Rozdział 2

Pogoda na Podhalu ulegała stopniowej poprawie. Na niedawną zimę wskazywały już tylko pokryte śniegiem wierzchołki majaczących w oddali Tatr. Wraz ze zmianą aury, na nieco bardziej wiosenną, humor Anieli też stopniowo ulegał poprawie. Po części była to sprawa względnej stabilizacji w jej życiu, po części rychło zapowiadającej się wędrówki górskiej, a po części radość z tego, że do tej pory udawało jej się ukrywać coraz mocniejsze, dziwne zdolności, których nie potrafiła już wytłumaczyć w żaden racjonalny sposób.   

Weles chodziła do szkoły, odrabiała lekcje i uczyła się wszystkich rzeczy, z których wiedzę musiał zdobyć przeciętny nastolatek. Po szkole czasami widywała się z Martą, dziewczyną którą poznała kiedyś na chemii. W jeden z ostatnich kwietniowych dni siedziały na niewielkim ceglanym murku przed szkołą i plotkowały.

– I kojarzysz tego bruneta z ostatniej klasy? No wiesz tego w okularkach, z tą grzyweczką? – Szczebiotała wesoło Marta, a Aniela pokiwała głową na znak, że wie o kim mowa – i ja wtedy w tym parku widziałam go jak całował się z Aśką, ale mówię Ci, normalnie tak się zdziwiłam, że o matko. No bo taki przystojniaczek z Aśką? Żeby to to chociaż ładne było. Ale ona ani nie jest ładna, ani mądra. No wiesz… taki… przeciętniaczek?

–  Yhmmm – mruknęła Aniela – ale wiesz, ten brunecik, też jakiś super inteligentny nie jest. Gdyby nie te okulary, które dodają mu trochę uroku i mądrości, to na pewno  byś się tak nim nie zachwycała.

– No co Ty... – Marta pokręciła głową z wyraźną dezaprobatą. – Jest boski, taki niby trochę misiaczek, niby intelektualista. I te rzęsy... Ile ja bym dała za te rzęsy.

– Uważaj Marteczka bo się zaraz rozpuścisz mi tutaj – zaśmiała się Nela – mówię Ci, że przesadzasz. Ot, taki zwykły brunecik, co to chce pokazać jaki nie jest cudowny. Zresztą, daj spokój. Mówiłam Ci jak widziałam jak kiedyś chciał kogoś poderwać? Serio. Podryw na rozkład jazdy. Dawno się tak nie uśmiałam.

Marta poruszyła brwiami i spojrzała wyczekująco na Anielę, a widząc, że ta nie kontynuuje zapytała – jak to na rozkład jazdy?

– No co Ty nie pamiętasz? – zdumiała się blondynka, po czym zaczęła opowiadać – podszedł do takiej dziewczyny, która stała na przystanku i zerkała na zegarek, spojrzał na rozkład, uśmiechnął się głupawo i wypala do niej z takim tekstem: Która godzina Słońce? Bo właśnie się zastanawiam czy zdążyłem na autobus do Twojego serca? Myślałam, że udławię się ze śmiechu.

Reszta przerwy upłynęła im na wymyślaniu różnych, dziwnych tekstów i wesołym szczebiotaniu.

***

Kartka na kalendarzu wskazywała 1 maja. Aniela po delikatnym śniadaniu zaplotła swoje długie, blond włosy w warkocz. Na drobne ciało założyła biała koszulę, i granatową spódnicę przed kolano, po czym usiadała na łóżku i zaczęła zakładać białe podkolanówki na swoje długie nogi. Gdy skończyła się ubierać dumnie wyprostowała się przed niewielkim lustrem znajdującym się w korytarzu i ruszyła na pochód pierwszomajowy. Mimo, że nie interesowała się specjalnie polityką, a same pochody w prasie co roku określane były jako „spontaniczne manifestacje” to w szkole obowiązkowo kazali im się na nich pojawić. Normalnie by nie poszła, ale ciotka jej kazała, bo nie chciała się wychylać i mieć później problemy, dla miejscowej ludności wystarczającą sensacją było to, że zaopiekowała się bratanicą. Zofia nie chciała im dawać kolejnego pola, do tworzenia plotek. A że przy okazji obiecała Neli możliwość wyjścia w góry, to ta nie chciała jej zawieść. Dodatkowym argumentem było to, że musieli zgromadzić się przed szkołą i bała się, że profesorowie będą sprawdzać listę. Obawiała się tego, gdyż Marta mówiła jej, że w zeszłym roku tak było. Osoby, które były nieobecne i nie miały mocnego usprawiedliwienia takiego jak na przykład zaświadczenie od lekarza, miały potem obniżoną ocenę ze sprawowania, a w skrajnych przypadkach dyrekcja szkoły kontaktowała się z rodzicami nieobecnego delikwenta i podobno rozmowy te, nie były dla rodziców przyjemne. A Aniela wolała nie mieszać cioci w takie rzeczy i postanowiła mimo wszystko dostosować się i pójść na pochód.

Szybko dotarła do szkoły i wypatrzyła w tłumie swoją koleżankę.

– Cześć – mruknęła do niej – długo to tutaj trwa?

– To zależy. Co roku wygląda to troszkę inaczej – odpowiedziała jej szatynka z krzywą miną i udzieliła jeszcze kilku rad jak się zachować podczas przemarszu.

–  Coś czuję, że to będzie niezła zabawa – po wypowiedzeniu z ironicznym uśmiechem tych słów przez Anielę, dziewczyny popędziły z resztą szkoły na plac w centrum miasta, by wziąć udział w pochodzie.

Na placu zgromadził się już całkiem spory tłum. Część ludzi trzymała portrety działaczy ZSRR, jeszcze inni nieśli tabliczki i transparenty, na których Aniela odczytywała takie hasła jak: „Niech żyje towarzysz Gierek”, „PZPR”, „Niech żyje 1 maja” i wiele, wiele innych. Jedni ludzie stali z uśmiechami przyklejonymi do twarzy, inni dumnie trzymali swoje transparenty, część mówiła do siebie półszeptem. Dziewczyna patrzyła na to wszystko szeroko otwartymi oczami. Wcale nie chciała w tym uczestniczyć, ale wiedziała, że to jej obowiązek. W momentach jak ten żałowała, że wróciła z Anglii. Tam nikt jej nie zmuszał do robienia czegoś, czego nie chcę, w imię partii, której logiki nie do końca rozumiała. Mimo wszystko starała się przez to jakoś przebrnąć i nie rzucać za bardzo w oczy.

Po zakończonym pochodzie wróciła do domu i przywitała się z ciocią, którą próbowała wcześniej dojrzeć w tłumie ale bez rezultatu.

– Kochanie, mam dla Ciebie niespodziankę! – nienawidziła kiedy tak do niej mówiła, czuła się z tym trochę nieswojo, ale z zaciekawieniem i wyczekiwaniem spojrzała na kobietę. Tego zwrotu używali jej rodzice. – Słuchałam w radio prognozy pogody, i jutrzejszy dzień nie zapowiada się zbyt ładnie…, ale… za to 3-go maja ma być bardzo słoneczni! I tak sobie pomyślałam, że może… No, skoro już tyle czasu wiercisz mi w brzuchu dziurę o wyjściu w góry, to myślę, że to dobry pomysł… Mam tylko jeden warunek: idziemy we dwie. Samej Cię nie puszczę.

– Serio? Serio? – Dziewczyna odtańczyła w pokoju dziki taniec radości – ale wiesz ciociu, jestem już dużą, dzielną dziewczynką i myślę, że dam radę sama. Nie musisz się kłopotać – próbowała jeszcze negocjować, bo chciała zaszyć się sama na szlaku i trochę pomyśleć.

– Albo idziemy we dwie, albo nie idziesz wcale. Koniec, kropka. – Ciotka była nieugięta, a dziewczyna nie chciała tracić takiej szansy, więc przytaknęła.

– Dobrze, zgadzam się na wszystko. Biegnę zaplanować trasę – pognała na górę, ale zaraz zbiegła znów na dół – ciociu, a masz może jakąś mapę Tatr?

Zofia wskazała głową na szafkę, a dziewczyna w ostatniej chwili zapanowała nad sobą, by nie przywołać mapy ruchem ręki, co ostatnio jej się udawało na małych rzeczach, gdy była bardzo podekscytowana. Szybko przeszukała szufladę i pobiegła na górę planować trasę.

***

Już od niemal dwóch godzin studiowała mapę i swój zeszyt podróżny, w którym, gdy była młodsza, zapisywała wrażenia z górskich wędrówek. Z uśmiechem wspominała niektóre zapiski poczynione swoją małą, jeszcze nie do końca wprawioną w pisaniu ręką.  Bawiły ją niektóre spostrzeżenia, które odnotowywała. Analizują je teraz i co chwila spoglądając na mapę, starała się wybrać jak najlepszy szlak, tak żeby obie z ciocią mogły sobie poradzić kondycyjnie, ale też żeby nie był zbyt krótki, bo już od dawna brakowało jej prawdziwego kontaktu z górami. Brakowało jej szumu górskiego strumyka, bólu wymęczonych łydek, dotyku omszonych kamieni, świeżego powietrza, wypatrywania kozic, i tego niesamowitego uczucia, które towarzyszyło zdobywaniu szczytu. Tych wspaniałych widoków, które zapierały dech w piersiach i były tak bliskie. Życzliwości ludzi spotykanych na szlaku. I tych niepowtarzalnych chwil w schronisku.

Trzeci raz zmieniła koncepcję. Najpierw chciała zabrać ciotkę na Polanę Chochołowską i stamtąd wspiąć się na Starobociański Wierch, ale wiedziała, że jest jeszcze zbyt wcześnie jak na taką wędrówkę i niektóre fragmenty szlaku, a szczególnie podejście szczytowe, mogą być jeszcze bardzo zaśnieżone i śliskie, a nie chciała na razie zbytnio ryzykować. Zresztą ta trasa była dość trudna i żmudna, i bała się, że po tak długiej przerwie od górskich wędrówek mogą sobie z ciocią nie poradzić. Drugim pomysłem było wybranie się pod skocznię, a stamtąd wędrówka najpierw do Polany Strążyskiej i podejście pod Siklawicę, potem albo wędrówka na Sarnią Skałę, albo drogą Ku Dziurze do Jaskini i powrót znów pod skocznię, ale z kolei ta trasa wydała jej się nieco zbyt krótka. Niby była dobra na rozruszanie się, i pewnie gdyby mogły sobie pozwolić na kilka dni wędrowania, to by się na nią zdecydowała jako coś na rozgrzewkę, ale skoro ich wycieczka miała trwać tylko jeden dzień to czuła, że musi wybrać coś nieco dłuższego, ale niewiele trudniejszego.

Ostatecznie zdecydowała się na rejon Hali Gąsienicowej. Po przeanalizowaniu mapy, przeczytaniu swoich zapisków i obejrzeniu kilku starych zdjęć stwierdziła, że to idealny wybór. Idąc do schroniska ma się ciągle przed oczami piękne widoki, niezależnie od tego, którą trasę obierze. Sama trasa nie jest zbyt długa, ani specjalnie wymagająca, a w schronisku mogą się na chwilę zatrzymać, odpocząć i w zależności od panujących na trasie warunków albo ruszyć gdzieś dalej, na przykład do jednego ze Stawów, albo wyżej, na Kasprowy, albo zawrócić znów do Kuźnic. Podejrzewała, że na Kasprowy się nie wybiorą, bo pewnie spora część szlaku będzie jeszcze pokryta śniegiem, ale wycieczka nad Czarny Staw Gąsienicowy była jak najbardziej możliwa. Podliczyła jeszcze dokładnie ile czasu zajmie im cała wyprawa, w każdym z możliwych według niej wariantów, i z uwzględnieniem wizyty w schronisku, a potem pobiegła na przystanek autobusowy by sprawdzić, o której odjeżdżają autobusy do Kuźnic. Nie chciała pominąć żadnego szczegółu. Gdy miała już wszystko dokładnie zaplanowane, poszła spakować swój wędrowny plecak, naszykować strój i treki. Była tym wszystkim podekscytowana niczym mała dziewczynka.

Całą niedzielę starała się czymś zająć, żeby jak najszybciej jej minął ten dzień i mogła wreszcie iść w góry. O ile wczoraj trochę żałowała, że musi czekać, aż do poniedziałku na wyprawę, tak dzisiaj stwierdziła, że to faktycznie była dobra decyzja. Za oknem bowiem na zmianę świeciło słońce i zbierały się chmury. W połowie dnia nawet lekko zagrzmiało. Nie zmieniało to jednak faktu, że Aniela wyjątkowo nie mogła się doczekać, a przez to nie mogła się też na niczym skupić. Najpierw otworzyła podręcznik do geografii i powtarzała sobie mapę polityczną Europy, jednak już po godzinie, miała dość. Potem trochę posłuchała radio, poszła na mały spacer, ale znów zaczęło lekko kropić, więc wróciła do domu. W  końcu około południa zaparzyła sobie mocną herbatę i przejrzała książki zgromadzone u cioci na półce. Od tych kilku miesięcy przez które tutaj mieszkała, wcześniej jakoś nie miała okazji. Pierwsze kilka tytułów wskazywało, że książka jest typowym romansidłem, a na to dziewczyna za specjalnie nie miała ochoty. Potem znalazła dwie książki kucharskie, ale po przejrzeniu kilku przepisów szybko odłożyła je na półkę. Wreszcie jej uwagę przykuł Atlas Botaniczny. Z zaciekawieniem wyjęła wolumin i zaczęła go oglądać. To co było w nim ciekawe to to, że oprócz rzeczy typowych dla takich książek, czyli zdjęcie, nazwa po polsku i łacinie, krótki opis, ten atlas zawierał też informacje na temat wykorzystania roślin w lecznictwie i ich praktycznych zastosowaniach. Podczas lektury odświeżyła sobie informację, które wiedziała już wcześniej jak np. to, że rumianek lekarski jest dobry na bóle brzucha i różne stany zapalne oraz może rozjaśniać włosy, czy to, że len zwyczajny jest dobrym środkiem przeczyszczającym i często wykorzystuje się go w okładach na stany zapalne skóry, albo w maceratach na poprawę kondycji włosów. Jednak dowiedziała się też kilku nowych rzeczy, jak np. to, że tojad jest bardzo trujący, ale jego wyciągi mają działanie uspokajające i przeciwbólowe, czy też to, że hibiskus oprócz zastosowania jako roślina ozdobna, może łagodzić podrażnienia i podnosić odporność a także, że dyptam jest rośliną stosowaną kiedyś w leczeniu ran. Z zaciekawieniem zgłębiała kolejne strony atlasu i starała się zapamiętać jak najwięcej informacji i zdjęć, tak żeby mogła potem rozpoznać te rośliny na żywo. Najlepszą zabawę i największą frajdę sprawiło jej jednak zapamiętywanie nazw łacińskich. Kilka nazw wyjątkowo jej się spodobało i postanowiła je sobie wynotować.

Helichrysum arenarium – kocanki piaskowe

Sambucus nigra – dziki bez czarny

Archangelica officinalis – arcydzięgiel litwor

Scutellaria baicalensis – tarczyca bajkalska

Polygonum aviculare – rdest ptasi

Achillea millefolium – krwawnik pospolity

Atropa belladonna – Pokrzyk wilcza jagoda

Po skończeniu lektury ze zdumieniem zobaczyła, że zegarek wskazuje już dwudziestą pierwszą, więc szybko poszła się umyć, a po krótkiej rozmowie z ciocią, na temat jutrzejszych planów, poszła się położyć.

***

Aniela obudziła się jeszcze przed budzikiem. Po krótkiej chwili wylegiwania się w pościeli podeszła do okna i rozsunęła zasłony, żeby sprawdzić czy pogoda na pewno jest taka jak sobie wymarzyły na wędrówkę. Na szczęście nie zawiodła. Mimo wczesnej pory słońce już bystro świeciło na niebie, na którym nie było nawet jednej chmury, a która mogła by sugerować, że będzie padać. Wszystko wskazywało na to, że ich dzisiejsze wyjście się uda. Uspokojona zaczęła się ubierać we wcześniej przygotowany strój. Na nagie ciało założyła wygodny komplet bielizny, a na stopy wsunęła białe bawełniane skarpetki za kostkę, idealne do butów trekkingowych. Potem ubrała miękkie, materiałowe spodnie w kolorze oliwkowym i nieco ciemniejszą koszulkę. Na to zarzuciła brązową bluzę, którą zasunęła pod samą szyję. Następnie rozczesała swoje lśniące włosy i tym razem postanowiła zapleść je w kłosa. Oprócz tego do plecaka wsadziła okulary przeciwsłoneczne, bo tak mocne słońce z pewnością będzie ich wymagać i cienki szalik, bo w wyższych partiach gór mogło być chłodniej. Do przedpokoju wyniosła też swój plecak, brązowo-niebieskie buty trekkingowe i granatową kurtkę przeciwdeszczową. Następnie zeszła do kuchni, gdzie przygotowała prowiant dla siebie i cioci. Zrobiła każdej po dwie kanapki, zapakowała kilka upieczonych dzień wcześniej ciasteczek i nalała do butelek wodę. Potem przygotowała jajecznicę i herbatę na śniadanie i poszła obudzić ciocię, z którą wspólnie skonsumowały posiłek. Po zakończeniu jedzenia obie dokończyły pakować swoje plecaki, Aniela zabrała się za zmywanie a ciocia w tym czasie poszła się ubrać. Gdy wróciła nastolatka zlustrowała ją od stóp do głów. Zauważyła, że ciotka również postawiła na wygodę, co było bardzo rozsądne. Na nogach miała krótkie buty trekkingowe przed kostkę i czarne luźne spodnie, a na ramiona zarzuciła również czarną bluzę, która wyglądała na całkiem ciepłą, a w ręku trzymała szarą kurtkę przeciwdeszczową. Gdy Aniela tak na nią patrzyła doszła do wniosku, że w gruncie rzeczy są do siebie całkiem podobne, najbardziej rzucającą się w oczy różnicą były dużo krótsze i ciemniejsze włosy Zośki. Poza tym nawet figurą niewiele się od siebie odbiegały. Katem oka zobaczyła, że ciotka również się jej przygląda, i chyba ocenia jej strój.

– Dobra ciociu, koniec tego kółka wzajemnej adoracji i podziwiania się. Ruszamy? – zapytała z uśmiechem, w celu przerwania panującej ciszy. Gdy kobieta kiwnęła głową, ruszyła dziarskim krokiem do drzwi. – Mam nadzieję, że trasa, którą wymyśliłam Ci się spodoba.

– Wiesz Nel, wieki nie byłam w górach, mam nadzieję, że nie padnę gdzieś w połowie szlaku. – Powiedziała Zosia pół żartem, pół serio. – Ale mam też nadzieję, że w razie czego mi pomożesz. – Spojrzała na bratanicę z wyczekiwaniem.

– Podanie, trzy zdjęcia i czekać tydzień na rozpatrzenie, a potem… Potem zobaczymy co da się dla pani zrobić. – Puściła jej oczko. A Zofia na początku zrobiła zdziwioną minę, a potem odetchnęła z ulgą, wiedząc, że dziewczyna nie mówi poważnie.

Powoli doszły do przystanku autobusowego, a kilka minut później podjechała niebieska limuzyna, jak w myślach określała ją Aniela i zawiozła je w drogę do Kuźnic. Mimo, że kochała góry całym sercem, i nie miała, żadnych lęków wysokości, to jednak zawsze jak jechała samochodem przez te wszystkie serpentyny w pewnym momencie zaczynało jej się robić niedobrze. Miała nadzieję, że dojadą na miejsce dosyć szybko, bo nie chciała, by ktoś zauważył jak nagle zrobiła się zielona.

Gdy wyszły z autobusu i stanęły przed bramą TPN Aniela wreszcie poczuła prawdziwą radość. Zaczerpnęła haust powietrza i zachwycała się roztaczającym się widokiem.

– Ale tu pięknie! – Jęknęła rozmarzona i dostała kuksańca od ciotki.

– No już, już… Nie ociągamy się. – Ponagliła ją kobieta i ruszyła dalej, ale zdała sobie sprawę, że nie wie gdzie ma iść. – Eeee… To którędy idziemy? –  Zapytała i podrapała się po głowie.

– Myślę, że lepiej będzie jeśli wybierzemy drogę przez Boczań. – Zaczęła z entuzjazmem mówić Aniela, a ciotka popatrzyła na nią z uśmiechem. - Co prawda od początku zaczynamy łapać wysokość, ale przynajmniej będziemy się miarowo męczyć. – Mówiła dalej głosem znawcy. W tej chwili była tak przejęta tym co robi, i tak tym zaabsorbowana, że wyglądała jakby przedstawiała plan na podbój świata. - Potem dojdziemy do Przęłeczy Między Kopami, a stamtąd rzut beretem i jesteśmy w Murowańcu – zakończyła swój wywód.

– To prowadź słoneczko. – Ochoczo krzyknęła ciotka, w duchu śmiejąc się z przejęcia dziewczyny.

Miarowym krokiem ruszyły w drogę, starając się robić na początku jak najmniej przerw, żeby nie tracić tempa i się nie męczyć. Po drodze towarzyszyły im widoki na różne szczyty Tatr. Miejscami na szlaku leżał jeszcze śnieg, ale było go bardzo mało i zaawansowany sprzęt nie był im potrzebny. Aniela pnąc się w górę starała się uważnie patrzeć pod nogi i z rozwagą stawiała swoje kroki. Przy okazji myślała o różnych sprawach. O chłopakach, o nauce, o swoich niezwykłych umiejętnościach, o relacji jaka tworzyła się między nią a ciotką. Co jakiś czas odpowiadała na rzucane przez innych turystów dzień dobry. Z rozważań wyrwał ją głos ciotki, ale nie miała pojęcia co ta do niej powiedziała.

– Przepraszam, co mówiłaś? – zapytała - Nie słuchałam Cię przez chwilę.

– Mówiłam, że zawsze uwielbiałam tę życzliwość na szlaku. Jak byłam młodsza, to parę razy wybrałam się na wycieczkę w góry i to „dzień dobry” zawsze bardzo mi się podobało. – Powiedziała Zofia, a ona przystanęła na chwilę rozważając jej słowa. Tak, jest w tym coś magicznego, pomyślała.

– Mi też ciociu. – Przyznała uśmiechając się lekko. - Chyba właśnie przez to tak polubiłam góry. No i przez te widoki. – Puściła jej oczko. –  Rozejrzyj się tylko jak tu pięknie!

– Masz rację Nel, jest pięknie. – Ciotka złapała ją za rękę i delikatnie westchnęła - Dawno tu nie byłam. – Dodała z nostalgią w głosie.

– To dlaczego tak rzadko tutaj bywasz ciociu? – Aniela spojrzała na nią zdziwiona, po czym dodała jakby z wyrzutem – Mówiłaś, że ostatni raz byłaś na wycieczce w górach kilka lat temu. A przecież masz tak blisko.

– Wiesz, odkąd mieszkam na Podhalu jakoś tak… nie ciągnie mnie w góry. Chyba wystarczy mi, że się na nie patrzę z okna domu – odpowiedziała jej ciotka.

– Coś może w tym być. – Przyznała po chwili - Ostatnio Marta opowiadała mi, że ona w ogóle nie chodzi w góry. Jak była dzieckiem, to jej się zdarzało, a teraz jej to spowszedniało. Zupełnie tego nie rozumiem.

– Pomieszkasz ze mną jeszcze parę lat to też tak będziesz mówić – odpowiedziała jej złośliwie Zofia i przyspieszyła kroku.

Dalej znów szły w milczeniu, każda pogrążona w swoich myślach. Po jakiś dwóch godzinach marszu wreszcie dotarły do rozwidlenia szlaków.

– To co, może mała przerwa? – zaproponowała błagalnym głosem ciotka

– O ho, ho! Widzę, że ktoś tu wymięka – próbowała zażartować Aniela, ale i ona potrzebowała już odpoczynku. Ale przecież sama się nie przyznam, pomyślała ironicznie. – Dobrze, na chwilę możemy się zatrzymać.

Gdy tylko skończyła wymawiać ostatnie słowa, zobaczyła jak kobieta z radością siada na większym kamieniu na uboczu i wypakowuję swoją kanapkę, Aniela postanowiła pójść w jej ślady.

– Opowiedz mi coś o sobie – poprosiła Zofia, a Aniela omal nie udławiła się kanapką. Nie spodziewała się takiego pytania. – No śmiało, przecież prawie Cię nie znam.

– Jakoś głupio się czuję. – odparła dziewczyna nieśmiały głosem i znów zajęła się swoją kanapką. –   Co niby miałabym Ci powiedzieć?

– Cokolwiek… Po prostu, chciałabym Cię nieco lepiej poznać – znów poprosiła, ale tym razem w jej głosie słychać było wyczekiwanie. – Ruszajmy dalej, a Ty zacznij opowiadać.

– Hmmm… – zaczęła dziewczyna, po czym parę razy otworzyła i zamknęła buzię próbując zebrać myśli. – No więc… eee… - motała się cały czas nie wiedząc od czego zaczął, a ciotka patrzyła na nią z wyraźnym zainteresowaniem.

– Dobra pomogę ci. – Uśmiechnęła się do niej pokrzepiająco. Chciała się czegoś dowiedzieć o swojej bratanicy, ale równocześnie nie chciała jej przestraszyć. Czuła, że taka rozmowa i opowiadanie o sobie może nie być dla niej komfortowe. Ona też nigdy tego nie lubiła. Żeby trochę ułatwić atmosferę i rozładować nieco napięcie zaproponowała ze śmiechem – to może…, no nie wiem… Może zacznijmy od tego jaki jest twój ulubiony kolor…, pora roku…, cokolwiek

– Ulubiony kolor to chyba zielony. Chociaż nie wiem, może jednak niebieski? – Zaczęła się sama zastanawiać i zmarszczyła nos, próbując sobie przypomnieć. – Nie, jednak zielony. Zielony to mój ulubiony kolor, a najbardziej lubię wiosnę. Wtedy wszystko zaczyna się budzić do życia, robi się tak pięknie. – Znów na chwilę się rozmarzyła, ale szybko wróciła na ziemię. – A twój? Jaki jest twój ulubiony kolor ciociu?

– Mój? – Zofia była nie mniej zdziwiona, niż parę chwil wcześniej jej bratanica, ale szybko odpowiedziała i zadała od razu kolejne pytanie, by podtrzymać rozmowę. – Biały. Ulubione zwierzę?

– Pies. – odparła i mrugnęła w stronę ciotki by i ta odpowiedziała.

– Kot. – Taka wymiana krótkich pytań i szybkich odpowiedzi trwała jeszcze chwilę. Q końcu Zofia znów zebrała się na odwagę i zatrzymując się na chwilę odezwała się do bratanicy łagodnym, spokojnym głosem. – Okej, to teraz zacznijmy już trochę konkretniej. Powiedz mi coś o sobie, coś co pozwoli mi cię lepiej poznać. Chciałabym wiedzieć, jaka jesteś.

– Ale kiedy ja naprawdę nie wiem. Poza tym ty chyba już wszystko i o mnie wiesz? – Dziewczyna wzruszyła ramionami, a potem z błyskiem w oku zaproponowała – to może zacznijmy od ciebie, co? Też chciałabym cię lepiej poznać.

– Spryciulka. – Zofia pokręciła z przekąsem głową i zaczęła opowiadać. – Zaraz po maturze przyjechałam tutaj, bo zaczęłam pracę w biurze. Zresztą był to dla mnie trochę powrót w rodzinne strony.

– Mhmm – Mówiła żywo, a Nela słuchała w skupieniu i potakiwała na znak, że słuchała. Dalej szły miarowym krokiem w dół szlaku.

– Jakoś tak zawsze wolałam te małe miasteczka, niż większe metropolie. Na początku miałam problem z przyzwyczajeniem się znów do „wiejskiego życia”, ale jakoś to szło. Trochę podróżowałam, byłam nawet kilka razy za granicą. W Czechosłowacji, Anglii, RFN, Holandii. Potem zwiedziłam trochę Polski. Poznałam mnóstwo fajnych ludzi. – W tym momencie zawiesiła głos zmieszana. – Pierwsze poważne miłości, rozczarowania, zresztą co ja ci będę opowiadać.

– Ciociu? – Aniela uśmiechnęła się do niej, chcąc coś wydobyć. Tym razem to Zofia się speszyła inie chciała zbyt dużo powiedzieć. – Rozwiniesz?

– Przecież wiesz jak to jest, jak się ma te naście lat. Nie będę Ci tego tłumaczyć – Machnęła lekceważąco ręką w stronę dziewczyny i nieznacznie się zachwiała, ale szybko odzyskała równowagę. Na takiej rozmowie o niczym dotarły do schroniska, gdzie przywitał je gwar rozmów. Tam znów chwilę odpoczęły, wymieniły się poglądami co do dalszej wędrówki, Zofia jeszcze trochę o sobie poopowiadała, a po nieco burzliwej dyskusji zadecydowały, że będą już wracać. Kobieta chciała wrócić tą samą drogą, którą przyszły, ale Aniela uparła się, że zejdą Doliną Jaworzynki, więc nie chcąc kłócić się z bratanicą w końcu się zgodziła.

- Moją historię już z grubsza znasz, teraz Twoja kolej. – Kiedy od kilku minut szły w milczeniu, a obok nich na trasie nie było innych ludzi, ciotka postanowiła wrócić do wcześniejszego tematu. Weles pokręciła głową widzą, że ciotka nie daje za wygraną. Chwilę świdrowała dziewczynę spojrzeniem. – A więc?

- Okej, okej, już opowiadam. – Blondynka zrezygnowana wzruszyła ramionami, i po krótkiej chwili zaczęła mówić jej o swoim życiu. Najpierw opowiadała trochę o rodzicach, o swoim dzieciństwie, o przeprowadzce do Anglii. Potem zaczęła opowiadać o swoich przyjaciołach, z rozmysłem pomijając kilka wątków. Opowiadając o kolejnych wydarzeniach ze swojego nastoletniego życia nerwowo bawiła się włosami. Starała się mówić tak, żeby Zofia nie zauważyła, że momentami papla o niczym i nie zagłębia się zbyt mocno w swoje sprawy. Jeszcze do końca nie potrafiła zaufać kobiecie, poza tym nie chciała być odbierana jako pusta nastolatka.

– Jak miałam jakieś dziesięć lat to rodzice kupili mi psa. Taki mały kundelek, co to ledwo do łydki mi dosięgał, ale był bardzo fajny. Brązowy i puchaty. – Znów wróciła do czasów, gdy była młodsza. I zaczęła opisywać swojego pupila, wymachując przy tym żywo rękami, a rozmówczyni patrzyła z zaciekawieniem. – Miałam straszny problem z wymyśleniem jak go nazwać. Rodzice proponowali Czekoladkę, Burka, Azora, ale mi to cały czas nie odpowiadało.

- Mhmm – wtrąciła Zofia chcąc dać znak, że słucha.

– W końcu wpadłam na genialny plan. Chciałam go nazwać Kot. – Powiedziała dumnie, a gdy zobaczyła zdziwienie na twarzy cioci, zaczęła wyjaśniać, licząc, że ciotka doceni jej pomysłowość – Wiesz…, tak przewrotnie. Miałabym psa, który nazywałby się Kot, i wtedy wołałabym Kocie, a tu przychodziłby pies.

– Taaa.... Rozumiem…. Bardzo przewrotnie – odparła, ale nie czuła by był to dobry pomysł. Widząc jednak, uśmiech na twarzy bratanicy, pokiwała kilka razy głową, jakby samą siebie chciała przekonać, że to faktycznie świetna myśl. – A jak finalnie się nazywał?

– Kulka. Tak uniwersalnie. – Aniela szybko odpowiedziała na zadane pytanie ciesząc się, że ciocia nie skrytykowała jej wcześniejszego pomysłu.

Powoli zbliżały się do jednego z gorszych odcinków tej trasy. Było to strome zejście w dół. Niestety wbrew jej wcześniejszym przypuszczeniom na tej drodze leżało jeszcze sporo śniegu, który mocno komplikował zejście. Pewnie dlatego od dłuższej chwili nie spotykały innych ludzi. Większość wybrała prostszą drogę. Spojrzała tylko szybko na Zofię czy sobie radzi, a gdy ta podniosła kciuk w górę wróciła do swojej opowieści.

– Był z nami jakieś dwa lata. Codziennie spał ze mną w łóżku, – uśmiechnęła się na to wspomnienie –  co prawda mama się trochę na to denerwowała, ale też nie miała serca go wyrzucać. Wiesz ciociu, chyba musimy zacząć iść gęsiego.

– Masz rację Słoneczko. Ja pójdę pierwsza i będę sprawdzać drogę. – Rzuciła i spojrzała na nastolatkę. Ta otworzyła usta chcąc zaprotestować, ale widząc zdecydowanie na twarzy kobiety i widząc jej twarde spojrzenie, pokręciła tylko głową na znak zgody. – Też kiedyś wędrowałam, nie jestem jeszcze taka stara. Kontynuuj Nel.

Aniela starała się wrócić do opowieści, ale była zbyt skupiona na drodze i po kilku mało sensownych zdaniach przestała mówić i z rozwagą stawiała kroki, od czasu do czasu podpierając się rękami przy schodzeniu. Powoli zaczynało coraz bardziej wiać, ale widząc opanowanie i pewność w ruchach Zofii nieco się uspokoiła i schodziła dalej.

Nagle usłyszała pisk przerażenia. Szybko spojrzała przed siebie i zobaczyła, że w stronę jej i Zofii zaczyna spadać kilka większych odłamków skalnych. Pędziły na nie coraz szybciej, porywając ze sobą kolejne kawałki skał. Na chwilę zastygła w bezruchu nie wiedząc, co ma zrobić.

– Uciekaj! – Z otępienia wyrwał ją przerażony krzyk kobiety, a gdy spojrzała w dół, widziała, że tamta osłania głowę rękami, czekając na nadchodzącą falę uderzeniową. Niewiele myśląc wyprostowała się, wystawiła przed siebie ręce i całą siłą swojej woli spróbowała jakoś zaradzić sytuacji. Na jej czole pojawiły się maleńkie kropelki potu. Kamienie zaczęły spadać coraz wolniej, aż kilka centymetrów przed nimi zatrzymały się i rozpadły na miliony małych kawałeczków, które z cichym łoskotem upadły na ziemię. Po tym dziewczyna spojrzała na zdumioną kobietę i upadła na kolana bez sił. Zofia otrząsnęła się z szoku i podbiegła do bratanicy, nie do końca rozumiejąc, co się przed chwilą właściwie wydarzyło. Chciała coś powiedzieć, ale nie potrafiła ułożyć sensownego zdania, więc tylko objęła dziewczynę ramionami i otarła łzę spływającą po jej policzku.

– Przepraszam... – wyszeptała Aniela, po czym zemdlała w jej ramionach.