Rozdział 11

Pamięta ten wieczór na Pokątnej, który spędziła z Marcinem na kilka dni przed jej pierwszą podróżą do Hogwartu. Widziała, że mężczyzna zbierał się do przeprowadzenia z nią rozmowy, czuła wtedy, że chce jej powiedzieć coś ważnego i zbiera w sobie odwagę. Dokładnie pamiętała jakich słów wtedy użył: „Magia to nie tylko robienie czegoś z niczego, to nie tylko zabawa w dobrą wróżkę i ułatwianie sobie życia. Magia to coś więcej… I pamiętaj, że za tym nie zawsze kryją się szlachetne czyny. Zostałaś obdarzona niezwykłą mocą, więc proszę cię o jedno, korzystaj z niej mądrze i dobrze.” Wtedy zaśmiała się na jego słowa i chciała zmienić temat, zaczęła znów wypytywać go o szkołę, ale on nie dawał się tak łatwo zbyć. Spojrzał na nią i powiedział, że w świecie czarodziejów źle się dzieje, i jest mnóstwo ludzi, którzy swoje umiejętności chcą wykorzystać do szerzenia zła. Powiedział też, że dopóki są w szkole, to są bezpieczni, ale żeby mimo wszystko uważała na siebie. I żeby nie mówiła Zofii o ich rozmowie. Wtedy w ogóle nie wiedziała o co mu chodzi.

Na własnej skórze przekonała się o tym wczorajszego popołudnia. Już teraz była pewna, że tamte wydarzenia na zawsze zapadną jej w pamięci. Mimo że wszystko to działo się zaledwie parę godzin temu, to teraz miała wrażenie, jakby to wydarzyło się całe wieki temu. Przez te wszystkie zdarzenia niemal też zapomniała o miłych chwilach, które spędziła tego popołudnia w Hogsmeade. Wspomnienia o nich docierały do niej jakby przez mgłę, wszystkie wspaniałe rzeczy jakie miała wtedy okazję zobaczyć i cudowne chwile, których doświadczyła z koleżankami teraz zdawały się nie mieć miejsca. Gdyby nie to, że w kufrze koło jej łóżka spoczywała siatka z zakupami z Miodowego Królestwa, to zastanawiałaby się czy to nie był przypadkiem sen.

Ciągle miała przed oczami twarz tego przerażonego chłopaka, który nie miał przecież więcej niż trzynaście lat, ciągle w uszach słyszała odgłosy rozbrzmiewających zewsząd formuł zaklęć i widziała kolorowe promienie wylatujące z kilkunastu różdżek i niczym fajerwerki rozświetlające ciemne niebo. Cały czas, niczym natrętny robaczek, przed jej oczy powracał widok odrzuconego na kilka metrów Remusa, którego bezwładne ciało uderzało w drzewo. I ten okropny krzyk przerażenia, który wydobył się z kliku gardeł na raz. Potrząsnęła kilka razy głową chcąc odegnać natrętne myśli, jednak to wcale nie pomagało. 

Głupio było jej tak myśleć, bo w końcu Remus naprawdę solidnie oberwał, ale gdyby nie jego poświęcenie kto wie, jakby to wszystko się zakończyło. A tak ich krzyk spowodował zbiegnięcie się innych czarodziejów, w tym profesor McGonagall i profesora Flitwicka. To oni szybko zajęli się Lupinem i mu pomogli. To dzięki nim udało się złapać kilka osób, które brały udział w tym fatalnym incydencie. Co prawda większość skorzystała z chwilowego braku koncentracji jej i pozostałych Gryfonów, i po prostu uciekła, ale mimo wszystko czworo uczniów zostało złapanych. Flitwick rzucił na nich jakieś zaklęcie, którego Aniela nie znała, a które oplotło ich niewidzialną liną i nie pozwoliło się oddalić, a McGonagall w tym czasie oceniła stan Remusa, wydała kilka poleceń innym osobom, a potem wykonała skomplikowany ruch różdżką, z której końca wyleciał srebrzystobiały cień, który przybrał kształt kota i szybko pomknął w stronę zamku. Niemal w jednej chwili kazała im też udać się od razu do gabinetu dyrektora i zajęła się przetransportowaniem chłopaka do Hogwartu, a profesor Flitwick zajął się dostarczeniem tam złapanych i przewiązanych magiczną liną uczniów.

Podróż z Hogsmeade do zamku Hogwart była jedną z najgorszych w jej życiu. Nikt się do nikogo nie odzywał, każdy szedł pogrążony w swoich myślach. Trójka Huncwotów szła na samym początku i nadawała szaleńcze tempo, tak że one musiały niemal za nimi biec. Pamięta też, że całą drogę paliło ją straszne poczucie winy, bo to w końcu w jej obronie Remus rzucił się lekkomyślnie, a ona mimo że wcale go o to nie prosiła czuła się winna temu, że był w fatalnym stanie. Miała też wrażenie, że Łapa i Rogacz parę razy rzucili w jej stronę wkurzone spojrzenie, ale teraz, gdy to wspomnienie nachalnie powracało w jej myślach, nie była tego już taka pewna i wydawało jej się, że to raczej ona sama sobie je wytworzyła, czując się źle z całą tą sytuacją. 

Gdy dotarli do zamku całą szóstką rzucili się pędem po schodach i dopadli do gabinetu dyrektora, a ona niewiele myśląc od razu wypowiedziała hasło w stronę gargulca. Wtedy o tym nie pomyślała, ale teraz analizując to wszystko była na siebie trochę zła, bo raczej to rzadko spotykane, żeby uczniowie znali hasło do gabinetu Dumbledore’a i bała się, że chłopaki mogą zacząć coś podejrzewać. Z drugiej strony chyba wtedy zastanawianie się kto, i skąd zna hasło nie było dla nich najważniejsze, więc istniał cień szansy, że nawet tego nie zauważyli i myliła się w tej kwestii. W gabinecie dyrektora, który zdążyła dość dobrze poznać przez ostatnie miesiące, byli pierwsi. 

– Dostałem od profesor McGonagall patronusa z informacją o całym zajściu – Dumbledore powitał ich,  pyzglądając im się uważnie zza swoich okularów-połówek. Aniela domyśliła się, że patronus to ta zwierzokształtna mgła, którą wyczarowała McGonagall. – Poczekamy jeszcze chwilę na opiekunów wszystkich domów.

Znowu próbowała odegnać od siebie myśli, ale teraz w jej wyobraźni powróciła scena, gdy całą grupą siedzieli w milczeniu oczekując na przybycie innych. Nie pamięta dokładnie skąd wzięły się krzesła, na których posłusznie usiedli. Pewnie to Dumbledore je wyczarował, ale to nie było istotne. Nie była też pewna ile czasu tam czekali. Pewnie było to kilka, może kilkanaście minut, ale nikt z nich nie śmiał się wówczas odezwać. Co prawda, któryś z Huncwotów na wstępie rzucił pytanie o stan Remusa, ale dyrektor odrzekł, że nie wie za wiele, jednak chłopak na pewno z tego wyjdzie. Dumbledore potem cały czas milczał notując coś na pergaminach rozłożonych przed nim na stole. Wtedy chyba nawet była na niego wkurzona, że nie chce im powiedzieć co z Remusem, tylko zbywa ich jakimiś frazesami, że o nic ich nie pyta, i że jest tak cholernie spokojny.

Po jakimś czasie usłyszeli stukot kilku par stóp, które wspinały się po schodach. Przypomniała sobie, że wszyscy się wówczas odwrócili, a chłopaki podnieśli się nawet z krzeseł, ale Dumbledore wykonał jeden ruch ręką, a oni od razu usiedli ponownie. Do gabinetu wkroczyli nauczyciele, którzy pojawili się wtedy na miejscu zdarzenia, a za nimi posępnie wlekło się czworo uczniów, którzy ciągle związani byli niewidzialną liną i mieli zarzucone na twarz kaptury. Starała się teraz dokładnie odtworzyć w głowie rozmowę jaka wtedy miała miejsce. 

­– Dyrektorze, to ci których udało nam się złapać – profesor McGonagall spojrzała na dyrektora, a potem chyba dostrzegając jakiś znak z jego strony cicho wyszeptała zaklęcie i niewidzialne liny, które ich oplatały zniknęły, a zaciągnięte kaptury spadły im z twarzy. Każdy spróbował zasłonić się rękawem szaty, ale nic to nie dało. Pamięta, że widząc ich twarze odetchnęła z ulgą. 

– Ernie, Helen, David i Jacob, usiądźcie. – Dumbledore wypowiedział imiona uczniów, a ona rozpoznała z nich tylko Erniego McCorney’a, Puchona z ich roku. – Proszę, opowiedzcie mi co się wydarzyło. – James, Syriusz i dziewczyny od razu zaczęły się przekrzykiwać, ale dyrektor ponownie uciszył ich ruchem ręki, wyraźnie dając im do zrozumienia, że chce najpierw usłyszeć wersję pojmanych uczniów. Tamci jednak milczeli wpatrując się w podłogę. Chwilę potem do gabinetu wpadła zdyszana profesor Sprout w podomce i profesor Slughorn.

– Ernie! Co to ma znaczyć? – Opiekunka Hufflepuffa stanęła jak wryta widząc jednego ze swoich podopiecznych.

– Helen?! Jacob?! David?! – również Slughorn nie krył zdumienia i wściekłości widząc w gabinecie uczniów swojego domu. – Dumbledore, co to wszystko ma znaczyć? O co tu chodzi. 

– Horacy, Pomono, uspokójcie się proszę – Albus uśmiechnął się do nich przyjaźni i wyczarował kolejne krzesła, tym razem po swojej stronie. – Może zechcecie usiąść i wysłuchać co mają nam do powiedzenia? 

– Spokojnie? Wzywasz nas niemal w środku nocy, więzisz moich uczniów i każesz być spokojny? – Nela nigdy wcześniej nie widziała, żeby opiekun Slytherinu był tak wściekły. – Wyjaśnij mi natychmiast co to wszystko ma znaczyć!

– Horacy, proszę cię. Zaraz się wszystkiego dowiemy. – Dumbledore był jak zwykle spokojny. Przeszedł się powoli po gabinecie, chyba dając wszystkim czas na zebranie myśli i ochłonięcie. Slughorn, Sprout i Flitwick usiedli na wyczarowanych przez niego krzesłach, tylko profesor McGonagall stała wyprostowana, z ustami zaciśniętymi w wąską linię i pilnowała uczniów – Na  czym to skończyliśmy? Ach, już wiem… Rozumiem, że nie chcecie nic powiedzieć na ten temat, w takim razie mam nadzieję, że wybaczycie mi, że poproszę o przedstawienie sytuacji waszych kolegów.

– Profesorze, co z Remusem? – Syriusz już dłużej nie wytrzymał i wstał gwałtownie przewracając przy tym krzesło. Nel pamięta, że była mu za to wdzięczna, bo pewnie za chwilę sama by o to zapytała. To oczekiwanie na informacje o chłopaku było okropne i ciągle paliło ją poczucie winy. 

– Wszystko w porządku, jest w skrzydle szpitalnym, bo mocno oberwał, ale pani Pomfrey przez noc postawi go na nogi. ­– McGonagall odpowiedział na zadane przez Syriusza pytanie, widać było, że ją ta informacja także uspokajała, ale na jej twarzy dalej można było zauważyć wyraz wściekłości.

– Lily, czy mogłabyś opowiedzieć nam co się wydarzyło? – Dumbledore zwrócił się do niej, a gdy ona kiwnęła głową, przeszedł dookoła biurka i usiadł na swoim fotelu. 

Evans podniosła się z krzesła i zaczęła przedstawiać całą historię od momentu, gdy wyszli z Pubu pod Trzema Miotłami, aż do chwili, gdy znaleźli się w gabinecie dyrektora. W kilku miejscach głos jej się załamał, a złapani uczniowie prychali wtedy z wściekłością. Czasami Syriusz, Peter, James czy któraś z nich dorzucała kilka słów od siebie, a tamci w dalszym ciągu milczeli. Dumbledore chciał poznać również ich zdanie na ten temat, ale ani Ślizgoni, ani Puchon nie odezwali się słowem przez cały pobyt w gabinecie. 

– Myślę, że zawieszenie w prawach ucznia to za mała kara – z rozmyślań wyrwał ją głos Lily, która usiadła na jednym z podniszczonych foteli i podciągnęła nogi pod brodę. 

– Oprócz tego dostali jeszcze szlaban… – Nel poprawiła się na siedzeniu i spojrzała na rudowłosą, która głośno prychnęła. – I stracili dużo punktów…

– Proszę cię… Wiesz ile razy w życiu Huncwoci mieli szlaban? Chyba z milion. – Aniela spojrzała na nią zaskoczona, wiedziała, że Evans mocno nie doszacowała tej liczby ale słuchała dalej uważnie. – Myślisz, że to coś zmieniło w ich zachowaniu?! Nic. Totalnie nic. 

– No a punkty?

– Punkty? Nie są aż takie ważne, okej fajnie wygrać w Pucharze Domów, ale na to pracujemy wspólnie. Raz ktoś traci raz zyskuje, a myślę, że na ludziach takich jak oni nie zrobi to wrażenia. – Teraz Evans zaczęła się jej uważnie przyglądać, co sprawiło, że poczuła się bardzo nieswojo. Wysunęła oskarżycielsko palec w jej stronę i rzuciła – cholera Nel, czy ty próbujesz ich usprawiedliwić?

– Ja?! Skądże, jestem tak samo wściekła jak ty, ale nie wiem co innego Dumbledore mógł zrobić – Słowa Lily uderzyły w nią i poczuła się bardzo nieprzyjemnie. Szczelniej owinęła się kocem.

– Jak to co? Wyrzucić, zabrać różdżki – Evans zaczęła głośno wyliczać na palcach, a kilka zaciekawionych głów odwróciło się w ich stronę, więc kontynuowała nieco ciszej – dać dożywotni zakaz uprawiania magii, cokolwiek!

– I co myślisz, że wyrzucenie ze szkoły albo zabranie różdżek coś by zmieniło? – Teraz to Weles powiedziała te słowa nieco zbyt głośno, ale szybko się zreflektowała. – Otóż nie! Zamiast męczyć ludzi w szkole, dorwaliby kogoś poza nią. A różdżki? Kupiliby nowe!

– No ale są przecież prawa, które zabraniają używania niepełnoletnim czarodziejom magii poza szkołą… – Lily straciła nieco pewności siebie, ale dalej próbowała coś wymyślić. 

– Na pewno jakoś by to obeszli. – Weles przysunęła się teraz do Lily i powiedziała cicho w jej stronę – Wydaje mi się, że dyrektor wie co robi. Kara im się zdecydowanie należy, zwłaszcza po tym jak potraktowali Remusa i tego chłopaka, ale… Myślę, że tak przynajmniej będzie miał na nich oko i może to coś zmieni. 

Na chwilę zapadła między nimi cisza. Lily zdawała się rozważać jej słowa, a ona sama ze zdenerwowania znów zaczęła zaplatać blond warkocza. 

– Może masz rację… W końcu nikomu nie stało się nic bardzo poważnego, a tak Dumbledore faktycznie będzie mógł ich obserwować – Lily uśmiechnęła się do niej delikatnie. – Ale wiesz, żałuję tylko, że złapali jedynie ich czwórkę. 

– Hmm? – Nel postawiła stopy na podłodze i poprawiła się na fotelu. 

– No wiesz… Jak przyszliśmy to było ich tam więcej, pewnie z osiem może nawet dziesięć osób. – Lily spojrzała na nią wyczekująco, ale Aniela postanowiła nie dać po sobie poznać, że wie dokąd zmierza ta rozmowa. ­– Gadałam wczoraj jeszcze z dziewczynami i im też nie udało się nikogo rozpoznać, a tobie?

– Mi? 

– No wiesz… czy może poznałaś kogoś z tych uczniów. Och nie patrz na mnie z takim zdziwieniem – Lily zaśmiała się do niej serdecznie, i klepnęła ją delikatnie ręką. – Wiem, że Dumbledore nas o to pytał, ale może wiesz, coś sobie przypomniałaś. Ja próbowałam, ale oni wszyscy byli dla mnie identyczni pod tymi kapturami. 

– Nie! – zaprzeczyła gwałtownie. – To znaczy, eee…. No też nikogo nie rozpoznałam. 

– Och szkoda. – Lily rzuciła smutno po czym otworzyła książkę i zaczęła ją czytać. 

– Tak… szkoda… – Nel nienawidziła kłamać i już dawno nie czuła się tak okropnie musząc to robić. Tym bardziej, że dalej nie wiedziała czy robi dobrze kryjąc ją.

***

W ich dormitorium panował ogólny rozgardiasz, do balu zostały jeszcze około trzy godziny, ale tyle dziewczyn na jedną łazienkę to zawsze była mieszanka wybuchowa. Nawet Aniela, która ma dosyć labilne podejście do mody, strojenia się i tak dalej, dała się ponieść podekscytowaniu. 

– Cholera! Gdzie są moje rajstopy! – To Rose biegała po całym pokoju w samych majtkach i koszulce próbując skompletować wszystkie części swojej garderoby.

– Alicja, wyłaź już z tej łazienki – Lily od dobrych trzech minut stała pod drzwiami toalety i próbowała się do niej dostać. Aniela zaśmiała się, bo widziała że tamta jest już na skraju wytrzymałości. Nie było to dobre posunięcie, bo oberwała za to Aquamenti. 

– To prysznic mam już za sobą… - rzuciła przekornie w stronę Evans i otarła rękawem twarz z wody.

– Rajstopy! Ktoś widział rajstopy?

– Alicja, bo zaraz nie wytrzymam! - W tym samym momencie drzwi od toalety otworzyły się i wyszła z nich Alicja z ręcznikiem na głowie. 

– Wreszcie! – Lily wywróciła oczami i z trzaskiem zamknęła za sobą drzwi do pomieszczenia. 

Weles stwierdziła, że taki gwar nie jest jej potrzebny do szczęścia i postanowiła taktycznie ulotnić się z pokoju, nim wściekła Evans jeszcze raz rzuci w nią jakimś zaklęciem. Zeszła po schodach do dormitorium i uważnie rozejrzała się po pomieszczeniu. Teraz przeważała tam męska część ich domu. Kilkoro uczniów grało w eksplodującego durnia. Na fotelach pod kominkiem siedziała jakaś grupka przyjaciół, kilka osób zawzięcie dyskutowało o czymś pod tablicą ogłoszeń.

– Aniela, cześć! – To Benio Fenwick pomachał do niej radośnie znad partyjki szachów czarodziejów, którą rozgrywał właśnie z jakimś chłopakiem. – Nie szykujesz się na bal?

– Nie, mam jeszcze trochę czasu. – Aniela odmachała mu i oblała się rumieńcem. 

– Ale widzimy się?

– Jasne!

Chciała podejść do parapetu przy jednym z okien i popodziwiać Hogwarckie błonia, jednak nim zdążyła tam dojść, wyprzedziła ją jakaś para. Rozejrzała się dokładniej i zobaczyła, że na jednym z foteli siedzi samotnie Remus Lupin i jak zawsze czyta jakąś książkę. Wzięła głęboki oddech i ruszyła w jego stronę.

– Remusie…– jej ściśnięte gardło sprawiło, że zamiast słów wydobył się z niego tylko jakiś niemiarowy szmer. Przełknęła ślinę i spróbowała jeszcze raz. – Remusie?

– Tak…? – Tym razem podziałało i chłopak podniósł głowę w jej stronę. Gdy zobaczył kto do niego mówi, rzucił smętnie – A to ty…

– Mogę się przysiąść? – Chłopak kiwnął jej głową i zgarnął swoje rzeczy ze stolika, a ona usiadła na jego brzegu. – Jak się czujesz?

– Dziękuję, nic mi nie jest. – Rzucił do niej sucho i wyprostował się, ale twarz wykrzywił mu grymas bólu. – No dobra… Bywało lepiej, ale czuję się całkiem nieźle. 

– To dobrze – uśmiechnęła się delikatnie w jego stronę i między nimi zapanowała niezręczna cisza. 

– Chyba już pójdę – chłopak zaczął podnosić się z fotela, ale Aniela złapała go za kolano.

– Zaczekaj… ja… Ja… – Remus spojrzał na nią z góry, ale posłusznie usiadł ponownie. Spuściła na sekundę wzrok by zebrać myśli. A potem wyrzuciła z prędkością karabinu maszynowego – Jachciałabymcięprzeprosić. 

– Co mówiłaś? Nic nie zrozumiałem. – Remus po raz pierwszy od dawna uśmiechnął się do niej ciepło, więc spróbowała jeszcze raz. 

– Chciałabym cię przeprosić. Chyba, źle cię oceniłam. 

– Daj spokój, nie masz za co mnie przepraszać. – Teraz to twarz chłopaka oblał delikatny rumieniec. Znowu chciał odejść, ale dziewczyna dalej trzymała rękę na jego kolanie.

– Och przepraszam… – Bąknęła i szybko cofnęła ją. 

– Nie musisz mnie ciągle przepraszać. – Remus ponownie się do niej uśmiechnął, co dodało jej trochę odwagi. 

– Przepraszam… Bo wiesz, ja myślałam, że jesteś zarozumiałym, przemądrzałym dupkiem…

– Eee… dzięki…

– Teraz już tak nie myślę. To znaczy, może dalej uważam, że jesteś nieco przemądrzały…

– Okej… – Remus był rozbawiony jej próbą wytłumaczenia się. 

– Nie no, nie o to mi chodzi. – Nel pacnęła się otwartą ręką w czoło. – Chyba się pogrążam…

– Nie, nie zwracaj uwagi. – Lupin rzucił nieco kąśliwie. 

– Bo chodzi mi o to, że… – Znowu zaczęła się plątać. Wzięła dwa szybkie oddechy i spróbowała jeszcze raz. – Ojej no… Od początku jesteś dla mnie szorstki i oschły i próbujesz mi udowodnić, że nic nie umiem. Okej, może nie jestem tak zdolna jak ty, czy Huncwoci czy nawet dziewczyny i potrzebuję tych lekcji, ale kurczę… To nie moja wina, że McGonagall zmusiła do tego akurat ciebie, ja jej o to nie prosiłam. 

– Ale… – Remus próbował jej przerwać. 

– Nie przerywaj mi proszę. No więc… Ja jej o to nie prosiłam. Uważam, że jesteś świetnym nauczycielem i naprawdę dużo się od ciebie nauczę, ale nie możemy ciągle na siebie warczeć, no! Cały czas mnie unikasz i wyzłośliwiasz się na mnie, jakbym ci co najmniej kota pobiła – zobaczyła, że chłopak kręci głową - Nie masz kota? No to nie wiem… psa, chomika, złotą rybkę. Cokolwiek. Po prostu zachowujesz się jakbym była złem ostatecznym. Naprawdę wydaje mi się, że jesteś fajnym chłopakiem i sporo mogę się od ciebie nauczyć, ale nie możemy się ciągle na siebie wyzłośliwiać. Jesteś bardzo mądry i chciałabym być tak mądra i zdolna jak ty – wzięła głęboki oddech.

– Wcale tak nie jest – Remus znów spróbował się wtrącić, ale Nela mu na to pozwoliła. 

– Jest, przecież nie jestem ślepa. Nie chodzi mi o to, żebyśmy nagle byli wielkimi kumplami, ale kurczę mógłbyś mnie chociaż tolerować. Jesteś naprawdę mega zdolny i bardzo za to cię podziwiam. Widzę jak w lot łapiesz wszystkie informacje i jak dużo wiesz. Mogłabym się wiele od ciebie nauczyć – znów wzięła głęboki oddech. – Wiem, że ja też nie byłam dla ciebie miła. Od początku miałam wrażenie, że razem z resztą Huncwotów próbujecie znaleźć na mnie przysłowiowego haka, ale chyba się myliłam. Wcale tacy nie jesteście. Przepraszam, że byłam dla ciebie oschła i złośliwa. 

– Nie masz mnie za co przepraszać – Remus znów uśmiechnął się do niej i chyba chciał chwycić ją za rękę, ale nie jest do końca pewna, bo szybko się rozmyślił i udał, że przeczesuje palcami włosy. 

– Mam. Przez te dwa miesiące byłam dla ciebie naprawdę okropna. Wydawało mi się, że wcale nie chcesz mi pomóc, a teraz widzę, że to nieprawda. Chciałam cię za to wszystko przeprosić i podziękować. Za wczoraj… – Wyciągnęła dłoń w jego kierunku – To jak wybaczysz mi? Zgoda między nami?

– Jasne, zgoda! – Uścisnął jej dłoń i potrząsnął nią. 

Potem przesiedzieli w pokoju wspólnym jeszcze kilkadziesiąt minut rozmawiając wesoło i wybuchając co i rusz śmiechem. Aniela nie zdawała sobie sprawy, że rozmowa z Remusem Lupinem może być dla niej tak przyjemna. Miała nadzieję, że to nie jest jednorazowe przełamanie lodów, tylko teraz ich stosunki faktycznie się ocieplą i poprawią, bo miała wrażenie, że on naprawdę jest sympatyczny i zabawny. Po tych kilkudziesięciu wspólnie spędzonych minutach zauważyła, że chłopak naprawdę pasuje do Huncwotów. Jest tak samo zabawny i inteligentny jak oni. Zdała sobie sprawę, że faktycznie od początku wyrobiła sobie błędne zdanie o nim i może być naprawdę interesujący. Z żalem zobaczyła, że do balu zostały niecałe dwie godziny więc pożegnała się z nim i wróciła do dormitorium dziewczyn, a Remus postanowił pójść zobaczyć, jak chłopakom idą przygotowania. 

Gdy weszła do pokoju był tam jeszcze większy nieład i chaos nim przed jej wyjściem. Zastanawiała się jak to jest w ogóle możliwe. Tym razem Ro szukała swoich gumek do włosów, a Alicja próbowała ułożyć włosy. Zalewana gradem pytań o różne przedmioty podeszła do swojego kufra i z cichym westchnieniem zaczęła po kolei kompletować swoją garderobę. Poprosiła jakiś czas temu Zosię, żeby ta przesłała jej jakąś z jej sukienek, którą będzie mogła założyć na bal. Dziewczyny mówiły jej, że będzie mogła sobie kupić coś w Hogsmeade, ale nie chciała ryzykować i wydawać galeonów. Co prawda, miała jeszcze spore oszczędności po rodzicach, ale wiedziała jak ciężko jest teraz w Polsce, i jak niekorzystny jest kurs galeona, więc wolała zaoszczędzić na ubraniach. Tym bardziej, że wiedziała, że sporo pieniędzy zostawi w Miodowym Królestwie i nie myliła się. Zosia oczywiście szybko przesłała jej paczkę, z króciutkim liścikiem, że ma nadzieję, że będzie jej się podobać, ale ona od tamtego czasu nawet nie otworzyła przesyłki. Domyślała się, że ciotka albo wysłała jej czarną sukienkę w kształcie litery A, albo kobaltową przed kolano, w końcu więcej, nadających się na bal, nie miała. Lubiła je, ale czuła uczucie zazdrości, gdy dziewczyny porozwieszały w pokoju swoje kreacje. Każda z nich była naprawdę magiczna, a ona odwlekała rozwieszenie swojej, do samego końca, bo co tu dużo kryć, czuła się między nimi trochę jak kopciuszek. Na łóżku rozłożyła komplet bielizny, rajstopy, czarne buty zapinane wokół kostki na lekkim obcasie i paczkę od Zofii. 

– Mia, widziałaś moje gumki do włosów?!

– I moje kolczyki?

– A moją torebkę?!

Mia była z nich wszystkich najspokojniejsza, dopiero teraz wróciła do dormitorium i przeszła obok dziewczyn, które zarzucały ją gradem pytań.

– Accio, gumki! – W jej stronę spod szafki pofrunęły czarne gumki, które od razu odrzuciła w stronę Ro.

– No tak! – Ro, klepnęła się otwartą ręką w czoło i złapała je w locie – Dzięki!

– Wam też mam pomóc? – spojrzała w stronę Evans i Johnson, które pokręciły przecząco głowami i usiadła na łóżku obok Anieli – Nie mów, że ty też dostałaś tego pierdzielca?

– Może trochę… – Weles się zarumieniła i opadła na łóżko obok Mii – Żałuj, że nie było cię tu jakąś godzinę temu. Lily prawie zabiła Alicję za siedzenie w łazience, a Ro zdążyła mi urządzić pokaz mody bieliźnianej na nadchodzący rok. 

– Aaa, czyli to co zawsze… – Clark zaśmiała się w odpowiedzi – Radzę ci skorzystać z okazji i zająć łazienkę, nim te wariatki zobaczą, że zostało im już tylko półtorej godziny. 

– Nie no, już wszystkie były, nie muszę się spieszyć. 

– O kochana, jak ty je słabo znasz… Ja już byłam w łazience perfektów, naprawdę posłuchaj rady bardziej doświadczonej koleżanki i szoruj do toalety. – Mia z poważną miną niemal wypchnęła ją z łózka. Miała co prawda delikatne podejrzenia, że to tylko próba pozbycia się jej i zapewnienia sobie kawałka wolnej przestrzeni, bo dziwnym trafem we wszystkich innych miejscach porozrzucane były rzeczy dziewcząt, ale wolała nie zastanawiać się nad tym dłużej. Zgarnęła swoją bieliznę i ręczniki, i szybko zniknęła za drzwiami. Ledwo zdążyła ściągnąć ubrania, jak do drzwi zaczęły się dobijać dziewczyny. Nim odkręciła wodę usłyszała jeszcze krzyk Mii – A nie mówiłam!

Wyszła z łazienki z mokrymi włosami, które postanowiła wysuszyć już na zewnątrz, bo nie chciała być kolejną ofiarą wściekłej Evans lub co gorsze Ro. Przez te dwa miesiące wspólnego mieszkania tylko raz miała okazję zobaczyć jak Watson jest wściekła i nie chciała tego doświadczyć drugi raz. Ledwo zdążyła wyjść zza progu łazienki, jak z okrzykiem „Wreszcie!” Minęła ją zdenerwowana Ro. W ostatniej chwili odskoczyła na bok rozpryskując dookoła reszty wody z włosów, której nie zdążyła wetrzeć w ręcznik. Potem powoli zaczęła szykować się na bal. Najpierw z małą pomocą czarów i Mii wysuszyła swoje włosy, nieco podkręciła i upięła w luźną fryzurę, potem po kolei pomogła uczesać się dziewczynom, bo lubiła to robić, następnie umalowała się, nałożyła pończochy i gdy dziewczyny zakładały już swoje kreacje, ona również stwierdziła, że nie może tego dłużej odwlekać i najwyższa pora sięgnąć po swoją sukienkę. Rozerwała szary papier, w który zapakowany była przesyłka od ciocia, i znalazła tam krótki liścik od niej:

Kochana Nel,

Pozwoliłam sobie trochę ulepszyć Twoją sukienkę. Mam nadzieję, że się za mnie na to nie pogniewasz i będzie Ci się podobało.

Baw się dobrze, i bądź grzeczna!

Ściskam,

Zofia!

Zaskoczona szybko wyjęła sukienkę z papieru i oniemiała. Nie spodziewała się, że Zofia ma takie zdolności artystyczne. Dziewczyny również wydały z siebie pisk podziwu.

***

Remus od początku nie miał ochoty iść na bal z okazji Nocy Duchów. Chłopaki cały październik suszyli mu głowę by którejś dziewczynie zaproponował pójście razem i co i rusz podrzucali mu propozycje potencjalnych partnerek. On skutecznie je odrzucał tłumacząc im, że nie chce nikogo zapraszać. Jednym z argumentów było to, że nie chce się z nikim wiązać, a wie jak dziewczyny, podjudzane jeszcze przez Huncwotów, którzy nie odpuściliby takiej okazji, mogą na to zareagować. Mówił, że nie chce nikomu robić złudnej nadziei, ale prawda była trochę inna. Dziewczyna, którą chciałby zaprosić miała już innego partnera. To do końca odebrało mu ochotę. Syriusz i James mimo wszystko próbowali go namówić tym, że sobie odreaguje i na pewno będzie się dobrze bawił, w końcu tyle pięknych dziewczyn w jednym miejscu. Natomiast Peter obrał inną taktykę. Zachęcał go mnóstwem pysznego jedzenia i piwem kremowym, które miało być wówczas serwowane. To zachęcało go nieco bardziej, więc finalnie, po bardzo długich namowach obiecał chłopakom, że przejdzie się z nimi, chociaż na chwilę. Z dużą ulgą przyjął więc nakaz pani Pomfrey do pozostania w dormitorium i nie wychodzenia na dzisiejszą imprezę. Po niejednej pełni czuł się gorzej niż teraz, poza tym pielęgniarka zaleczyła jego najpoważniejsze obrażenia, ale mimo wszystko był jej wdzięczny. Troska kobiety spowodowana była tym, że powoli zbliżała się kolejna pełnia, co biorąc pod uwagę jego osłabienie, mogłoby się dla niego skończyć nawet kilkunastodniowym pobytem w szpitalu. Kiedy więc Huncwoci bili się o łazienkę, zakładali swoje garnitury i wylewali na siebie hektolitry perfum on wziął książkę i ponownie tego dnia zszedł do Pokoju Wspólnego. 

– Luniaczku, zostaw tę książkę! - Czytał właśnie rozdział o zaklęciach obronnych, gdy Syriusz rzucił w niego poduszką.  

– Stwierdziliśmy, że jesteśmy już gotowi i dotrzymamy ci jeszcze przez trochę towarzystwa – dodał James siadając na oparciu jego fotela i wykładając magiczne szachy czarodziejów na stół. 

– Jasne, tak naprawdę chcieli popatrzeć na dziewczyny udające się na bal. Wiesz, że nawet obstawiali, która dostanie dziesiątkę? – wyjaśnił Peter, a Remus mógłby przysiąc, że na twarzy Jamesa wykwitł delikatny rumieniec. – Rogacz jak zwykle stawia na Evans, a Black dał dziesięć galeonów na to, że tym razem będzie to Alicja. Ja z kolei stawiam na Elizabeth z piątego roku. 

– Peter! -  Syriusz syknął w jego stronę i w tym samym momencie jego wieża została rozbita w drobny mak przez skoczka Jamesa.

– Luniaczku, na pewno nie chcesz z nami iść?

– Nie… – Lupin pokręcił przecząco głową i zamknął książkę, wiedział, że dopóki chłopaki nie ulotnią się z pokoju to z czytania nici. – Poza tym wiesz, że nie mogę. Pomfrey urwałaby mi głowę, gdybym się tam pojawił. 

– Dobrze, że nie coś innego… – dodał cicho James z krzywym uśmieszkiem, za co oberwał książką, którą Remus jeszcze chwilę temu trzymał w dłoniach. – Przecież żartuję…

W Pokoju Wspólnym zaczęły zbierać się pierwsze pary. Chłopaki rozsiedli się wygodniej na kanapach i co i rusz komentowali wygląd, którejś z dziewczyn. Do tej pory najwyższą oceną była siódemka przyznana Mary Macdonald, co według Remusa było oceną trochę na wyrost, spowodowaną jedynie tym, że trochę się znają i czasami dawała im odpisać zadanie. 

Po jakimś czasie przysiadł się do nich Frank Longbottom, który czekał na Alicję Johnson i Benio Fenwick, wypatrujący Anieli Weles. Ten ostatni nie był z ich roku, ale wiedział, że dzieli ona dormitorium z Ro Watson, która dzisiaj na balu towarzyszy Syriuszowi, Alicją, która wybiera się z Frankiem i Mią, która zgodziła się pójść razem z Peterem. Tylko Evans z całej tej paczki nie chciała iść z Jamesem, więc zaprosił jakąś Krukonkę z piątego roku, ale umówili się za dziesięć ósma przed Wielką Salą, dlatego przyjaciel mógł jeszcze trochę z nimi poczekać. Gdy siedzieli w szóstkę i obserwowali jak Syriusz przegrywa drugi z rzędu pojedynek w szachy czarodziejów z Potterem, po schodach z dormitorium dziewczyn wreszcie wyszła Mia. 

Clark ubrana była w zwiewną bordową sukienkę do samej ziemi, wiązaną na szyi, a jej krótkie włosy były lekko pofalowane. Remus usłyszał jak James i Syriusz zgodnie przyznali jej ósemkę. Gdy podeszła bliżej dostrzegł, że w uszach ma maleńkie perełki. Szybko przywitała się z nimi i podeszła do Petera. W tym czasie chłopaki mogli podziwiać wycięcie w kształcie litery V na jej plecach i misternie związane wokół szyi końce sukienki. Spojrzeli na siebie porozumiewawczo, co chyba miało oznaczać, że ósemka jest właściwą notą. 

Zaraz za nią w pokoju wspólnym pojawiła się Ro i Lily. Ro tym razem postawiła na małą czarną, która dobrze podkreślała jej kształty. Na nogach miała pasujące do tego czarne buty na wysokim obcasie, za które Remus bardzo ją podziwiał. Zakładał, że on na jej miejscu nie przeszedł by w nich nawet pięciu metrów, a dziewczyna zgrabnie radziła sobie schodząc w nich po schodach. Uważnie przyjrzał się jej fryzurze. Część włosów nad uchem zebrana była w dwa warkocze, które zgrabnie łączyły się z warkoczem, który zapleciony był z reszty włosów. Ta fryzura przypominała mu trochę uczesania wikingów. Pamiętał je z ilustracji w książkach, które pokazywała mu mama gdy był młodszy. To odważne upięcie, mała czarna i wyraźny makijaż oczu nadawał jej pazura. Idealnie dopełniała się z Blackiem który dzisiaj też postawił na nieco ostrzejszy styl. Lily Evans z kolei wyglądała niezwykle delikatnie i wdzięcznie.  Ciemnozielona sukienka, którą miała na sobie idealnie współgrała z rudością jej włosów, które teraz delikatnie opływały na ramiona. Widział jak James odprowadza ją maślanymi oczkami, aż do Clarka Cliverta, chłopaka z szóstego roku, z którym najwyraźniej była umówiona. Przez to, że tylko pomachała im z daleka nie mógł dostrzec więcej detali w jej stylizacji. Po chwili zdał sobie sprawę, że tak samo jak chłopaki ocenia swoje koleżanki i pokręcił rozbawiony głową. Może Syriusz ma trochę racji w tym, że ładne dziewczyny zawsze poprawiają humor?

Alicja i Aniela zeszły na końcu wesoło rozmawiając. Frank szybko wyszedł na przód i chwycił Alicję, która miała na sobie delikatną białą sukienkę w duże niebieskie kwiaty za rękę, okręcił ją dwa razy dookoła własnej osi, tak że dziewczyna zaśmiała się wdzięcznie i równie szybko zniknął z nią za przejściem pod portretem. 

– Mogłem się z wami założyć… – Remus wyszeptał w stronę chłopaków, a oni spojrzeli na niego zdziwieni, Peter już otwierał usta by o coś zapytać, ale wtedy podeszła do nich blondynka. 

Lupin uważnie zlustrował ją od stóp do głów. Wyglądała naprawdę zjawiskowo. Na nogach miała czarne buty, które dodawały jej parę centymetrów i ładnie wysmuklały jej nogi. Do tego założyła kobaltową sukienkę, która podobnie jak sukienka Mi miała wiązanie na szyi i mocno wycięte plecy. Sięgała jej do kolan, chociaż gdyby nie to, że zakończona była koronką, z pewnością byłaby zdecydowanie krótsza. Remus nie chciał się w nią nachalnie wpatrywać, ale dostrzegł jeszcze tą samą koronkę, która zaczynała się od wiązania na szyi i kończyła we wcięciu dekoltu, ładnie zasłaniając  to co miała zasłonić, a zarazem dając dużo do myślenia. Jej włosy były lekko zakręcone i wyjątkowo nie były upięte w warkocz ani koński ogon, jak to miała w zwyczaju nosić, tylko w coś luźnego co nieco przypominało koka. Chciał spojrzeć w jej twarz, ale Benio szybko chwycił ją pod rękę i okręcił. 

– Wyglądasz przepięknie – Benio zwrócił się w stronę Anieli i wyczarował dla niej małego tulipana, którego dziewczyna z gracją wpięły we włosy. Mało brakowało, a Remus sam uraczyłby ją tym komplementem. Zdecydowanie zasługiwała na dziesiątkę.

– Dziękuję… Remusie, jak się czujesz? – Dopiero teraz dziewczyna spojrzała w jego stronę. Zobaczył, że na jej twarzy wykwitł delikatny rumieniec. Nieco zdziwił się, bo u reszty jej koleżanek wyraźnie można było dostrzec makijaż. Z wyjątkiem Ro, nie był on specjalnie mocny, ale i tak bardziej widoczny niż u niej. W przypadku Weles miał wrażenie, że dziewczyna praktycznie się nie pomalowała. A mimo to wyglądała niezwykle uroczo i inaczej niż na co dzień. 

– Dziękuje, już mówiłem, że dobrze. – Odparł nieco bardziej oschle niż zamierzał, odchrząknął i dodał – Ale Pomfrey kazała mi odpuścić sobie bal.

– Och… - z jej ust wydobył się stłumiony okrzyk, i szybko zakryła je ręką. Rumieniec na jej twarzy jeszcze bardziej się pogłębił, miał wrażenie, że dziewczyna czuję się winna zaistniałej sytuacji. Wyglądała jakby chciała jeszcze coś dodać, ale Ben chwycił ją pod ramię i pociągnął w stronę wyjścia z pomieszczenia. 

– Do zobaczenia na balu! – Benio rzucił na odchodne, a Remus odprowadził ich wzrokiem, aż do samej dziury pod portretem. Tylko raz Aniela odwróciła się w jego stronę i widać było zakłopotanie w jej oczach. 

***

Zatrudniona przez dyrektora Hogwartu orkiestra kończyła właśnie wygrywać jeden ze swoich kawałków. Jej parnter, Clark od początku nie dawał jej chwili wytchnienia, więc gdy tylko zabrzmiały ostatnie takty piosenki, dziewczyna przeprosiła go i opadła na jedno z wolnych krzesełek. Jedną ręką złapała za szklankę, a drugą chwyciła dzbanek napełniony wodą z cytryną, nalała sobie pełną szklankę i wypiła ją jednym haustem. Potrzebowała chwili odpoczynku, więc gdy Clark zapytał jej czy nie miałaby nic przeciwko, gdyby zaprosił do tańca inną dziewczynę, ochoczo na to przystała. Napełniła sobie kolejną szklankę napojem i wypiła ją równie szybko jak poprzednią. Oparła się wygodnie o opacie krzesła i zaczęła podziwiać wygląd Wielkiej Sali, która była jeszcze piękniejsza niż w latach poprzednich. 

Nad sufitem lewitowały setki wydrążonych dyń, z których każda miała zupełnie inny kształt i minę, a w ich środkach znajdowały się małe świeczki, tak że wszystko wokół skrzyło się delikatnym pomarańczowym światłem. W Sali panował mrok, wynikający z późnej pory, a światło dawały jedynie gwiazdy widniejące na sklepieniu oraz właśnie małe dyniowe lampiony. Przy takiej ich ilości wszystko dawało bardzo ciekawy efekt. Oprócz tego nad sufitem porozwieszane były ciemnoszafirowe szarfy biegnące przez całą długość sali. Na ścianach znajdowały się rysunki przedstawiające różne mroczne miejsca. Zamiast czterech długich stołów przeznaczonych dla uczniów, teraz po jednej stronie Sali było kilkadziesiąt mniejszych, dziesięcioosobowych stolików pokrytych białymi obrusami, a w drugiej części, wydzielone zostało podwyższenie dla zespołu i parkiet do tańczenia. Na środku każdego stołu leżała pomarszczona w fantazyjny sposób wstęga w identycznym kolorze, jak te które wisiały pod sufitem, z tą różnicą, że te na stołach miały dodatkowo wyszywane delikatne srebrne gwiazdki. Na niektórych stołach na tych szarfach leżały duże dynie z powycinanymi otworami i magicznym płomieniem w środku, a na niektórych zamiast dyń znajdowały się czarne lampiony, które przypominały Lily lampy naftowe. 

Oprócz tego, imponujące wrażenie robiła również zastawa stołowa. Talerze i szklanki zdobione były wizerunkiem drobnego pajączka, natomiast sztućce miały granatowe trzonki, które wyglądały jakby ktoś zamknął w nich nocne niebo, przy każdym ruchu bowiem mieniły się tysiącem odcieni srebra i granatu. 

– To zawsze wygląda tak cudownie? – Na wolne krzesełko obok niej opadła Aniela Weles, która również wyglądała na wykończoną tańcem.

– W tym roku przebili wszystko… ­– Lily odparła jej rozmarzonym głosem. 

– Moje drogie panie, czemu siedzicie tu tak samotnie? – Obok nich rozsiedli się wygodnie James Potter i Syriusz Black – Czyżbyście były już znudzone tańcem?

– Nigdy! – odparły z Anielą niemal jednocześnie i to chyba był błąd, bo Syriusz od razu porwał do tańca Nel.

– Czy mogę poprosić panią do tańca? – Potter ukłonił się przed nią szarmancko i wyciągnął dłoń w jej stronę. 

– Eee… Nie wiem co na to Clark – Lily próbowała grać na zwłokę, rozglądając się po Sali i chcąc wypatrzeć swojego partnera.

– Och Evans, daj spokój. Widziałem jak przed chwilą obściskiwał się z jakąś dziewczyną. Więc jak, dasz się zaprosić? – James zawiesił głos i ponownie wyciągnął rękę w jej stronę. 

– No dobra, ale tylko jeden taniec, Potter – Lily chwyciła dłoń Jamesa i zgrabnie wstała z krzesełka. Chłopak chwycił ją mocniej za rękę i poprowadził na sam środek parkietu. Nie zdążyli zatańczyć dwóch kroków gdy skoczna piosenka zmieniła się w wolną i nastrojową melodię. 

[Maestro, Muzyka!]

Przez pierwsze takty Potter patrzył na nią niepewnie, nie do końca wiedząc co zrobić. Ona też nie wiedziała jak ma się zachować, ale po chwili kiwnęła delikatnie głową w jego stronę, dając mu tym samym przyzwolenie na wykonanie ruchu. On uśmiechnął się i dał krok w jej stronę. Jedną ręką objął ją w pasie, przyciągając bliżej do siebie tak, że teraz ich ciała stykały się ze sobą, a drugą chwycił jej dłoń w swoją i zaczął prowadzić ją delikatnie w rytm muzyki. Ich palce splotły się ze sobą, a ona poczuła bijące od niego ciepło. Przez pierwsze kilka sekund czuła jak jej ciało robi się całe sztywne. Jeszcze nigdy nie była tak blisko z Potterem. Jednak po chwili rozluźniła się i również wczuła w płynącą zewsząd melodię. Oparła głowę o bark Jamesa, a ten przytulił ją do siebie jeszcze mocniej. Wdychała jego zapach, czując się niezwykle przyjemnie. Jednak przez jej głowę przelatywały setki myśli.

Już na początku roku szkolnego zobaczyła, że James nie jest tym samym irytującym chłopcem co przez ubiegłe pięć lat. Dalej miał w sobie dużo z kretyna i robił rzeczy, które cholernie ją denerwowały, ale teraz patrzyła na niego przychylniejszym okiem. Odkąd przestał co drugie zdanie rzucać: „Evans, umówisz się ze mną?” zauważyła, że rozmowa z nim może być naprawdę fascynująca i mimo dużych różnic w charakterach mają ze sobą wiele wspólnego. Miała wrażenie, że przez wakacje wydoroślał i zmężniał. Podobały jej się jego orzechowe oczy, ale bardzo irytowało ją to wieczne popisywanie się zniczem, jak jakiś dzieciak. Do teraz też czuła żal, po tym jak potraktował Severusa. Teoretycznie to nie była jego wina, że chłopak tak się zachował wobec niej, ale gdzieś w głębi zastanawiała się, czy gdyby nie Potter, to dalej by się przyjaźnili. Dotkliwie odczuwała stratę ciemnowłosego chłopaka w swoim życiu.

James odsunął ją na chwilę i wykonał nią delikatny obrót, a po chwili znów przyciągnął do siebie. Ona sama wtuliła się w niego mocniej. Potter stawał się dla niej coraz bardziej interesującą osobą. Do tej pory myślała, że jest rozpuszczonym bachorem, który kpi sobie z innych i dręczy ludzi, ale przyglądając się bliżej jego zachowaniu, zauważyła, że jedyną osobą, którą gnębi jest Snape. Nie usprawiedliwiało go to w żaden sposób, ale gdy zdała sobie z tego sprawę, poczuła się trochę lepiej. Imponowało jej to, jak bardzo kumplują się z Syriuszem, Remusem i Peterem. Zewsząd krążyły plotki, że Potter wraz z rodzicami przygarnął do siebie Blacka, gdy ten uciekł z domu. Do tej pory nie miała okazji ich o to spytać, poza tym nie chciała wścibiać nosa w nieswoje sprawy, ale im bardziej go poznawała, tym bardziej była przekonana, że dla Blacka i reszty zrobiłby wszystko bez wahania. Z drugiej strony wkurzały ją te ich wieczne dowcipy, wpadki, ciągłe tracenie punktów i wycinanie głupich kawałów. 

Przez ostatnie pięć lat uważała, że to jego ciągłe „Evans, umówisz się ze mną?” to głupi żart, który wymyślił sobie, jak tylko zobaczył ją pierwszego dnia szkoły, po to by uprzykrzać jej życie, i który ciągnie się za nią już szósty rok. Miała ciągle wrażenie, że gdyby się kiedyś dla świętego spokoju zgodziła, to on na pewno wykorzystałby to jakoś przeciwko niej. A teraz myślała, że może i pójście z nim na jedną, maleńką randkę nie byłoby takim znowu złym pomysłem? Może poznałaby go jeszcze lepiej, albo on wreszcie dałby jej spokój? Ale odmawiała mu już pięć lat, więc była zbyt dumna by się teraz na to zgodzić. Poza tym Potter i Black mieli opinię dwóch największych casanov w całej historii Hogwartu. Nie chciała być jego kolejną zabawką na pięć minut, odhaczonym krzyżykiem na liście zdobytych dziewcząt.

Nawet nie zauważyła, kiedy piosenka powoli zaczynała dobiegać końca. Gitarzysta zagrał dwa ostatnie takty i zewsząd rozległo się mnóstwo braw. Lily szybko odsunęła się od Rogacza i przyłączyła do gromkich oklasków. Spojrzała na chłopaka i uśmiechnęła się do niego promiennie. 

– Evans, umówisz się ze mną? – Potter próbował przekrzyczeć tłum, szczerząc się przy tym jak palant i cały czar prysł. 

– Zapomnij Potter – rzuciła w jego stronę i odwróciła się na pięcie zostawiając chłopak samego na środku parkietu.  

***

W oddali ciągle słychać było dźwięki muzyki dobiegające z Wielkiej Sali. Aniela świetnie bawiła się na balu. Benio był bardzo miłym chłopakiem i świetnie tańczył, ale tego dnia nie czuła się najlepiej. Ciągle nie wiedziała czy dobrze robi nie przyznając się, że rozpoznała jedną z osób, które brały udział w wydarzeniach z Hogsmeade i ciągle miała wyrzuty sumienia, że Remus przez nią ucierpiał. Coraz bardziej też dochodziła do niej myśl, że może chłopak zrobił to, bo nie wierzył w jej zdolności magiczne. Po ostatniej wspólnej lekcji, na której nie wypadła najlepiej mógł przecież tak stwierdzić. Niby podczas rozmowy w Pokoju Wspólnym, zapewnił ją, że wcale nie uważa, że jest złym czarodziejem, ale mimo wszystko gdzieś ta obawa w niej została. Te wszystkie myśli sprawiały, że nie mogła się w zupełności dać ponieść zabawie. Dlatego, gdy po kilku godzinach wspólnych tańców, Benio zaproponował by wracali do wieży Gryfonów, przyjęła to z ulgą i ochoczo na to przystanęła. Byli już w połowie drogi, gdy zdała sobie sprawę, że zostawiła tam swoją torebkę. Fenwick, jak na prawdziwego dżentelmena przystało zaproponował jej, że pójdzie odzyskać jej zgubę, co nie wiedzieć czemu skojarzyło się jej z historią o Kopciuszku, którą w dzieciństwie opowiadała jej mama przed snem. Nie zgodziła się jednak na to, bo po pierwsze nie chciała go kłopotać, a po drugie nie była pewna, czy będzie wiedział, która z torebek należała do niej. Gdy odmówiła i powiedziała, że sama po nią pójdzie, chciał jej potowarzyszyć, ale czuła, że potrzebuje chwili wytchnienia, a i on wyglądał na zmęczonego, więc po kilku zapewnieniach, że sobie poradzi, i że nie ma sensu by szli razem chłopak na to przystał i rozstali się koło jednej z rycerskich zbroi. Benio poszedł do wieży, ona natomiast zawróciła do Wielkiej Sali. 

W jednym z bocznych korytarzy, którymi czasami skracała sobie drogę, zobaczyła jak za rogiem znika znajoma jej postać. Puściła się pędem w jej stronę. 

­– Hej, zaczekaj! – zawołała za nią, ale tamta tylko przyspieszyła kroku – Proszę, zaczekaj! Chcę tylko porozmawiać. 

– Czego chcesz?! – Warknęła, odwracając się w jej stronę. Widząc jej twarz, Weles była pewna, że się nie pomyliła. – Nela?! 

– Nie udawaj, że jesteś zaskoczona! – Blondynka wreszcie do niej dobiegła i wysapała łapiąc oddech. Zdecydowanie musi popracować nad kondycją. 

– Co ty tutaj robisz? 

– Och, nie udawaj, że nie wiesz.

– Nie wiedziałam, że chodzisz do Hogwartu – jej rozmówczyni próbowała udawać zaskoczoną – nigdy wcześniej cię tu nie widziałam.

– Lena, do jasnej cholery daj spokój. – Teraz to Aniela warknęła oburzona. Oderwała ręce od kolan, wyprostowała się i zbliżyła się do brunetki, i wysyczała w jej stronę. – Dobrze wiesz, że widziałyśmy się wczoraj w Hogsmeade!

– Co ty pleciesz… – Lena była speszona, spuściła wzrok i zrobiła dwa kroki do tyłu. Nie minęła sekunda, gdy odzyskała rezon i rzuciła beztrosko – Myślałam, że jesteś z ciotką w Polsce. Dostałam nawet ostatnio list od ciebie.

– Nie zmieniaj tematu! – Mimo że w Nel emocje buzowały, starała się trzymać je na wodzy. Znów zrobiła dwa kroki w jej stronę. – Razem ze Ślizgonami dręczyłaś tamtego chłopca! Jak mogłaś?

– Pleciesz głupoty. – Lena spróbowała się beztrosko roześmiać, ale skrzyżowała nogi. Robiła to zawsze, gdy mówiła nieprawdę. – Jak to możliwe, że tyle lat nie wiedziałam, że jesteś czarownicą? Gdzie się uczyłaś do tej pory? Na którym jesteś roku?

– Na szóstym, ale miałaś nie zmieniać tematu, do cholery! Jestem pewna, że to byłaś ty… Jak mogłaś?! – Aniela krzyczała kolejne zdania w jej stronę. 

– Ciszej, głupia – teraz to Lena zbliżyła się do niej i chwyciła ją za ramię. – Nawet jeśli, to co?

– To było jeszcze dziecko!

– Dziecko, też wymyśliłaś…

– Lena, ten chłopak nawet nie miał trzynastu lat– Nel wyszarpała ramię z jej uścisku.

– Nie? Och, szkoda… ­– zaśmiała się szyderczo.

– Po co to zrobiłaś? – Nel przybliżyła się do niej.

– Po co, po co? – Brunetka zaczęła ją przedrzeźniać wymachując przy tym rękami. – Dla zabawy.

– Przecież ty taka nie jesteś… – Weles spojrzała zdziwiona na koleżankę. – Znamy się od dziecka, zawsze broniłaś innych. Co się z tobą stało? Powiedz, że ktoś cię opętał. Nie wiem, może rzucił na ciebie imperativusa?

– Imperativusa? – Lena zaśmiała się szyderczo. – Jaka ty jesteś naiwna…

– Naiwna?

– Tak, naiwna. Głucha jesteś? Nie patrz tak na mnie! – znów roześmiała się szyderczo i wycelowała palec w stronę Anieli. – Myślisz, że tak dobrze mnie znasz, co? Przez kilka lat nawet nie przypuszczałaś, że mogę być czarownicą. Widywałyśmy się tylko w wakacje, a rodzice przesyłali mi sową listy od ciebie. Tak naprawdę gówno o mnie wiesz.

– Nie mów tak. To nieprawda – Nel spuściła smętnie głowę. Czuła się zmieszana, bo może faktycznie w słowach jej przyjaciółki było trochę racji.

– Jaka ty jesteś słaba. Nie mazgaj się tak – dziewczyna rzuciła kpiąco w jej stronę. – Dopiero tutaj, w Slytherinie, dowiedziałam się co tak naprawdę daje magia. Wy mięczaki, macie jakieś lipne wyobrażenie. Szczytne cele, szerzenie dobra. Sranie w banie…

– Ale..

– Chcesz wiedzieć po co dręczyłam tego smarkacza? – Lena podeszła jeszcze bliżej i wpiła palce w jej ramie. Powiedziała to wszystko tak chłodnym głosem, że Aniela zaczynała się jej bać. – Bo mi się nudziło, a on był słaby. Przyjemnie było patrzeć jak wisi głową w dół i płacze. Jak prosi o puszczenie. Ten jego strach w głosie…

– Jak możesz! – Nel krzyknęła oburzona i odepchnęła ją od siebie. – Jesteś okropna.

– Też mi coś…

– Broniłam cię przed Dumbledorem, powinnaś mu się przyznać – Aniela rzuciła to bez przekonania. 

– Chyba zwariowałaś. – Lena prychnęła. – Jeśli chcesz to sama mu to powiedz. Co, wielka Gryfonka nagle nie ma odwagi? Ojoj… Wszyscy w tym nędznym domie tacy jesteście.

– Proszę cię, na pewno to zrozumie. – Wyszeptała błagalnie i spróbowała chwycić koleżankę za ramię, ale ta wyrwała się. – Przecież ty taka nie jesteś… 

– Jesteś, nie jesteś… Sama to zrób. – Brunetka rzuciła w jej stronę, odwróciła się na pięcie i zaczęła odchodzić

– Lena, proszę…Lena! I kto tu jest słaby? Ja nie dręczę ludzi dla zabawy… - krzyczała za nią, ale widziała, że dziewczyna jej już nie słucha, więc ostatnie zdanie wymamrotała do siebie. – Jak mi ktoś nie pasuje, to gotujemy sobie kisiel, a nie skrzykujemy kilku ludzi i rzucamy zaklęciami w słabszych.

Po tej rozmowie Aniela miała jeszcze większy mętlik w głowie i czuła większe, palące poczucie winy niż wcześniej. Zupełnie zapomniała o torebce, po którą miała się wrócić. Odwróciła się i ruszyła w drogę powrotną do wieży Gryffindoru. Gdy tylko zniknęła za rogiem, drzwi jednej z klas otworzyły się i wyszedł z nich chłopak, który cały czas przysłuchiwał się kłótni dziewczyn. 

********************************************************************************

Robaczki, 

wybaczcie za tak dużą obsuwę, ale już jest nowy rozdział, świeżutki jak kawałek serniczka, który właśnie ląduje w Waszych brzuszkach. 

Z uwag:

Koniecznie przeczytajcie ten jeden fragment z muzyką, bo ona doskonale dopełnia wszystkie myśli, które towarzyszyły Lily, bez tego ten fragment jest niekompletny. (A poza tym Limboskiego NAPRAWDĘ trzeba posłuchać).

Trzymajcie się cieplutko i dużo miejsca w brzuszkach, 

Ślę uściski,