelenia. Teraz był już pewien, że wszyscy są już w swoich zwierzęcych postaciach. Co sił w łapach pognał przed siebie, wzbijając do góry tumany kurzu. Im bliżej był Wrzeszczącej Chaty tym lepiej wyczuwał zapach wilkołaka. Chwycił szczura zębami za ogon i posadził sobie na grzbiecie. Dzięki temu miał większą pewność, że Pettigrew się nie zgubi i nadąży za nimi. Był niemal pewien, że gdy wrócą do dormitorium chłopak go ochrzani za brak delikatności. Wilkołak chyba też go wyczuł, bo słychać było dźwięk ciężkich łap pędzących w ich stronę. Razem z Jamesem spróbowali wyciągnąć Remusa do Zakazanego Lasu. To był najbardziej problematyczny moment całej nocnej eskapady. Musieli z Rogaczem bardzo uważać, żeby wilkołak nie uciekł im i nie pognał w drugą stronę. Obaj otoczyli go i przepychając go, i warcząc na niego skierowali się we właściwą stronę. Starał się nie być brutalny, ale parę razy musiał mocno naskoczyć na przyjaciela, żeby im nie uciekł. Widział, że Rogacz też parę razy naparł na niego swoim olbrzymim porożem. W Zakazanym Lesie jego nozdrza uderzyła mieszanina setek zapachów. Starał się złapać jakiś trop i skierować w tamtym kierunku. Wiedział, że Remus w swojej zwierzęcej postaci nie kontroluje siebie i nie wie kim są, ale jak zawsze miał wrażenie, że teraz stał się nieco potulniejszy i bardziej posłuszny. W czwórkę ruszyli na nocną eksploatację terenu.

Wycieczkę zakończyli, gdy księżyc zaczął powoli schodzić w dół. Musieli uważać by zdążyć zaprowadzić Remusa z powrotem do Chaty nim, skończy się pełnia, a było to jeszcze trudniejsze zadanie niż skierowanie go do Zakazanego Lasu. Po wielu próbach i walkach w końcu im się to udało. Gdy tylko słońce pojawiło się na horyzoncie, wilkołak zaczął się przeobrażać i coraz bardziej przypominać ich przyjaciela. Towarzyszyły temu straszne odgłosy. Rzadko kiedy zostawali z nim do tego momentu, bo jego cierpienie było tak przerażające, że nie potrafili na to patrzeć. Gdy tylko cały proces się zaczął odwrócił wzrok i zaczął obwąchiwać kąt pomieszczenia.

– Pieprzony Fenrir! – dosłyszał cichy szept.

Teraz był pewien, że Remus już wrócił. Odwrócił się w jego stronę i trącił pyskiem jego ramię. Remus był cholernie obolały, ale dał im znak, że mogą już iść. Czym prędzej opuścili Wrzeszczącą Chatę, nie chcąc się natknąć na Pomfrey, która pewnie lada chwila przybiegnie opatrzeć rany Lupina.

***

– Czytaliście najnowszego Proroka?! – tuż obok niej usiadła Rose, rzucają w jej talerz z owsianką gazetę. Mleko rozbryzgało się plamiąc wszystko dookoła. Starła dłonią krople z twarzy i wyjęła mokrą gazetę z miski. Rzuciła zaklęcie osuszające i otworzyła gazetę. Alicja wyrwała jej pismo z ręki i szybko przekartkowała kilka stron i zaczęła czytać na głos:

„ŚMIERCIOŻERCY ZNÓW ATAKUJĄ

W nocy z 28/29 listopada w miejscowości Timperley na południowy zachód od Manchesteru doszło do ataku na grupę mugoli. Jeden z nich został trafiony śmiertelnym zaklęciem, a trójka z ciężkimi obrażeniami trafiła do szpitala św Munga. Wszystkim obecnym nieczarodziejom pracownicy Ministerstwa zmodyfikowali pamięć. Nad miejscem zdarzenia unosił się Mroczny Znak – szmaragdowo zielona czaszka, z której głębi wypełza wąż.

Jak mówią świadkowie, nagle pojawiło się kilka zakapturzonych postaci, którzy zaczęli atakować przechodniów.

Zrobiło się spore zamieszanie, mugole krzyczeli i biegali dookoła przerażeni. Jeden z nich oberwał jakimś zaklęciem, bo padł bezruchu na ziemię – relacjonował nam Benjamin McKinley, jeden z pierwszych czarodziejów na miejscu zdarzenia.

Dobrze, że w pobliżu był ten gruby auror, bo kto wie do czego mogłoby dojść, gdyby nie on i wezwane przez niego posiłki. Chwała Merlinowi, że akurat tutaj przebywał – dodała nasza czytelniczka, która chciała zachować anonimowość.

Jak udało się dowiedzieć naszej reporterce wspomniany auror to Jeffrey Graham, jednak Ministerstwo milczy co do jego udziału w sprawie i co do podjętego śledztwa.

Czy społeczność ma się czego bać?”

– Nie wierzę, który to już atak w tym miesiącu? – rzucił chwilę po wysłuchani artykułu James.

– Chyba drugi – odpowiedział mu Syriusz i odstawił na bok talerz pełen jajecznicy – jakoś straciłem apetyt.

Przez chwilę przy ich stoliku panowała ożywiona dyskusja dotycząca Voldemorta i Śmierciożerców. Nawet Lily i Remus nie zwracali reszcie uwagi, że zachowują się dość głośno. Nie tylko Gryfoni przejęli się rewelacjami płynącymi z Proroka Codziennego, bo w całej Sali słychać było podniesione głosy i gorączkowe zgłębianie tematu.

– A co ty o tym sądzisz, Nel? – pytanie skierowane do niej przez Jamesa zbiło ją z pantałyku.

– yyy… – chwyciła za szklankę z sokiem dyniowym i upiła łyk chcąc dać sobie czas. Kim do cholery są ci śmieciożercy i ten cały Voldetort? – To naprawdę straszne. Współczuję tym ludziom. Nie mogę pojąć, że zaatakowali niewinnych ludzi.

– Nel, z choinki się urwałaś? Przecież to poplecznicy Voldemorta – Ro zamachała jej ręką przed oczami. – Oni nie myślą o innych, chcąc pozbyć się mugoli.

– Nie rozumiem? To kim są ci cali śmieciożercy? – stwierdziła, że nie będzie dalej zgadywać o co chodzi i zadała pytanie wprost. Wszyscy w tym momencie spojrzeli na nią dziwnie.

– Śmierciożercy. To poplecznicy Voldemorta – Remus zaczął jej powoli tłumaczyć, a potem zawiesił na chwilę głos i spojrzał na nią uważnie. – Słyszałaś kiedyś coś o nim?

– Nie sądzę… – pokręciła przecząco głową. W tej chwili pożałowała, że nie próbowała udawać, że wie o co chodzi. Trzeba było później napisać do Marcina, albo zapytać się dyrektora.

– Gdzieś ty się uchowała co? – Mia szturchnęła ją delikatnie w ramię.

– Czego oni was uczą w tej Ameryce? – Ro walnęła się otwartą ręką w czoło.

– Voldemort to jeden z najokrutniejszych czarodziejów tego świata – tylko Lily zachowała powagę. Przesunęła się do niej bliżej i zaczęła jej powoli wyjaśniać o co chodzi.

***

– Czekoladowe żaby! – gdy tylko przeszła przez przejście, kamienny gargulec od razu wrócił na swoje miejsce. Ściągnęła z siebie pelerynę niewidkę i wspięła spiralnymi schodami na górę. Zapukała cicho w masywne drzwi, a gdy dłuższy czas nie uzyskała żadnej odpowiedzi postanowiła przez nie przejść.

Profesor Dumbledore wyglądał jakby drzemał w fotelu. Przez chwilę zastanawiała się czy się nie wycofać, czy może nie pomyliła dnia ani godziny, bo nigdy wcześniej nie widziała, żeby ten człowiek spał, a już na pewno, żeby nie usłyszał jej wejścia. Czasami miała wręcz wrażenie, że ma on oczy dookoła głowy i uszy nastawione na nawet najcichsze dźwięki. Przestąpiła z nogi na nogę i stwierdziła, że rozejrzy się trochę po gabinecie. W wielki, oszklonych gablotach znajdowały się całe masy grubych woluminów. Części z tytułów Aniela nie potrafiła nawet odczytać, była tam taka mnogość języków i wielu magicznych znaków. Zaczęła się nawet zastanawiać czy sam Dumbledore kiedyś je przeczytał. Podeszła po cichu do żerdzi, na której siedział Fawkes. Jak to często bywało, gdy tu przychodziła spał z dziobem wkulonym w zagłębie skrzydła. Wyciągnęła rękę by dotknąć, ale bała się, że go obudzi i szybko oparła się pokusie. Spojrzała jeszcze raz w stronę biurka dyrektora, ale ten dalej spał, więc po cichu przeszła do kolejnej gabloty, której drzwiczki pozostawały otwarte. Były tam przeróżne przedmioty. Od starodawnych binokularów, po pióra różnych gatunków ptaków, dziwnie poskręcane złote przedmioty i magiczne lunety. Stała tam też kamienna misa, której brzegi ozdobione były pięknymi kamieniami i magicznymi runami. Czuła jak bije od niej jakaś dziwna moc, chciała jej dotknąć. Wyciągnęła rękę i w tym samym momencie usłyszała trzask zamykanych drzwiczek. Szybko odskoczyła przerażona.

– Na to przyjdzie jeszcze czas – usłyszała głos dyrektora.

– Ale… ale jak to? Skąd pan wiedział? – Aniela ledwo wydukała przerażona. – Przecież pan spał…

– To jedna z dwóch najważniejszych zasad czarodzieja: miej oczy dookoła głowy.

– A druga? – Weles spojrzała na niego nieco skonsternowana. Gdy przez chwilę nie odpowiadał, ponowiła pytanie – jak brzmi druga zasada?

– Zawsze dobrze pilnuj swojej różdżki. – Dopiero teraz zobaczyła, że mężczyzna trzyma w swoich dłoniach jej różdżkę. Pomacała się po tylnej kieszeni spodni i już otwierała usta by o coś zapytać, ale wtedy Dumbledore podniósł się z krzesła i ruszył w jej stronę. – Musisz się jeszcze wiele nauczyć, ale od tego tu jesteśmy.

Kolejne kilkadziesiąt minut upłynęło im na zgłębianiu podstaw obrony przed czarną magią. Dyrektor wtedy, gdy nic mu nie wypadało spędzał z nią dwa dni w tygodniu na szkoleniu jej umiejętności magicznych. Jeden dzień przeznaczali zawsze na zajęcia z obrony przed czarną magią, drugi na zgłębianie tajników transmutacji. To co najbardziej podobało jej się w tych zajęciach to to, że najpierw długo rozmawiali, profesor zawsze na początku mówił jej czym się będą zajmować, a potem obrazowo starał się opowiedzieć skąd wzięło się dane zaklęcie, wypytywał jej o jej przypuszczenia co do jego zastosowania. Bardzo wiele wynosiła z tych zajęć. Może na początku trochę ją wkurzało to, że zamiast od razu przejść do konkretów on woli sobie pofilozofować, ale po kilku takich spotkaniach zrozumiała, że tak faktycznie jest jej łatwiej wszystko zrozumieć.

Dzisiejszy dzień poświęcili głównie zaklęciom ochronnym. Może nie rzucała ich jakoś wyśmienicie, ale była szczęśliwa, że potrafi wyczarować prostą tarczę. Dopiero teraz, podczas zajęć z Albusem Dumbledore’em dowiedziała się, że zaklęcie tarczy ma co najmniej dwie swoje odmiany, można wyczarować tarczę, która będzie chroniła przed urokami i zaklęciami rzucanymi w naszą stronę jak i barierę ochronną, która z kolei odbija od siebie walczących i uniemożliwia atak. Mimo, że są one do siebie bardzo podobne, to różnią się nieznacznie ruchem ręki.

– Panie dyrektorze, czy… czy ja mogę o coś zapytać? – Gdy zrobili sobie chwilę przerwy pomiędzy ćwiczeniem zaklęć Aniela postanowiła zdobyć się na odwagę i wypytać Albusa o to, czego dowiedziała się wczorajszego ranka. Gdy dyrektor skinął jej delikatnie głową przeszła do zadawania pytań. – Bo widzi pan, wczoraj w Proroku ukazał się artykuł o jakimś ataku… Padły tam dwie nazwy Voldemort i Śmierciożercy… Kto to właściwie jest?

– Tak, chyba najwyższa pora byś dowiedziała się trochę więcej… – Albus podrapał się w zamyśleniu po długiej brodzie i usiadł za swoim biurkiem. Skinął jej ręką, więc i ona odsunęła krzesła i zrobiła to samo. Oparła ręce o blat biurka i patrzyła jak dyrektor zbiera myśli. – Widzisz Anielo, magia jest bardzo piękna i znacznie ułatwia życie nam, czarodziejom. Nie musimy tak jak zwykli ludzie przejmować się sprzątaniem, praniem czy martwić o transport. Do tych celów używamy magii. Oczywiście te zastosowania, które wymieniłem nie są jedynymi. Możemy łatwo stworzyć coś z niczego, hodować niespotykane rośliny czy opiekować się wyjątkowymi stworzeniami. Ale…

– Ale? – Gdy Dumbledore zawiesił głos i przez dłuższą chwilę nie kontynuował zdania, zniecierpliwiona dziewczyna wtrąciła się w rozmowie. Mężczyzna splótł palce na wysokości brody i delikatnie odchrząknął.

– Ale niestety, niemal od momentu jej powstawania, który nawet nie wiemy dokładnie kiedy miał miejsce, pojawiali się ludzie, którzy za bardzo chcieli używać jej do swoich celów. Często złych i niebezpiecznych. Kiedy jeden człowiek za bardzo pragnie być lepszym od innych i za bardzo chce przejąć nad nimi władze, zaczyna zatracać swoje ja i swoją dobroć i za bardzo wykorzystuje magię na swój własny użytek. Z profesorem Binnsem z pewnością uczyłaś się o kilku takich sytuacjach i postaciach. Emeryk Zły, Morgana le Fay, Ekrizdis, Grindelwald  – Dumbledore zaczął wymieniać różne postacie, z których część kojarzyła z kursu historii magii, jednak przy tym ostatnim wyraźnie się zawahał. Może tylko jej się wydawało, ale wyraźnie posmutniał wypowiadając to imię i głos mu na chwilę zadrżał. Szybko jednak wrócił do swojej normalnej opanowanej postawy i zaczął mówić dalej – i wreszcie Tom, to znaczy Lord Voldemort. To o nim chcesz usłyszeć, prawda?

– Tak – Aniela skinęła delikatnie głową i oparła łokcie o blat biurka.

– Więc… Tom był takim samym chłopcem jak wszyscy, niektórzy mówili, że jest wybitny. Pewnie coś w tym było. Na pewno zdecydowanie wyróżniał się na tle innych uczniów, ale czy chodziło tutaj o jego umiejętności jako czarodzieja, czy już wtedy przemawiało przez to zainteresowanie czarną magią, nie jestem w stanie określić. Od zawsze wykazywał w tym kierunku pewne, hmmm… skłonności. Ale do rzeczy ­– Dumbledore poprawił zsuwające mu się na nos okulary – Już w szkole zaczął gromadzić wokół siebie uczniów, z którymi nie zawsze przestrzegał wszystkich punktów regulaminu. Jednak zaraz po jej ukończeniu, jego sercem zawładnęła chęć szerzenia zła i zdobycia władzy. Stał się jednym z najpotężniejszych czarnoksiężników jakich widział świat. Zgromadził wokół siebie grupę czarodziejów, którzy razem z nim szerzą zło.

– Ale… Dlaczego atakują niewinnych? – Aniela siedziała z szeroko otwartymi oczami. – Dlaczego atakują ludzi, którzy nie są czarodziejami. Przecież… w tym artykule… tam było napisane, że oni tak po prostu zaatakowali niewinnych mugoli. Oni przecież nawet nie mieli jak się bronić!

– Niestety to jest jedno z głównych obszarów działań Voldemorta. Dla nich mugole tylko niszczą świat i nie są godni chodzić po świecie. Jedyni prawdziwi czarodzieje to ci o czystym statusie krwi. Voldemort chce pozbyć się wszystkich innych i nie spocznie dopóki tego nie zrobi. – Dyrektor wstał i podszedł do myślodsiewni. Aniela odchyliła się na krześle i podążyła za nim wzrokiem. – Ale myślę, że jeśli chodzi o Voldemorta i czarną magię to na dzisiaj wystarczy ci informacji. Teraz chciałbym wyjaśnić ci coś innego.

Profesor, jak to miał w zwyczaju w takich chwilach zawiesił na chwilę głos, próbując zebrać myśli. Dziewczyna spojrzała na niego wyczekująco. Próbowała odczytać coś z jego twarzy, ale była ona nieodgadniona. Nie miała bladego pojęcia, co też mężczyzna może mieć na myśli. Po krótkiej chwili Dumbledore znów zabrał głos.

– Otóż… w zależności od panującego tam folkloru i obecnych na tych terenach wyznań miejscowa ludność różnie nazywa to miejsce. Dla jednych jest to grota inni wolą określenie jama, jeszcze inni twierdzą, że to wzgórze, ale... – dyrektor odchrząknął, Fawkes wydał przyjemny dla ucha dźwięk, a ona na chwilę zamarła. Czuła, że to co zaraz usłyszy może odmienić jej życie – ale jedno jest pewne, Strażnica Myśli pomoże nam rozwiązać tajemnicę nabycia przez ciebie magicznych umiejętności.

***

Moi najdrożsi adepci Magii!

Chciałabym Was z głębi serca przeprosić za tak długi czas oczekiwania, mam nadzieję, że ktoś jeszcze został ze mną w zamku Hogwart. Chciałabym powiedzieć, że się poprawię i w ogóle, ale niestety, do końca czerwca nie ma na to nawet najmniejszych szans. Ta notka też miała wyglądać zupełnie inaczej, miała się skończyć później, ale niestety, zabrakło mi czasu na jej sumienne dokończenie, ostatni fragment dopisywałam dosłownie przed chwilą, żeby po prostu nie trzymać Was jeszcze dłużej w oczekiwaniu. Potraktujmy to więc jako część I.

Chyba to jest moment by wyjaśnić co się ze mną dzieje i czemu tak wyszło. Otóż… nałożyło mi się na siebie bardzo, bardzo, bardzo wiele spraw. Dwa kierunki studiów (oba dziennie), praca nad dopisaniem kilku literek przed nazwiskiem i praca spowodowały, że ostatnio w domu jestem tylko gościem, nie mam czasu porządnie pomyśleć, a co dopiero cokolwiek napisać. Na Merlina, przydałby mi się zmieniacz czasu, ale niestety nie jestem Hermioną.

Wybaczcie mi i trzymajcie się bardzo cieplutko, w te zimne majowe wieczory!

Ślę uściski,
Panna Czarownica.